Dag van bezinning

Hoeveel tegeltjeswijsheden zijn er niet over wraak? En hoe blind worden we in boosheid? Het zijn mooie vragen voor een nationale rouwdag.

In de huidige beeldcultuur tellen woorden amper meer, zeker niet op de sociale media. We zien een beeld en hup, vellen een oordeel. We zien een tot tranen toe geroerde Timmermans op televisie en vooruit iedereen ziet een groot staatsman. En we zien de onbetrouwbaar ogende Putin en daar gaan we weer.

En we zien de vlaggen overal halfstok en we voelen ons er goed bij. Dat zal dat gewapende zootje ongeregeld daar in de Oekraïne leren. En als het even kan sturen we militairen naar het rampgebied om even orde op zaken te stellen. Die zullen die half bezopen rebellen wel op afstand houden.

Afstandelijker verhalen krijgen amper aandacht. Zeker niet als ze een moment van bezinning vragen en ons aanbevelen nog eens naar al die beelden te kijken waarop iedereen zijn oordeel op stoelt.

Terecht wijst in de Leeuwarder Courant van vandaag Robert Jan Speerstra erop, dat de brute rebel met het speelgoedbeestje even later zijn pet afneemt en een kruis slaat. Wellicht had hij er ten overvloede aan kunnen toevoegen, dat het gesol met lichamen wel meeviel. Voor we uitgeraasd waren lagen de lichamen al in koelwagons.

Tja, het is inderdaad geen keurige afhandeling van een vliegramp, zoals indertijd bij het ongeluk met het Turkse toestel bij Schiphol, waar in dit keurig geregelde land binnen een kwartier de hulpdiensten aanwezig waren en de doden afgeschermd dezelfde dag werden afgevoerd.

In dit land waar als iemand zich voor de trein gooit de passagiers de trein niet uit mogen. Stel je voor dat ze geconfronteerd worden met mannen die sjouwen met bebloede lichaamsdelen. Dat is in een oorlogsgebied anders. Daar is de dood continu aanwezig en mag je hulpdiensten wel eens prijzen voor hun werk onder die omstandigheden.

Die rebellen, toegegeven ze komen niet over als teerbesnaarde lieden, zijn bezorgd iedereen maar toe te laten. Ze zouden het gewonnen terrein kunnen verliezen. Het is misschien niet goed, maar wel begrijpelijk.

En dan de eeuwige roep alhier om de verantwoordelijken voor het gerecht te slepen. Tja, als de Amerikanen met het bericht komen, dat niet te bewijzen valt dat de Russen rechtstreeks betrokken zijn bij de aanslag en dat het vermoedelijk een vergissing was, luisteren we maar half. Het was een raket, zoveel is duidelijk en die kwam oorspronkelijk uit Rusland, dus de schurk Putin moet hangen. Ach, was het maar zo simpel.

Lees de Russische literatuur erop na van Poesjkin, Paustovsky of Zinoview. Maar wie doet dat nog? Dan leer je een land misschien een beetje kennen. Niet van een bezoekje of zo. Ooit was ik in de toenmalige Sovjet-Unie in de tijd van glasnost. Achteraf moet ik vaststellen, dat ik er weinig van begrepen heb, zelfs niet met de kennis uit de Russische literatuur. Wel herkende ik de veelal in onze ogen onzinnige redenaties en gewoonten.

Ik ben bang dat we ons zelf weer met een trauma opzadelen. Over enkele jaren moeten we dan erkennen, dat er geen directe schuldige is gevonden. Daar kunnen we dan een enquête over houden en ons verbazen. Laten we dit nu al doen.

En niet nalaten het gestook van Rusland in dit geplaagde land te veroordelen en met steekhoudende sancties te bestraffen, zonder de ogen te sluiten voor de misstanden aan de andere kant. Maar dat maakt Putin nog geen schuldige aan de aanslag op MH17. Als het een foute beslissing was en een passagiersvliegtuig aangezien is voor militair, wie en hoe moeten we dit dan bestraffen?