Niets nieuws onder de zon

De wereld staat in brand en wij kijken voetbal. Ooit was dat het verwijt van een oudere journalist tegen een sportcollega. Er is niets nieuws onder de zon.

Een hekel aan sport, nou nee, maar ook weer niet overmatig geïnteresseerd. We kijken ernaar, niet altijd maar als er mooi wordt gespeeld en de wedstrijd is spannend willen we er nog wel eens eentje uitzitten.

Naarmate het toernooi vordert krijg je toch weer meer oog voor wat in de rest van de wereld gebeurt. Ook al komt Nederland ver. Ach, de uitslagen volgen is doorgaans al voldoende, straks nog even de finale zien en dat was het dan weer.

Ondertussen dreigt het Midden-Oosten weer in brand te geraken. In Irak en Syrië vallen dagelijks tientallen, zo niet honderden doden. In Nederland laait de discussie over racisme weer op, dankzij verstandige woorden van een VN-commissie.

Waarmee maar gezegd mag zijn, dat er voldoende nieuws is om voorpagina’s te vullen. Helaas geldt dit alleen voor de twee voetbalvrije dagen. We zijn nog niet een dag verder of ja hoor, daar gaan we weer. Oranje gekleurde voorpagina’s.

Halve zolen die in het oranje voor de buis zitten krijgen alle aandacht en nog serieus ook. In plaats van gerichte psychische hulp. Vinden alle lezers dit leuk, vraag een mens zich in gemoede af.

Het is de misplaatste idee dat kranten alles moeten doen om lezers aan zich te binden en als je hiervoor op de knieën moet, dan moet dit maar. Nu het crisis is in krantenland lijkt het hek helemaal van de dam.

Nu ik dit schrijf weet ik dus nog niet of Nederland door gaat. Eerlijk gezegd zou ik het jammer vinden als dit niet het geval zou zijn. Maar het gevolg zal wel weer zijn, dat de voorpagina’s wederom oranje kleuteren.

Er zit een voordeel aan. Een beetje terrorist pleegt zijn euveldaden alleen wanneer hij alle aandacht krijgt. En hier weet je nu dat het voetbal even belangrijker is. Het niveau van dreiging kan dus even naar kleurloos. Vanavond laat kijk ik wel even naar de uitslag. En kijk of ik morgen veilig over straat kan.