Het eeuwige maat nemen

Tjonge, wat nemen we elkaar weer de maat in zienswijzen op het Israel-Palestina conflict. Veilig vanuit de luie leunstoel en buiten een warm zonnetje.

Eerlijk gezegd vind ik de beelden van beide partijen beurtelings hartverscheurend en walgelijk. Kinderen die uit elkaar worden gescheurd op een strand, angstige mensen in afwachting van de inslag van weer een raket. Maar ook mensen die gezellig in strandstoeltjes zitten de kijken naar de inslagen van bombardementen op dorpen van de tegenstander..

Bijna automatisch gaat mijn sympathie uit naar de zwaksten, de onschuldigen. Mensen die gewoon net als wij in vrede en vrij van fanatieke idioten die met bommen gooien willen leven. Ze zijn te vinden in Israel en in de Gazastrook. Overal in oorlogsgebieden.

En ik gruwel van de mensen die kennelijk genoegen beleven aan de macht die ze kunnen uitoefenen door terreur. Die er geen enkel belang bij hebben dat er een eind aan het bloedvergieten komt. In elke oorlog heb je ze, die typen die in een normaal functionerende maatschappij aan de onderkant zitten te mokken.

In elk conflict komen ze bovendrijven. De idioten die nog een rekening te vereffenen hebben met de buren. Vaak gaat het niet eens om meer dan dat. En natuurlijk het idee dat ze eindelijk hun petieterig bestaan een beetje kleur kunnen geven door anderen te dwingen tot wat ze eigenlijk niet willen.

Om nog maar niet te spreken van machthebbers die hun eigen agenda hebben en zich helemaal niets gelegen laten liggen aan degenen over wie ze de macht uitoefenen. Je hebt ze aan beide kanten. In alle oorlogen.

Natuurlijk heb ik niets met zo’n Rutte met zijn gemakkelijke opmerkingen en voel ik meer sympathie voor Dries van Agt en krijg ik een naar gevoel bij de propaganda van Leon de Winter. Maar boos worden? Ach nee, het zijn onbetekende figuurtjes in een wereldwijd conflict. Laat ze, als ze zo nodig hun stem willen laten horen.

Dit laat onverlet dat ik eigenlijk een standpunt zou moeten hebben. Cynisch achterover leunen is ook niet echt dapper. Maar het heeft weinig zin hier iets over te zeggen op deze plaats. Wat rest is de oproep tot compassie met inmiddels al meer dan tweehonderd gedode Palestijnen. Allemaal met treurende ouders en naaste familie. En de vrees dat elke dode het zaad vormt van weer meer haat.

Gemakkelijke oordelen uit spreken over Hamas en Israel, hoe waar ze ook lijken maakt de treurnis niet minder. Hooguit het nare genoegen van het eigen gelijk. En laat de religie – ook de eigen - er buiten, dit heeft al genoeg ellende veroorzaakt. Laat het elkaar de maat nemen maar aan de strijdende partijen over. We zien waar dit uiteindelijk toe leidt.