Ojos De Brujo - Bailaores

Het land van rambam

Het was in het onvolprezen NOS-journaal dat een correspondent na de Spaanse verkiezingen opmerkte dat de Spaanse democratie eindelijk volwassen wordt. Dat deed toch even de oren klepperen. Alleen omdat in Spanje nu ook een coalitie moet worden gevormd?

Het was weer eens zo’n bijna toeristische waarneming van een buitenland. Spanjaarden, zo is de redenering, zijn aan twee partijen gewend die om beurt regeren met een absolute meerderheid. De kiezers verwachten dat die partijen hun programma dan ook daadwerkelijk uitvoeren. Nu hebben ze ervoor gezorgd dat er twee nieuwe partijen bij zijn gekomen en daardoor hebben de twee oude partijen geen absolute meerderheid kunnen behalen.

Dit is volgens de correspondent dus volwassen worden van een democratie. Dus net zo iets als in Nederland, waar politieke partijen al sinds jaar en dag coalities moeten vormen met doorgaans een kleine meerderheid van rechts van het midden. Dat hierbij verkiezingsbeloften gebroken moeten worden is een gegeven, dat kennelijk vanzelfsprekend is voor een volwassen democratie.

En meteen komt er ook even een politiek staaltje van vooruit denken. Zo van rechts met de Partido Popular en de liberale Ciudadanos  heeft geen meerderheid. Dus moet premier Mariano Rajoy een coalitie aangaan met de sociaal-democraten van de PSOE. Tja, als je louter met de Nederlandse bril kijkt, kan zulks.

Dat erin Spanje een linkse meerderheid is, wordt gemakshalve vergeten. Dat het tussen de verschillende partijen niet botert is voldoende reden voor onze wakkere verslaggever om een linkse regering uit te sluiten. Voor het gemak heet de nieuwe linkse beweging Podemos – voortgekomen uit de straatprotesten van de indignados – links-radicaal. En de Ciudadanos een soort liberale D66.

Ja, dat schrijven de Nederlandse kranten en beweren de correspondenten voor andere media. Dat zouden correspondenten niet moeten doen. Ze zouden er goed aan doen, hun licht op te steken bij collega’s van de Spaanse media bijvoorbeeld. Of politicologen die men daar ook heeft.

Dan krijg je niet van die rare betogen dat Podemos en PSOE niet willen samenwerken, omdat Podemos voor zelfstandigheid van Catalonië zou zijn. Of dat Podemos te radicaal is. Podemos heeft evenwel alleen maar beweerd dat de autonome regio’s recht op zelfbeschikking zouden moeten hebben. Dat is iets anders dan recht op afscheiding.

Het zou allemaal niet zo erg zijn, als onze politieke verslaggeving zo goed zou zijn. Verslaggevers die niet uit zijn op quotes, maar inhoudelijk proberen te analyseren wat de partijen terecht brengen van hun uitgangspunten. Niet leven bij de waan van de dag maar uitgaan van volwassen kiezers, die mits goed voorgelicht echt wel een goede keuze kunnen maken. Zo’n parlementaire verslaggeving zou recht geven op oordelen over de Spaanse politiek – voor het gemak ook nog vergetend dat dit land nog altijd lijdt onder de niet verwerkte burgeroorlog van 1936-1939.

Is de Spaanse democratie eindelijk volwassen geworden, omdat het er wat meer lijkt op de onze? Ha, dat zouden we willen. Waar hier het politieke steekspel met de dag infantieler wordt, is het Spaanse niet het gewenste lichtend voorbeeld. Maar er is daar wel een inhoudelijke politieke discussie, aangestuurd door de nieuwkomers. Dat missen we hier. Hier zijn de nieuwkomers geen aanwinst voor het democratisch proces. We zouden wel een beetje Podemos kunnen gebruiken.

Een land waar een politicus vanaf zijn vakantieadres meldt dat de rest het ‘rambam’ kan krijgen, zonder dat dit politieke gevolgen heeft, zou zich wat bescheidener mogen opstellen.

No somos idiotas ( El tito malo )

Rickie Lee Jones - Sympathy for the Devil (live)

Mogen we bij u Angela?

In een nu al weer schijnbaar ver verleden hield ik een pleidooi voor het opheffen van de staat der Nederlanden. In plaats daarvan zouden we ons kunnen aansluiten bij Duitsland, of de hele Benelux naar Frankrijk.  Het resulteerde in ingezonden stukken waarin landverraad toch niet de minste aantijging was.

We zijn nu zeker zo’n tien jaar verder en oh, wat zou ik graag mijn voorstel willen herhalen. Niet dat ik nu zo’n aanhanger van toch wat al te liberale Merkel ben, maar ik zou haar zo willen ruilen voor de volstrekt visieloze Mark Rutte.

Zijn VVD heeft het land bijkans aan de rand van de afgrond gebracht. Een partij van de meelopers van foute ondernemers, halve en hele criminelen en niet te vergeten de broedplaats van een extreemrechtse partij als de PVV. Een partij die doodsbang voor dit koekoeksjong al maar meer opschoof richting extreem rechts

De conservatieven die nog iets van heren hadden, is het zwijgen opgelegd en zijn inmiddels partijloos. Andere partijen zagen de VVD ondanks deze wel erg opportunistische houding de grootste partij van het land worden en volgden aarzelend in de rechtse voetstappen met oog voor de ‘zorgen’ van burgers.  Het lafhartig excuus van de meerderheid van de Nederlandse politiek.

Bas Heijne noemde dit in de NRC kortelings het intellectuele tekort van de politici. Het kwam hem op een stevige schrobbering van oud-PvdA voorman Wouter Bos te staan, die hem salonpopulist noemde. Tja, kritiek op politici is niet gewenst. De samenwerking van PvdA met de VVD werpt zijn vruchten af.

Toch maar weer eens terug naar het idee van aansluiting bij Duitsland. Daar waar Angela Merkel de toch ook niet vrij van populisme zijnde CDU/CSU met een pracht van een rede in het gareel wist te krijgen. Zonder te vervallen in gemakzuchtig naar de mond praten van het ‘volk’. En ze wordt weer omhelsd, ook door haar critici. Hoezo, visie staat in de weg?

Dan is hier toch alles verloren waar Geert Wilders als politicus van het jaar wordt gekozen, vanwege zijn ‘ferme’ standpunt in de vluchtelingencrisis, waarin hij ‘oog had voor de zorgen van de burgers’. Dan is alle hoop verloren. Beloond voor zorgen, die jezelf hebt opgeroepen, het zou wat. Sinds Pim Fortuin is dit land de weg kwijt.

Dat mag even na een politieke moord, maar niet meer dan tien jaar daarna. Zeker niet in een land dat zo onbenullig lijkt, dat het ondanks enthousiaste bombardementen op IS voor jihadisten niet de moeite waard is om aanslagen te plegen. Waar economische opleving slechts mogelijk is, als de wereldhandel opleeft.

Kom toch, laat ons dan maar bondsstaat zijn van de buren rechts. De emotionele gevoeligheid van de oorlog in de vorige eeuw kunnen we achter ons laten, nu bewezen is dat juist in Duitsland die gevoeligheid voor de historie terugval in fouten verhindert, waar Nederland pas goed fout is geworden vele jaren na de oorlog.

Duitsland, alstublieft, mag het? Bij Frankrijk willen we toch maar niet met de opstand der horden onder Le Pen met de Wilders-connectie. Dus zegt u maar wat de voorwaarden zijn.

Leonard Cohen - Take This Waltz [Official Music Video]

Damien Rice - Accidental Babies

Dat D66 toch

Er was ooit een partij, die speciaal werd opgericht uit onvrede  met het bestaande politieke systeem. Het was 1966 en de hele wereld riep om verandering. Een nieuwe democratie dus, of wel D66. We zijn nu bijna vijftig jaar verder en de revolutionaire partij is verworden tot een vage kopie van. Ja van wat eigenlijk?

Gisteren mocht D66-leider Alexander Pechtold nog eens vertellen, hoe knap hij het belastingplan had weten om te buigen in de D66-richting. Meer banen vooral. Eerst maar eens 35.000. Nu weet ik wel, iedere baan is meegenomen maar op een geschatte 1,5 miljoen en volgens nieuwe normen vastgestelde 625.000 werklozen zet het niet veel zoden aan de dijk.

Erger is natuurlijk dat het fictieve banen zijn. Het komt uit de koker van het CPB. Als je de lasten verlicht, arbeid goedkoper maakt en zo, dan krijg je er meteen zoveel banen voor terug. Want die banen zijn er immers wel, alleen moeten werknemers wat goedkoper worden en zeker niet gestimuleerd door ook nog eens uitkeringsgerechtigden een extraatje te geven.

Is D66 de enige partij die nog heilig geloofd in de rekensommetjes van het CPB? Oh nee, het kabinet ook nog. En dan was er ook nog iets met het recht van gemeenten om belasting te heffen. Logisch toch, meer macht naar gemeenten, dan ook meer geld. De rijksbelasting kan dan omlaag, nog meer banen is berekend.

Je wordt er bijkans moedeloos van. Het zijn toch potdorie allemaal redelijk opgeleide mensen daar in de Tweede Kamer en in D66 als partij van de jonge hoog opgeleiden nog eens extra. En maar blijven hameren op fictieve banen uit de koker van het CPB. Keer op keer worden die rekensommetjes onderuit geschoffeld vanwege de eraan ten grondslag liggende volledige (onmogelijke) werkgelegenheid.

De politiek blijft trots roepen dat bij zo’n beetje elk plan banen gecreëerd worden. Wacht maar tot straks de verkiezingsprogramma’s worden doorgerekend. Als kinderen zo blij zullen de partijen zijn, wier programma’s de meeste banen opleveren – volgens het CPB dan.

De partijen in de kamer die het zelf belasting heffen door gemeenten niet zien zitten, geloven dat een volgend kabinet het snel zal vergeten, dus doen ze niet zo moeilijk. Pechtolds antwoord: ,,Ach, vaker is gezegd dat plannen niet uitkomen. Met de AOW hebben we ook gelijk gekregen.’’

Tja, waar je maar trots op mag zijn. Duizenden werklozen meer door verhoging van de AOW-leeftijd, sowieso door de afschaffing van de vut. Niemand wil het horen, maar inmiddels blijken ook jongeren niet meer zo gelukkig met het vooruitzicht tot hun zeventigste te moeten werken. Zeker niet met al die sappelende oudere werklozen in de kaartenbak. Kort van memorie die Pechtold.

Zelfs nu nog roept Pechtold dat de 5 miljard lasten verlichting beter besteed zou zijn aan verlaging van de staatsschuld. Hardleers mannetje, want alom wordt de bezuinigingsretoriek minder en het geloof in het succes van de bezuinigingen is tanende. De ECB blijft geld in de economie pompen, geld uit het niets. Arme oprichters van D66, Hans van Mierlo moet zich in zijn graf omdraaien.

Jimi Hendrix - The Star Spangled Banner [ American Anthem ] ( Live at Wo...

Hou nou toch eens op met die bommen...

Tjonge, Nederland lijkt toch mee te gaan doen met de grote jongens. ‘We’ gaan ook bommen gooien op de jihadisten van IS in Syrië. Na Parijs en het deelnemen van het Verenigd Koninkrijk en Duitsland kon Nederland niet achterblijven.

Het had natuurlijk ook wat koddigs, alleen bommen gooien op IS in Irak en dezelfde tegenstander in Syrië ongemoeid laten. Er wordt wat gesmeten met bommen in Irak en Syrië. Nu ook Rusland een flinke duit in het zakje doet, is het verbazingwekkend dat er nog huizen overeind staan in het kalifaat van IS.

Maar dat de jihadisten nu een beetje in het nauw komen heeft toch vooral te maken met de betere bewapening van de Koerden. Luchtsteun is natuurlijk wel handig als er op de grond soldaten rondlopen. Maar louter met bommen gooien?

Over het nut van bombarderen zijn boeken vol geschreven. Zeker daar waar grote aantallen slachtoffers vielen, zoals in Dresden, Coventry en natuurlijk Hiroshima en Nagasaki, woedt de discussie nog steeds. Of de geallieerden WO2 hebben gewonnen door het bombarderen is aan toenemende twijfel onderhevig.

Amerikanen zijn er gek op. In WO2 smeten ze er maar liefst 2,7 miljoen ton op Duitsland. Maar uiteindelijk werd de oorlog op de grond gewonnen, waarbij de luchtmacht vooral een bijdrage leverde in directe steun aan grondtroepen. En toch leerden ze weinig van die oorlog.

In Vietnam deden ze het nog eens dunnetjes over met 7,8 miljoen ton bommen. Het succes hiervan kennen we. De VS moesten uiteindelijk met de staart tussen de benen vertrekken. Verstokte bommengooiers menen nog altijd dat die 7,8 miljoen ton niet voldoende was. Met een atoombom Vietnam terugbombarderen naar het Stenen Tijdperk was wel succesvol geweest, aldus deze lieden.

Vergeleken bij bovengenoemde getallen mag het geen verbazing wekken dat de geallieerden in de strijd tegen IS weinig succes boeken. Er worden nog geen bommentapijtjes gelegd, alleen de Russen hebben nog dat grofstoffelijke en gooien er wat meer tegenaan. Het zal weinig helpen.

De geschiedenis heeft wel geleerd dat bombarderen alleen weinig uithaalt. In plaats van het demotiveren van de bevolking, lijkt het juist het tegenovergestelde te bewerkstelligen. En toch gaan de Europeanen nu weer in het voetspoor van de Amerikanen bommen smijten. Vanwege Parijs en zo, is dan het verweer.

Het zal weinig helpen in de strijd tegen IS. Wel richt het immense schade aan onder de burgerbevolking. Waarom dan toch bombarderen? Het blijft een raadsel. De wapenindustrie zal er blij mee zijn, maar verder is niemand ermee geholpen. Goed getrainde commando’s, liefst uit Arabische landen zouden veel meer kunnen doen. Maar ja, die Arabische landen doen niet echt van harte mee.

Dan maar Amerikanen, Nederlanders ( schijnen erg goed te zijn ) en Britten. Als het achter de rug is, zullen er misschien enkele commando’s gesneuveld zijn, hoewel dat er in de praktijk vaak wonderlijk weinig zijn. Dat daarna de oorzaken van het snelle ontstaan van IS eens onder de loep genomen moeten worden en snel een ambtelijke infrastructuur, inclusief politie en leger, moet worden opgebouwd  staat buiten kijf.

Hoe treurig ook, maar het grote succes van de geallieerden na het winnen van WO2 was het grotendeels in tact laten van het ambtelijk apparaat van de Duitsers. Dit tot teleurstelling van veel verzetslieden. Het is kiezen voor de gemakkelijkste weg, maar wie een betere weet mag het zeggen. De ellende in Irak is toch deels te wijten aan het verwijderen van Hoesseins politie en leger.

Maar goed, daar hoeven we nu niet over te praten. Met al die bommen schiet het niet op. Laat de wereldmachten daar eerst maar eens mee stoppen.

Sinéad O'Connor -Gaat niet zo goed met haar

gianna nannini "un giorno disumano" official video

Domrechts zet Nederland op klimaatachterstand

En toen, we schrijven najaar 2015, was er plotseling een omslag in het denken over klimaatverandering. Het nieuws van 24 november was de klimaatwet die PvdA en GroenLinks-leiders samen willen indienen. Het heeft natuurlijk alles ten maken met de aanstaande grote klimaatconferentie in Parijs. Maar Nederland blijft achter met dank aan domrechts.

Al decennia lang waarschuwen klimaatonderzoekers voor de gevolgen van het ongelimiteerd in de atmosfeer blazen van het broeikasgas koolstofdioxide (CO2). En even lang is er twijfel gezaaid door echokamers van ontkenners. Jaren zijn er verloren gegaan door de twijfels en de feitelijke onwil van wereldleiders om de gevolgen van de klimaatverandering serieus te nemen.

Eigenlijk is het een rare situatie. Er is allang geen serieuze klimaatonderzoeker meer, die de menselijke invloed op de klimaatverandering betwijfelt. Evenmin is er nog een klimaatonderzoeker die de klimaat verandering niet wil zien. En toch strandden wereldklimaatconferenties op onwil echt in actie te komen, zich baserend op wetenschappers uit veelal andere velden dan het klimaatonderzoek. Vaak betaald door de fossiele industrie.

Die onwil kwam vooral voort uit de gigantische ingrepen die nodig zijn om de menselijke invloed op de opwarming te matigen. Onnavolgbaar veel miljarden zijn er nodig om de wereldeconomie zo te veranderen, dat er merkbaar minder CO2 de lucht in gaat. Dat die ontelbaar vele miljarden economisch wel eens zouden kunnen leiden tot een nieuwe groeiperiode was een boodschap die er niet in wilde.

Begrijpelijk waar de huidige wereldeconomie drijft op fossiele grondstoffen. Afzien van het gebruik hiervan heeft nogal wat gevolgen. De waarde van de voorraden olie, kolen en gas in ’s werelds aardbodem is van Gargantueske proporties. Het afschrijven van die waarde vraagt om een totale ommekeer van het denken in  de financiële wereld. Toch merk je nu al een begin van de afwaardering.

Tien jaar geleden zou het ondenkbaar zijn dat Nederlandse omroepen een clubje milieuactivisten zou volgen op hun voettocht naar Parijs. Nu mogen we elke dag na het journaal van de wetenswaardigheden van de voettocht genieten. Dan komen er nog eens advertenties van meer dan zestig hoogleraren die vragen om sluiting van de kolencentrales ter voorkoming van de uitstoot van CO2. 

In een aantal Europese landen is allang besloten tot de sluiting van veel CO2-uitbrakende kolencentrales. Nederland loopt niet alleen wat dit betreft achter. Juist dit land met een industrie die sterk leunt op energiegebruik zou werk moeten maken van de ontwikkeling van energiebronnen, die geen CO2 uitstoten.

Het bedrijfsleven, althans dat deel dat niet verdient aan de exploitatie van de fossiele grondstoffen, heeft de boodschap inmiddels begrepen en loopt vooruit op politieke besluiten in het gebruik van duurzame energie. De ontkenners van de klimaatopwarming krijgen amper meer aandacht in de aanloop tot conferentie in Parijs en dat is opmerkelijk.

Eindelijk laat de journalistiek het idee varen, dat tegenover elke waarschuwing van klimaatonderzoekers een ontkenner alle ruimte moet krijgen. Hoor en wederhoor, zo iets, maar dan uit het oog verliezend dat de verhouding tussen de omvang van de ontkenning en de erkenning in geen verhouding meer staat tot de aandacht die de ontkenners kregen.

En nu zijn die ontkenners stil. Nou ja, behalve in de VVD en de PVV en helaas zit de VVD in de regering. Met de huidige peiling in het oog mogen Samson en Klaver wel haast maken met hum klimaatwet. Als straks de PVV de grootste partij wordt en VVD en CDA onwillig zijn de wet te ondertekenen, verliezen we weer jaren tijd. Raar toch dat conservatief rechts hier niet behoudend is als het gaat om het milieu.

In de VS mogen alleen de gekkies van domrechts bij de Republikeinen nog tekeer gaan tegen klimaatmaatregelen. Maar gematigder partijgenoten proberen de onzin te pareren. In het Verenigd Koninkrijk besluit een conservatieve regering zelfs de kolencentrales op termijn te sluiten.

Alleen in Nederland schaart de oudste liberale partij zich in de rijen van domrechtse behartigers van belangen van de fossiele industrie. Ooit zullen ze dat op hun brood krijgen. Gelukkig is Nederland een kleine speler in de totale CO2-productie. Hooguit is het een slecht voorbeeld voor twijfelaars. En we moeten ons natuurlijk wel schamen, nu we onderaan alle lijstjes van duurzame onderwerpen bungelen. Die schaamte is domrechts allang voorbij. Dat is het verdriet van Nederland.

Damien Rice - I Remember (Sottotitoli in italiano)

Hoe progressief is afschaffen aanrechtsubsidie?

Het is een merkwaardig meningsverschil tussen de drie christelijke partijen en de zogeheten progressieve en liberale partijen. De drie eerstgenoemden vinden dat alleenverdieners – degenen die in hun eentje een huishouden onderhouden – niet benadeeld mogen worden in een nieuw belastingstelsel. De rest vindt van wel.

Ooit kreeg je als alleenverdiener een flinke vrijstelling van de belastingheffing, juist vanwege dat alleenverdienerschap. Toen werd dit nog als een verdienste gezien. Later veranderde dit in een overdraagbare heffingskorting. Er leek niets te veranderen, want hetgeen de alleenverdiener kwijtraakte kreeg zijn partner als een soort van belastingteruggave wegens het ontbreken van verdiensten. Die alleenverdiener kreeg het belastingvoordeel toch maar dankzij het feit, dat zijn partner niet werkte.

Dat leek maar zo, want er veranderde wel degelijk iets voor gezinnen waar de alleenverdiener een inkomen had waardoor hij – dat was het meestal – in het hoge belastingtarief viel. Door de overdracht aan de niet-verdienende partner verminderde het belastingvoordeel, want de laatste betaalde kreeg €1987 in maandelijkse bedragen van zo’n €180 op de rekening. Minder dan de helft van de korting op de belastinggrondslag van voordien.

Voor progressieve partijen bleef het een steen des aanstoots. Immers vrouwen die dit bedrag kregen werden niet gestimuleerd te werken wanneer ze minder dan €2000 per jaar konden verdienen. En alleen met werken zouden vrouwen financieel onafhankelijk worden van de man. Met €2000 per jaar dus al. De ‘aanrechtsubsidie’ noemden de partijen het neerbuigend.

In 2009 kondigde het kabinet aan dat de heffingskorting zou verdwijnen. Alleen mensen geboren voor 1972 bleven buiten schot. Uiteindelijk zou de overdraagbare heffingskorting in twintig jaar moeten verdwijnen. De enkeling die terecht opmerkte dat hiermee vooral de minst verdienenden werden geraakt – want juist daar komen de alleenverdieners nog veel voor – werd weggehoond als conservatief. Die wilde de vrouw achter het aanrecht houden.

In de aangekondigde belastinghervorming is de  hele overdraagbare heffingskorting weggestreept. Hiermee komt een einde aan een tijdperk. Voor progressieve partijen een tijdperk waarin de vrouw door belastingvoordelen buiten het arbeidsproces werd gehouden, voor anderen een tijdperk waarin alleenverdieners beloond werden voor hun opofferingsgezindheid.

Tja, het is maar hoe je het wilt zien. In ieder geval gaan er veel gezinnen op achteruit en tweeverdieners hebben juist profijt van zo’n belastinghervorming. Het wringt een beetje. Hoe progressief is het mensen te straffen die vaak helemaal niet zo vrijwillig buiten het arbeidsproces staan en partners die daardoor al dan niet gedwongen de bekostiging van een huishouden alleen voor hun rekening nemen?

Probeer maar eens een bijstandsuitkering te krijgen als je een partner hebt met een inkomen. Dan zou je de redenering van de progressieve partijen volgend die bijstandsuitkering moeten toekennen. Het ging toch om de financiële onafhankelijkheid van de vrouw? Zover gaat men liever niet.

Het heeft ook wel iets aparts dat het vooral jongeren treft, die het toch al moeilijk hebben gezin en werk te combineren. De ouderen, vaak al uit de kinderen, blijven min of meer buiten schot. Nee, bij de jongere generaties moeten echt allebei de partners werken, vinden de progressieve partijen en het liefst in volledige banen. Terwijl er steeds minder banen zijn.

Feitelijk past het natuurlijk wel in een patroon van afbraak van de verzorgingsstaat. Een proces waar progressieve partijen, ook die zichzelf socialistisch noemen, van harte aan deelnemen. Maar noem het dan ook zo. Dat drie christelijke partijen het nog voor de alleenverdiener opnemen valt hen te prijzen. Alleen ben ik bang dat het wel wat stigmatiserend werkt, alsof alleen christenen nog alleenverdieners kennen.

Nina Simone: Go To Hell

Het ligt niet aan België

Hoofdredacteur Peter Vermeersch van de NRC maakt zich in de Wereld Draait Door een tikje boos over het uit elkaar groeien van België en Nederland. We kennen elkaar niet meer, zijn niet in elkaar geïnteresseerd. Helaas ben ik bang dat het een Nederlands probleem is.

Vermeersch noemde een aantal voorbeelden. Zoals het Nederlandstalige lied van Frits Spits met in de honderd beste slechts drie Vlaamse liedjes. Of het feit dat Nederlanders amper meer naar de Vlaamse tv kijken, Belgen overigens ook niet naar de Nederlandse.

Raar vind ik dat laatste. Het Belgische journaal is misschien niet echt beter, maar wel zoveel rustiger en misschien ook wel wat meer gericht op het buitenland. Vaak hebben de Vlamingen ook de betere buitenlandse series eerder dan de Nederlanders. En natuurlijk niet de continue ergerlijke reclames.

Belgische kranten ken ik amper, maar dat zegt niet zoveel. Natuurlijk, ik weet het, voor veel Nederlanders is België een weg naar de vakantiebestemming verderop. Oh ja, de Ardennen, hoewel ik me afvraag of Nederlanders wel weten dat het België is. Men spreekt er toch Frans?

Vermeersch zou zich niet zo moeten verbazen als hoofdredacteur van een Nederlandse krant. Hij kan weten dat Nederland zich de afgelopen tien, twintig jaar in zichzelf heeft gekeerd. Zou een land dat zwelgt in het dichtbij huis nieuws van Hart van Nederland en een journaal dat de grootste onzin uit dit land belangrijker acht dan welke gebeurtenis elders dan ook, naar Belgische tv kijken?.

Het is niet zo zeer desinteresse in België, het is algemene treurnis. Een totale in zichzelf gekeerdheid waarin zelfs België buitenland is geworden. Wie nog wel eens in België komt, in steden als Antwerpen en Brussel verbaast zich over het internationale van die steden. Veel meer dan Amsterdam waar we wel veel vreemde talen horen, maar in buitenlanders louter geld uitgevende gasten zien.

De Belgische cultuur is hier volstrekt irrelevant geworden. We zijn louter geïnteresseerd in de eigen, hooguit nog in de Angelsaksische. Al is de Nederlandse tv-ster nog altijd een onechte toneelspeler van wie zelfs de baard aangeplakt lijkt, zoals W.F. Hermans in betere tijden opmerkte, dan nog kiezen we voor de Nederlandstalige serie.

Dat terwijl de Belgische muziek bijvoorbeeld veel beter en echter is dan de Nederlandse Toppers, toch niet veel meer dan derderangs nichten. En al kunnen we het prima verstaan, toch geniet dit land van die talentloze ijdeltuiten, liever dan over de grens te kijken. Vermeersch heeft gelijk, we zijn uit elkaar gegroeid, maar ergens denk ik dat dit niet door de Belgen komt. We zwelgen liever in het eigen gezeur. Het land van de oogkleppen dat denkt dat alleen wij vluchtelingenstromen kennen, dat alleen wij slachtoffers hebben van de MH17-ramp en alleen wij rare moslims hebben.

Joanna Newsom "Leaving The City" (Official Audio)

De ontsporing van het specialisme

  

Wij mensen zitten een beetje verkeerd in elkaar. Er is toch een foutje in de evolutie geslopen. Ooit, als jager-verzamelaars wisten we dat we met alles rekening moesten houden wilden we een lekker hapje verschalken. Of een leuke vrouw aan de haak slaan. Toen kwam de specialisatie, ogenschijnlijk een geweldige vooruitgang.

In de loop der eeuwen was die specialisatie een zegen. En ook niet zo’n probleem. We wisten dondersgoed wat de buurman moest doen om onze werkzaamheden mogelijk te maken. Wie zich toelegde op vissen wist, dat hij voor de rest van zijn bestaan afhankelijk was van de timmerman, de landbouwer, noem maar op. En we wisten ook wat hij deed.

Het ging allemaal nog redelijk goed, zelfs met monniken die zich in een cel toelegden op louter intellectuele zaken. Het ging evenwel de verkeerde kant uit met de komst van de industrialisatie. Langzaam verdween de kennis van de werkzaamheden van de medemens. En daarmee ook van zijn sociale leven.

We verleerden te kijken naar het grote geheel. Dat was geen probleem want ondanks de complexiteit van het leven wist iedereen toch nog wel een beetje wat van hem of haar werd verwacht om een samenleving in stand te houden op een beetje redelijke manier. Al dachten socialisten, liberalen en conservatieven daar dan elk wel weer anders over. Het kostte een beetje sociale strijd, maar we kwamen er redelijk uit.

Ontsporen deed het in de laatste eeuw. We groeiden te veel uit elkaar. Niet alleen maar in rijkdom en daarmee in omgang, maar ook in kennis. En de samenleving werd dusdanig complex dat het bijkans onmogelijk werd het geheel te overzien. Kwam er enkele eeuwen terug een vreemdeling in het dorp - en wat waren steden toen meer - , dan wisten we dat zo iemand een vak moest leren om in zijn onderhoud te voorzien. En zo werd hij een gewaardeerde aanwinst voor het dorp.

We zijn nu een paar eeuwen verder en eigenlijk heeft niemand meer een overzicht van het geheel. Ontwikkeling gaan ook wel erg snel. Er zijn  erg veel meer mensen, dat maakt het al moeilijk genoeg. Want voor al die mensen moeten we een redelijk leven organiseren met onderwijs, zorg en natuurlijk werk. En daar is het de afgelopen decennia een beetje begonnen te steken.

Er was niet voldoende werk voor al die mensen. Omdat er toch voldoende geld werd verdiend wisten we de afgelopen eeuw een mooi sociaal systeem te bedenken, zodat ook wie niet werkte een redelijk inkomen kreeg. Een welbegrepen eigenbelang voor de werkenden. Zo voorkwam je opstanden en het is veel leuker naar je werk te lopen zonder lastig gevallen te worden door bedelaars.

Maar het moet niet allemaal tegelijk komen en daar kampen we nu mee. In Europa of Nederland zo u wilt, is er allang geen werk meer voor iedereen en met de steeds sneller voortgaande automatisering wordt dit alleen maar minder. En tja als je geboren en getogen bent in een welvarend land valt er met een beetje goede voorzieningen mee te leven. En zo doen we het met naar eigen inzicht in te vullen aantal niet werkenden van 600.000 tot anderhalf miljoen nog redelijk goed en mits politici het niet te gek maken, kunnen we nog tijden door. Helaas zijn veel politici behept met een geloof, dat het wel wat minder kan met de sociale voorzieningen.

Als er dan ineens  tienduizenden vluchtelingen voor de deur staan, hebben we een probleem. Want die moeten een toekomst hebben. En die verwerf je – zo is het geloof - met werken en onderwijs. Goedwillende beleidsmakers weten de oplossing wel. Werk, onderwijs en huisvesting. Onderwijs valt in te voorzien en met een beetje moeite en afzien van de marktwerking in de volkshuisvesting ook nog in de tweede.

Maar in dat werk zit een probleem. Het is er niet, al zijn de vluchtelingen nog zo goed opgeleid. Dat zou alleen kunnen als we overgingen op een betere verdeling van het bestaande werk, maar ja met een Centraal Plan Bureau – de adviserende goeroe van politiek Nederland – dat uitgaat van volledige werkgelegenheid, redden we het niet.

Nu de eerste stemmen opgaan de verhoogde AOW-leeftijd dan toch maar weer te verlagen om in ieder geval minder mensen op de arbeidsmarkt te krijgen, zien we de protesten al weer komen. Onbetaalbaar etc. Maar als zelfs jongeren laten weten er weinig voor te voelen tot hun zeventigste zich het schompes te werken, zal de kogel toch een keer door de kerk moeten. 

Het zijn dit soort overwegingen voor wie het grote geheel in het oog probeert te houden, die ontbreken in de politiek. En dat maakt de opvang van vluchtelingen zo moeilijk. Als er hier al honderdduizenden zijn met weinig of geen perspectief tot aansluiting bij het aangenaam levende deel van de bevolking, is dit voor vluchtelingen nog veel moeilijker, bijna onmogelijk.

Eigenlijk is de conclusie dat het land op de schop moet. Werk beter verdelen, onderwijs zo inrichten dat iedereen weer leert om kennis te nemen van het grote geheel en dat bij te houden en dan ook nog eens het nationale inkomen eerlijk te verdelen. Het is een soort Delta-Werken. Het kan en moet. Maar het vraagt om mensen met een doel voor ogen, een visie. En sinds enige tijd houden we daar niet meer zo van. Het maakt een mens soms een beetje moedeloos.

Tom Waits - Everything Goes to Hell

Burgemeesters met dubbele naam

In de vorige eeuw zag je nog wel eens, burgemeesters met dubbele namen. Soms onuitstaanbaar arrogant en weinig geduldig met onzin uit de gemeenteraad. Voor ons als verslaggevers waren ze evenwel een bron van vermaak.

Neem nu die onvergetelijke burgemeester Walles Melis Opedijk van Veen van Tytsjerksteradiel. Het verhaal gaat, dat hij een raadslid toeblafte, toen die een in zijn ogen onzinnig voorstel deed: ,,Ach, dat meen je toch niet man’’. En zo zijn er ongetwijfeld meer voorbeelden te bedenken.

Het zal niet zo erg democratisch gewest zijn in de wetenschap van nu, maar een bron van vermaak was het wel. En eerlijk is eerlijk, de raadsleden genoten ervan. Later kregen we burgemeesters als Jan van der Meer van de piepkleine gemeente Rauwerderhem.

Die legde de raad een ingewikkeld voorstel voor. Een FNP-raadslid reageerde met de bescheiden mening, dat het een ingewikkeld voorstel was, waar hij weinig van had begrepen. Maar ach, hij had alle vertrouwen in de burgemeester en het zou vast wel goed komen.

Aan zulke burgemeesters en raden moet ik nu wel eens denken, als ik de huidige burgervaders op de televisie in zorgzaam gekozen bewoordingen ‘bezorgde burgers’ gerust proberen te stellen. Ik vraag me dan af wat Walle Melis Oppedijk van Veen gezegd zou hebben.

Ik vermoed iets in de trend van ,,kom op jongens niet zulke flauwekul over verkrachters, even bij de feiten blijven’’.  Raadsleden zouden de moeilijke kwestie ongetwijfeld weer in vol vertrouwen aan het hoogverheven  college over laten. En belangrijker nog, met een beetje humor de angel uit het debat halen.

Dat zijn we kwijt geraakt in de tachtiger jaren toen de gemeenteraden politiseerden en de landelijke politiek zijn entree maakte in de steeds grotere gemeenteraden. Veelal nieuwkomers van sociaaldemocratische huize, toen nog karig bedeeld met burgemeesters vonden de gang van zaken de regentesk, wat het natuurlijk ook was.

Toch denk ik wel eens dat het een verlies is, die relativerende arrogante regenten. Nu zijn het veelal lieden met een juridische achtergrond. Rechten, de studie voor de minder begaafden uit de betere stand, het werd een voorwaarde voor een loopbaan in het bestuur. Het is er niet boeiender op geworden.

En ze weten geen raad met onredelijke mensen. Daarmee hebben ze geen ervaring. En mompelen wat over begrip voor en zo. En om nu te zeggen, dat gemeenteraden in het geheel niet meer arrogant zijn, mwah daar valt wel wat op af te dingen, voor wie wel eens een inspraakavond heeft meegemaakt, waarop de edele raadsleden zich vooral bezig hielden met de van gemeentewege verstrekte ipads.

Elke verandering is een verslechtering, sprak de dichter J.C. Bloem al. Maar ja, die heeft ook even geflirt met de NSB, tot hij ontdekte dat Mussert geen belangrijke Franse schrijvers kende.

Frank Zappa - Strictly Genteel (All Versions Mix)

Toch iets goeds in dit land...

Net op zo’n moment dat je denkt: God, wat leven we toch in een kutland, krijg je ineens weer hoop. Het was in de buurt van Hengelo dat plots een merkwaardige trilling door de auto ging. Ik mopperde wat over de slechte staat van de wegen, toen het trillen over ging in geklapper, waarop ik toch maar even de vluchtstrook op zocht.

Op tijd, zo bleek. Vanachter auto steeg een rookwolk op en een indringende geur van brandend rubber, deed mij toch even schrikken. Een enkele blik op het achterwiel legde de oorzaak bloot: een volledig gescheurde band. Vroeger zou je dan de achterklep hebben geopend, de krik hebben opgezocht en het reservewiel tevoorschijn hebben getoverd.

Helaas hebben moderne auto’s geen reservewiel meer. Ja, een spuitbusje om de band weer op te pompen en een klein lek te dichten. Heb je wat aan, als de rook uit een diepe scheur in de band komt. Het is even zoeken, maar ergens vind je de kaart van de ANWB met een telefoonnummer en dan ontvouwt zich een staaltje perfectie, waardoor ik toch weer wat vertrouwen krijg in dit land.

De dame aan de telefoon staat me vakkundig te hulp en waarschuwt me de auto te verlaten. Hulp is onderweg, zo weet zij, binnen nu en zestig minuten. Een minuut later verschijnt er een alarmlicht achter me en een gele auto van Rijkswaterstaat stopt. Na de oorzaak van mijn verblijf op de vluchtstrook in ogenschouw te hebben genomen, plaatst hij zijn auto iets verderop met een fel oplichtend waarschuwingsbord.

De vriendelijke chauffeur legt in alle rust uit wat me te doen staat. Auto ietsje meer aan de kant en hij belt nog even met de Wegenwacht. Die draait net de snelweg op, weet hij even later. Het wordt bijna gezellig. Er wordt beschaafd wat gepraat, een shagje gerold en gewacht op die andere gele wagen.

Als die verschijnt valt de perfecte samenwerking tussen twee mannen op. Snel worden pionnen uitgezet, de auto mag wel in het gras en de conclusie is duidelijk: Hier is geen snelle hulp mogelijk. Uit de auto komt een ingenieus kussentje dat opgeblazen de auto optilt en fluks wordt het wiel verwijderd. De wielkast wordt nauwgezet geïnspecteerd of er iets fataals is geraakt. Hier ook weer die vriendelijke rust en beschaafde toon.

Mijn vrouw krijgt een warme jas aangereikt en voor mij is er een reflecterend hesje. Hij vertrekt met de belofte een drie kwartier later terug te komen. Na overleg met RWS-man vertrekt deze en de man van de WW zet zijn eigen pionnen uit. Het gaat allemaal zo gewoontjes, zo alledaags.

Inderdaad is hij er na drie kwartier weer met een spiksplinternieuwe band om de velg. Rap zit het wiel er weer aan, de andere banden worden nog even gecheckt en welgemoed raadt hij me aan flink snelheid te maken op de vluchtstrook en in te voegen. En goedgemutst vervolgen we de reis.

Dan moet ik nog even denken aan de introductie van concurrentie op de weg voor de WW, tja de vrije markt en zo. We horen er niet veel meer van. Waarom moet iets wat goed is ook veranderen. Sommige dingen in dit land zijn wel degelijk goed geregeld. En dat geeft je even een gevoel in een aangenaam land te wonen.

Camille O'Sullivan - Look Mummy (No Hands)

Asielzoekers leggen probleem van Nederland bloot

Heeft de denker van het vaderland Marli Huijer gelijk als ze bang is voor een tweedeling in Nederland tussen de angstige burgers tegen asielzoekers en voorstanders van een humane opvang? Er is inderdaad een omslag geweest na een aanvankelijke hartverwarmende stemming van bereidheid tot opvang na de foto van het verdronken jochie. Het momentum is voorbij.

Als er een tweedeling dreigt, hoe komt dat dan zo ineens? Door het ontbreken van een moreel beroep van het kabinet op de samenleving? Eerlijk gezegd ben ik bang, dat dit niet alles zou uitmaken. Het is eerder onwetendheid tegenover geïnformeerdheid. Jarenlange verwaarlozing van goed onderwijs eist nu zijn tol.

De apenkool die de tegenstanders van asielzoekers in het dorp of wijk uitkramen getuigt bovenal van onwetendheid. Is de informatie er niet? Ja en nee, de geschreven media, zelfs de Telegraaf houden zich redelijk aan het verstrekken van feitelijke informatie. Het is er dus wel, maar helaas leest een groot deel van de bevolking de kranten niet meer.

Op televisie zijn er de goede informatiebronnen, maar er is ook de neiging de angstige burger naar de mond te praten. De feiten sneeuwen onder. Onderbuikgevoelens, gevoed door sociale media en foute politici, die er electoraal gewin in zien om in te spelen op latente onlustgevoelens, dreigen te winnen van het gezond verstand.

En zo is vrij snel de brede bereidheid de vluchtelingen goed op te vangen onder druk komen te staan. Het is bepaald niet verheffend de tegenstanders te zien schreeuwen en onzin te verkondigen van verkrachtende, rovende en ander geweld plegende asielzoekers. De feiten tellen allang niet meer.

Natuurlijk zitten er onder de tienduizenden vluchtelingen foute elementen en dat hoef je niet te ontkennen. Dat hoeft ook niet bij een goed  geïnformeerde samenleving, die onderscheid weet te maken tussen individuen en hele groepen. Je zou verwachten dat in een redelijk ontwikkeld land waar bijna iedereen kan lezen en schrijven, die informatie wel wordt opgepikt.

Dat dit niet het geval is, mag duidelijk zijn. Daar is ook een deel van de televisieprogramma’s schuldig aan. Als er item is over homo’s die zich bedreigd voelen in asielzoekerscentra, heb je toch wel even het gevoel van potdorie nu moeten die vluchtelingen het niet nog moeilijker maken. Dan word je er gelukkig op gewezen, dat het journaal het doet voorkomen dat alle asielzoekers zich schuldig maken aan homofobie. Dat had voorkomen kunnen worden, door erop te wijzen dat het om individuele bedreigingen gaat. Niet de hele groep maakt zich schuldig.

Wat is er toch gebeurd in Nederland? Waar zijn de leiders die de mensen uitleggen wat er feitelijk gebeurt? Niet goedpraten wat fout is, maar evenmin alle vluchtelingen over een kam scheren. Inderdaad, de meeste Syriërs zijn gewoon wanhopig op de vlucht voor oorlog. Dat zijn geen kansloze mannen en zielige gezinnen, maar evenmin allemaal hoog opgeleide mensen, zoals sommige voorstanders van opvang het willen doen voorkomen.

Gewoon een doorsnee van mensen uit een land dat tot voor kort redelijk ontwikkeld was, maar nu door een burgeroorlog geteisterd wordt. Het zou inderdaad helpen als het kabinet zich hierover zou uitspreken en zoals Huijer bepleit wekelijks de bevolking zou voorlichten wat er feitelijk gebeurt. Het zou helpen als politici hun verstand gebruiken en hun verantwoording nemen in plaats van  louter te denken aan electoraal gewin.

Maar daarnaast zou een heropvoeding van het land op zijn plaats zijn. Niet alleen kinderen leren lezen en schrijven, maar ook leren kritisch te denken. Voor en tegens afwegen en zelf een oordeel vormen, daar zou het weer om moeten gaan. En daarmee foute elementen onder de eigen bevolking isoleren en het kaf van het koren scheiden.

Alleen informatie van internet halen is onvoldoende en gevaarlijk. Leer kinderen weer kranten te lezen, informerende programma’s te bekijken en de noodzaak van het zelfstandig inwinnen van informatie, wellicht kan dit invloed hebben op de ouders die enige opvoeding kunnen gebruiken. Begin weer op de pabo’s de studenten te verplichten kranten te lezen. Het is niet gewoon dat goed opgeleide mensen denken het zonder kranten te kunnen stellen. Dat mag nu blijken.

Stop met informatieavonden voor angstige burgers en geef leiding. Leg uit, maar ga niet mee in de angstzaaierij. En bovenal ontneem mensen het woord die onzin verkondigen. Kom niet aan met begrip voor bezorgde burgers. In eerste instantie waren ze niet zo bang, dat zijn ze de afgelopen weken gemaakt. En daar zijn sommige politici, enkele media en bange leiders schuldig aan. Die hebben een zware last te dragen als het fout gaat.

Daar is ie weer, de horror winter

Daar is ie weer, de horror winter. Een koud nachtje in oktober en de alarmbellen rinkelen. En ja hoor, de weerprofeten van universiteiten waar we voordien nooit van hadden gehoord en veelal commerciële weervoorspellers zien een winter in het verschiet waar we in onze koudste gedachten alleen maar kunnen dromen.

In het Perfide Albion zal het vriezen dat het kraakt en snijdende sneeuwstormen zullen het leven er lamleggen. En de weermannen in Nederland schieten onmiddellijk in de Elfstedenmodus. Want ja, El Niño en zonnevlekken…

Even sneupen in de geschiedenis en ja hoor, de koudste winters van de vorige eeuw, waren die met weinig zonnevlekken. Een nieuwe ijstijd voorspelt Valentina Zharkova van de universiteit van Northumbria. De piek ligt in 2022, lekker dichtbij, dat maken de meesten van ons nog wel mee.

Het zal koren op de molen zijn van de klimaatsceptici. Hoezo menselijke activiteiten die het klimaat veranderen? Zie je wel, het zijn gewoon natuurverschijnselen waar je niets aan kunt doen. En dan wordt het nog een graadje kouder ook. Ha, ha, klimaatalarmisten, daar hebben jullie niet van terug.

Ongetwijfeld hebben zonnevlekken en El Niño wel enige invloed op het klimaat, hoewel Europa doorgaans van dat kerstkindje weinig merkt. En dat de warme golfstroom afremt door een combinatie van smeltende ijskappen en El Niño, komt ook akelig bekend voor.

Het heugt mij dat dit al eerder voorspeld was, maar niet uitkwam. Dat is de ellende met weersvoorspellingen. Ze zijn verdraaid onbetrouwbaar. Oké, voor vier dagen gaat het, al is het nooit helemaal zeker. Daarna kunnen meteorologen nog wel redelijk uit de voeten met veertiendaagse voorspellingen, maar in de tweede week neemt de betrouwbaarheid ras af.

De koudegolf die nu over Europa trekt is het gevolg van de ligging van hoge en lage drukgebieden. Als die ervoor zorgen dat een noordoostelijke wind overheerst, kun je er gif op innemen dat het in de herfst en winter koud wordt. Zomers kan het nog meevallen, als de wind naar het oosten trekt, maar ja daar is het ’s winters bar koud.

Als over enige weken de hogen en lagen weer een beetje zijn verschoven kunnen we zo maar weer in aangename temperatuurgebieden terecht komen. Garanties zijn er evenwel niet te geven. Dus het voorspellen van een koude winter is niet een kansloze aangelegenheid. 

Het kan vriezen en dooien. Maar als de Enkhuizer Almanak niets laat weten van een ijskoude winter, ach wat moeten we dan met mevrouw Zharkova. Ze zijn ongeveer even betrouwbaar, zij het dat de Almanak soms gelijk heeft. En van mevrouw Zharkova heb ik nog nooit gehoord, evenmin van de vast geweldige kwaliteiten op metereologiegebied van haar universiteit.

Pek en veren voor de adviseur

Als je werkt in de adviserende sector moet je zo nu en dan iets geheel nieuws bedenken. Of stelen natuurlijk van een niet al te bekende bron. Het houdt je in de picture zullen we maar zeggen. Soms komt zo’n adviesbureau met een ideetje, je leest er iets over en vooral verbaas je je over de onzin. Dan zoek je het later nog eens op en kan je het niet vinden. Toch maar even samenvatten wat ik me ervan herinner.

Op zijn minst even veel werknemers hebben last van bore-dom als van een burn-out. Bore-dom komt natuurlijk van verveling, zoals alles in die sector uit het Angel-Saksisch taalgebied komt. Het idee is dat mensen zich in hun werk vervelen en tot niets meer komen.

Dat ligt hem, zo heb ik begrepen, aan die mensen zelf. Ze zakken weg, er komt niets meer uit en ze willen eigenlijk ook niets meer. Een beetje blaming the victim. Maar goed, er is hoop want de consultant weet wat er moet gebeuren. De zich vervelende werknemer moet uit zijn comfort-zone gehaald worden. 

Want daar ligt het aan, meen ik te begrijpen. Beetje vreemd natuurlijk. Comfort-zone is toch iets positiefs zou je zeggen, maar vooruit. We blijven onze consultant maar even volgen. Want in zijn ogen is verveling iets slechts. Daar kan niets goeds uit komen.

Daar verlies ik het betoog een beetje. Mensen die zich in hun baan vervelen, en ik ben bang dat dit er heel veel zijn, hebben gewoon geen inspirerend werk. Verveling is dan op zich wel goed, want het kan leiden tot enige bezinning over zijn of haar werkzaamheden.

Een beetje werkgever die opmerkt dat een van de hem toevertrouwden zich verveelt, zou eens kunnen zien of hij de werkzaamheden iets uitdagender kan maken, of een compensatie voor de ondraaglijke saaiheid van veel werk kan bieden. Dat zou onze consultant dus naar voren kunnen brengen.

Bovendien is verveling niet altijd een negatieve toestand. Als je je maar lang genoeg verveelt, komt er vanzelf wel een idee om uit die toestand te komen. Als journalist weet ik daar voldoende van. In het nog niet zo verre verleden waren voorlichters bijvoorbeeld nergens zo bang voor als zich vervelende verslaggevers.

Ergens staat me bij dat in die begintijd van mijn loopbaan wij ideeën hadden over grote verhalen die er iets toe zouden doen. Die de wereld ietsje beter zouden kunnen maken. De krant was daar een mooi vehikel voor. De werkelijkheid was natuurlijk anders. Veel werk was routine en veelal slaapverwekkend saai. En toch kwamen er dan ideeën op, die leidden tot mooie verhalen. Mits leidinggevenden de mensen maar met rust lieten. Een tijdje geen leuk nieuws? Te veel computerspelletjes?Ach, komt wel weer. Zo iets dus.

De laatste jaren veranderde dat. Niet in de laatste plaats door de jongere verslaggevers die graag leiding wilden en inspiratie. En nog altijd herinner ik mij de verbazing toen twee jonge collega’s voor een vergadering een gloeiend betoog hielden voor meer aandacht voor laten we het de BN’ers van televisiekijkend Nederland noemen.

Ik viel bijna van mijn stoel van het lachen, tot ik merkte dat de zaal het serieus nam en de hoofdredactie het idee dankbaar omhelsde. Maar vooruit, jeugdige overmoed zullen we maar denken. Toen de krant in zwaar weer kwam door megalomane directeuren en afhakende lezers en adverteerders, kwamen er nieuwe leiders.

Die hadden weinig op met journalisten die broedden op mooie verhalen. Aan het werk en elke dag even vertellen wat er gedaan zou worden. Niks geen verveling meer. En het moest vooral leuk zijn. De krant werd er niet beter door. Hooguit mis je de echt boeiende verhalen een beetje, het is soms een beetje te veel tralala, maar voor de rest is het niet beter of slechter dan voorheen.

Wel hoor je bij ontmoetingen met oud-collega’s dat veel van hen uit hun ‘comfort-zone’ zijn gehaald. Gelukkiger zijn ze er niet van geworden. De consultant die het de leiding ongetwijfeld heeft geadviseerd vast wel en in ieder geval rijker. Waar is het pek, waar zijn de veren?