Hondse trouw

Al weer wat jaren geleden heb ik eens een Amerikaanse bioloog gesproken, die een heel boek vol had geschreven over de trouw van een hond. Daar moest ik gisteren even aan denken.

Doorgaans kennen we honden vanwege hun trouwe ogen en gedrag al snel menselijke eigenschappen toe. Helaas kunnen de arme dieren het niet ontkennen bij ontstentenis van een voldoende ontwikkeld strottenhoofd. Ze kunnen niet praten en eerlijk gezegd ben ik bang dat er niet veel bijzonders zou uitkomen.

Waarmee niet gezegd is, dat dit bij mensen zoveel anders is, afgezien van dit strottenhoofd dan. Toch, toen ik gisteren na twee maanden onze gasthond terugbracht, moest ik even aan die beste man terug denken. Ik verkeerde een beetje in de veronderstelling dat het lieve beest het bij ons heel wel naar haar zin had.

Zeker twee maal daags zwemmen in het kanaal. Lange wandelingen en gezelschap van een vijftien jaar oud soortgenootje. ,,Dat wordt nog wat’’, zei ik tegen de buurvrouw. Straks wil ze niet meer terug. Nu viel dat wel mee, dat wil zeggen, ze hupte zo de auto in en kroop lekker op een verboden plek achter mijn stoel en bleef daar twee uren doodstil liggen.

Evenwel op het moment dat we het erf van haar baas opreden ging de kop omhoog. En de deur was nog niet open of ze schoot naar binnen en draafde heen en weer tussen baas en bazin en de kleinkinderen. Vergeten was ik.

Een lange wandeling door een idyllisch Brabants dorp maar zonder kanaal en slechts een ondiep riviertje, zou haar wel op andere gedachten brengen, dacht ik zo. Helaas, alweer niet. Ondanks mijn geringschattende opmerkingen over het lullige watertje.

Pas bij het afscheid was er even iets van ‘moet ik mee?’ En geaarzel bij de auto. Maar de uitnodigend geopende autodeur werd niet beloond. Ze bleef aarzelend staan, maar toen ik wegreed draaide ze zich zonder meer om naar haar baas.

Tja, er zit kennelijk toch iets in, in die onvoorwaardelijke trouw. Je echte baas vergeet je niet zo maar. Daar weegt geen aangename zwemplaats tegenop. Dan maar pootjebaden in een riviertje. Een illusie armer ben ik weer thuis, alwaar de achterblijver licht verward zoekt naar haar speelmaatje waarmee het zo lekker blaffen was voor het hek. De bioloog had een punt.