Hoe genoeglijk glijdt ....

Niets is leuker dan op het water in Friesland. Althans dit was mijn ervaring tot zover en behoudens het nu volgende blijft dit ook wel zo.

Friesland is zoveel mooier vanaf het water dan vanaf de wal. Zeker als je een boot hebt die een beetje laag is zie je de kaalslag die boeren hebben aangericht amper. Vanaf het water zie je mooi hoge rietkragen en wat verder majestueus wiekende windturbines. Ja, de provincie beweegt.

Maar ieder paradijs heeft zo zijn wolkjes en dat zijn natuurlijk de medewatergebruikers. Doorgaans aardige mensen, alhoewel een enkele zeiler nog wel eens minachtend wil kijken naar lieden in een motorboot. Vandaar dat ik nu zelfs zeilles heb genomen.

Toch hoor je wel eens nare verhalen over agressie op het water. Daar heb ik nog weinig van gemerkt. Ga alleen niet in de haven van Sneek liggen enkele dagen voor de Sneekweek. Dan nestelen bootbezitters zich op mooie plekjes om de vlootschouw die de week voorafgaat te aanschouwen.

Dan heb je ineens met een ander type mensen te maken. Zo legden wij aan in een mooi klein plekje naast twee flinke jachten. De linker jachtbezitter stak de helpende hand toe om de boot aan te leggen. Rechts werd er slechts meewarig gekeken.

Nog maar amper gesetteld of we zagen het gezelschap rechts groeien en gretig de blikjes bier ledigen. Een hele familie, opa, oma, drie kinderen met aanhang en zelfs enkele kleinkinderen slalomden rond de blikjes. Ach, denk je dan, het hoort erbij. Dat is de Sneekweek.

Helaas werden een uur later de blikjes vervangen door een heuse bierpomp op het dek. En allengs werden de gesprekken luider. De ervaring leert evenwel, dat zo om een uur of acht de mensen de stad intrekken. Je hebt dan hooguit enige last bij terugkeer, maar het is draaglijk.

Zo niet dit gezelschap. De weinig interessante gesprekken, letterlijk te volgen, waren helaas onvoldoende. Hier moest muziek bij en ja ook steeds luider. Nu geldt erin Sneek de regel dat overlast na elven streng bestraft wordt, dus rekenden wij op de havenmeester, die er ook snel bij was om het havengeld te innen.

Om elf uur bleef het evenwel rumoerig. De gesprekken werden alleen luider, niet interessanter wel iets dreigender met verhalen over hoe zeurende mensen aangepakt dienden te worden. De havenmeester schitterde door afwezigheid. En wij lieten de hond uit.

Dit alles duurde tot een uur of half een, tot oma een beetje pissig slapen wilde. De muziek werd zachter, de gesprekken niet. De wandeling met de hond had geleerd dat het elders langs de kade een en al rust was. Slechts mensen die op gedempte toon spraken en genoten van het zachte avondweer.

Te laat voor verkassen en berustend probeerden wij de slaap te vatten. Na een uur of een werd het langzaam stiller. Na gesprekken over grote en kleine criminelen en hoe de hardste spreker zichzelf liever tot de groten rekende.

Tja het zijn van die momenten dat je denkt, zulke mensen stonden waarschijnlijk ook langs de weg te klappen voor de slachtoffers van de MH17. Ze zagen er verder keurig uit, dus het had gekund. Maar goed, dit zijn boze gedachten vanwege te weinig nachtrust. De dagen erop hebben we weer volop genoten, maar wel buiten de stad.