Sailing away

Wat trekt mij dag in dag uit naar Harlingen deze week? De imposante zeilschepen, de andere liefhebbers of is er meer?

Staren over zee met slechts nu en dan een silhouet van een schip in de verte is altijd al een aangename tijdpassering geweest. Dit en bezoeken aan oude kerkhoven mooier kon ik het niet bedenken. Het zegt natuurlijk wat over mij, dat is wel duidelijk.

Het diepe verlangen ergens anders te zijn dan in het saaie dagelijkse leven. In jonger jaren de angst voor een geregeld leven. Zwelgen in Slauerhoffs gedichten. ‘Alleen in mijn gedichten kan ik wonen’ schreef hij al.

Mijn favoriete verhaal was ‘Such is life in China’. Langzaam verdween de angst en gleed ik toch langzaam in zo’n geregeld leven. Al was het toch door mijn beroep nog boeiender dan ik me vooraf had voorgesteld.

Desondanks bleef het staren over zee een favoriete bezigheid. De gedachte met een vliegtuig verre reizen te maken heeft mij nooit getrokken. Liever zou ik een lege hut betrekken op een vrachtschip en de eindeloze oceaan overvaren om zo op een bestemming aan te komen.

Bij het aanschouwen van die zeilschepen in de Harlinger haven deden de schepen uit nabije Europese landen mij weinig, ondanks de pracht van de schepen. Nee, de twee Russische schepen, die maakten iets in mij wakker.

Aan boord die prachtige Karpatenkoppen in matrozenkostuum of officierenkleding. Het ene meisje tussen al die puisterige jongemannen maakte indruk. Niet omdat ze mooi was maar simpel omdat er voor een jongere man er iets van belofte in moet hebben gezeten en voor mij slechts weemoed naar vervlogen tijden.

Vanmiddag vertrokken de veelmasters voor  een race naar Esjberg. Zou ik mee willen? Nee, absoluut niet. Daar hangt toch iets te veel de sfeer van Pieter Stuyvesant omheen. Misschien op de Russische schepen vanwege het totaal vreemde en typische marinecultuur. Maar dan alleen het vreemde.

Zou ik net als Slauerhoff kunnen aanmonsteren op een vrachtschip met onbekende bestemming? Die vraag bekruipt mij wel. Hoe irreëel ook. Sinds er geen dagelijkse werkdruk meer is, neemt de fernweh  eerder af dan toe. Dat is pas echt verontrustend. Het wordt tijd plannen te maken.