Galmende klacht

 

Nu het beeld van de Israëlische genocide op de Palestijnen langzaam kantelt, worstelt menigeen met de vraag waarom regeringen, media en politiek zo lang in de ontkenningsfase hebben gezeten en sommige nog steeds zitten. Voor antropoloog en schrijver Sinan Çankaya is het een vraag die samenhangt met de integratie van de moslimgemeenschap in Nederland, of liever in heel Europa.

In Galmende Geschiedenissen verhaalt Çankaya van zijn worsteling met de redacteur van zijn uitgever, die moeite heeft met zijn stellingname in de Gaza-genocide en met zijn analyse van de Westerse hypocrisie, de problematische herinnering van de Holocaust tegenover ander leed. 

Uiteindelijk zwicht hij deels door er ook een persoonlijke geschiedenis van te maken. Over zijn worsteling met zijn afkomst en zijn weg naar boven, naar de universiteit, naar de witte bolwerken en de botsing met zijn van oorsprong Turkse familie en zijn oude vrienden. Eigenlijk een klasse-strijd, nu met een kleur.

Wanneer hoor je er echt bij? Die vraag staat centraal. Juist door Gaza en de reactie van regering en media, dringt bij Çankaya het besef door, dat hij – schrijver en wetenschapper - er nooit helemaal bij zal horen. Waarom mag hij direct na 7 oktober niets zeggen over de Nakba in 1948, de verdrijving van en de moord op veel Palestijnen uit Israël? Niks over de bezetting door Israël van de Westbank, de misdaden van de kolonisten?

In de bovenwereld van universiteit, van de media en de politiek is het in die eerste weken, maanden na 7 oktober verboden. Anti-Israël wordt gelijkgesteld met antisemitisme, en zeker na de Maccabi-rellen, specifiek het antisemitisme binnen de moslimgemeenschap. Ministers en politici nemen geen blad meer voor de mond met de beschuldigende vinger richting Marokkanen en Turken, al dan niet in Nederland geboren.

De vraag die Çankaya uiteindelijk bezighoudt, is hoe de moslimgemeenschap nog vertrouwen kan hebben in de instituties, die hun gevoel zo hebben weggedrukt. Dat je kennelijk niets gelijk mag stellen aan de Holocaust. Dat is het ultieme kwaad, daar kan geen genocide tegenop. Dat hier in andere delen van de wereld anders over wordt gedacht, dringt niet door.

Wat betekent dit voor de verhoudingen binnen het land? Voor Çankaya is het voorlopig helder. In een interview naar aanleiding van dit boek/essay, zegt hij: Fuck integratie. Wat je ook doet, je blijft altijd die van een andere kleur, van een ander geloof. Hoe goed je ook je best doet erbij te horen. Waarom zou je nog je best doen? Nooit is het genoeg. En Gaza blijkt de ultieme test.

 

Palestijnen in de ogen kijken

Willen jullie echt de Israëliërs in de zee drijven? Het is een vraag die de Palestijnse schrijver en dichter Mohammed El-Kurd bij lezingen vaak te horen krijgt. Zijn antwoord sinds kort: Als jullie zo bang zijn te verdrinken, waarom leer je dan niet te zwemmen. Gelach is meestal zijn deel.

 

Weten we eigenlijk wel hoe Palestijnen denken? Wat de Westerse media ons als de ´nette´ Palestijnen presenteren, zijn doorgaans ongevaarlijke mensen die eerst horen te zeggen dat ze voor vrede, tegen Hamas zijn en zeker geen wraakgevoelens koesteren. Wraak, dromen en toekomst, zijn zo van die gevoelens die Palestijnen eigenlijk niet mogen hebben.

 

In ´Perfect Victims´ fileert El-Kurd de Westerse denkbeelden als het om Palestijnen gaat. Vaak aan de hand van voorbeelden uit de praktijk. Zoals dat van de Palestijns ambassadeur in het Verenigd Koninkrijk, die vlak na het bericht dat zes leden van zijn directe familie zijn omgekomen bij een bombardement enkele dagen na 7 oktober 2023, werd geïnterviewd door de BBC.

 

Hij noemt ze allen bij naam. De reactie van de interviewer: Sorry voor je persoonlijke verlies. Maar om toch maar even duidelijk te zijn, je kunt de moord op Israëlische burgers niet veroordelen, toch. 

 

Bij het tellen van de Palestijnse doden, beperken sommige media zich tot ´onschuldige´ vrouwen en kinderen. Want ja mannen, dat kunnen toch Hamas-strijders zijn. Sowieso niet onschuldig. 

 

Palestijnen zijn door Israël ontmenselijkt en om daar onderuit te komen proberen ze zich te vermenselijken. El-Kurd is daar geen voorstander van. Dat wil zeggen, niet als dat leidt tot wat hij tandeloos maken noemt. Niet als Palestijnen toch vooral niet het verwijt antisemitisch te zijn willen krijgen. Zo mogen in de pers niet zeggen, dat ze boos zijn op de Joden. Dat is antisemitisme.

 

El-Kurd woont in bezet Oost-Jeruzalem. En krijgt derhalve te maken met de agressieve Joodse kolonisten. Een Joodse familie uit New York, Brooklyn eiste de helft van zijn woning op op grond van Joodse geschiedenis en hij kreeg gelijk van de Joodse rechter. Waarop met hulp van Joodse politie de Joodse familie het huis overnam. Maar Palestijnen moeten altijd onderscheid maken tussen Zionisten en Joden. Voor Europeanen valt daar, gezien de historie, wat voor te zeggen, maar voor Palestijnen?

 

Hamasstrijders verschuilen zich onder de burgerbevolking, dat is terreur. Aldus de Israëlische en ook de overige Westerse pers. Wanneer Oekraïense soldaten zich verschuilen onder de bevolking, spreekt men van noodzaak. Ja, zegt El-Kurd, Rusland is de vijand, dan mag dat. Israël is de Westerse bondgenoot en daarmee zijn de Palestijnen de vijand en mag het dus niet.

 

Toen het Israëlische bezettingsleger de 15-jarige Adam Ayyad dood schoot in vluchtelingenkamp Dheisheh, was de vraag: ´Gooide hij echt een molotov-cocktail naar de soldaten? Staan de Israëli juist niet bekend voor het bedenken van zulke rechtvaardigingen voor hun daden. ´

 

Terwijl de vraag had moeten zijn:,Waarom zijn er Israëlische troepen in Bethlehem? Waarom is Adam geboren in een vluchtelingenkamp? Waarom staat ´molotov´ in de kop boven het verhaal van soldaten die een jongen vermoorden? En, als hij een molotov-cocktail gooit? Wie zou dat niet doen? ´

 

Het Westen moet leren de Palestijnen in de ogen te kijken, zegt El-Kurd. Als ze spreken van de ´From the river tot the sea´ dan is dat niet om de Joden te verdrijven, maar omdat ze weer vrij willen zijn, weer naar hun huis terug mogen, niet meer vernederd willen worden, niet meer gedood vanwege een steen.  Als Israël dat opvat als een aanstaande genocide, dan zegt dat alles over Israël en ook over de bondgenoten, die meegaan in dat verhaal.

 

Om terug te komen tot zijn antwoord op de vraag over dat in zee drijven van de Israëliërs, eindigt El-Kurd toch nog hoopvol. Met humor valt er nog te leven voor Palestijnen. Ook putten ze hoop uit de veranderende stemming over Israël onder de Westerse bevolking. Hoop doet leven. Maar voor Westerse journalisten is dit boek wel verplichte literatuur. Pas dan kunnen we echt hoopvol zijn.

 

 

Hoe Israël de media op het verkeerde been zet

 

Op de dag dat hoofdredacteuren politici nog maar eens verzoeken de prijs van media niet te verhogen door btw naar 21 procent te krikken, lijkt een lichte waarschuwing wel op zijn plaats: Zorg er in ieder geval voor dat de traditionele media betrouwbaar blijven.

 

De afgelopen dagen stond de mediawereld even op zijn kop. Waar we doorgaans voor de werkelijkheid het beste bij de traditionele media terecht kunnen, was dat na de rellen rond de wedstrijd Ajax Maccabi Tel Aviv anders. Het Journaal en diverse kranten verkondigden een volstrekt andere visie op de werkelijkheid dan de sociale media.

 

De dagen voorafgaand aan de wedstrijd gonsde het op X van de berichten, dat de hooligans van Maccabi de binnenstad terroriseerden. Ze trokken Palestijnse vlaggen van huizen, bedreigden bewoners van de hoofdstad en gooiden stenen naar huizen met zichtbare steun voor de Palestijnse zaak. 

 

Ook op X werd er gewezen naar Israëlische kranten, die melden dat er Mossad-personeel mee was gereisd. Plus dat er een flink aantal IDF-soldaten onder de hooligans waren. Tevergeefs zocht ik een bevestiging hiervan in de kranten. Het NOS-journaal zweeg in alle talen.

 

Gezien wat de sociale media al een aantal dagen meldden, was het niet zo raar dat het die donderdagavond misging. Op X was redelijk te volgen hoe de vork in de steel zat. Het NOS-Journaal toonde een volstrekt andere werkelijkheid. Louter ´pro-Palestijnse relschoppers´ die onschuldige ´fans´ van Maccabi achtervolgden. 

 

Ze waren ´op Jodenjacht´. Marokkaanse taxichauffeurs – niet van TCA meldde men – hadden de ´fans´ omcirkeld voor het Casino en mepten erop los, aldus de NOS. Jonge Marokkanen op scooters achtervolgden en mishandelden hen.  

 

Het werd een ´gitzwarte nacht´ en de volgende dag wisten de kranten online dezelfde werkelijkheid te zien als de NOS. Maar hé, dat was raar, op X zagen we rellende Maccabi-fans. Die zongen racistische liederen en wensten Arabieren dood. Ze dreven de spot met de vele doden in Gaza. Niets daarover op het Journaal. Ook niet over de vernielde taxi. Evenmin op de online-krantenpagina´s.

 

Antisemitisme dus, en politici van rechts tot links, met uitzondering van de PvdD en Denk, gingen voluit op dat orgel. Het werd een nationale en internationale rel. Overal sprongen traditionele media in op wat hun collega´s in Nederland meldden. Alleen in Spanje was er toch wel verontwaardiging dat de Maccabi-fans het nodig hadden gevonden de minuut stilte voor de slachtoffers van de klimaatramp in Valencia te verstoren. En Aljazeera niet te vergeten, die in deze kwestie toch een uitstekend medium blijkt. 

 

De rest mag bekend zijn. Dankzij een jonge vliegende reporter en een filmende journaliste kreeg het provocerende gedrag van de Maccabi-hooligans eindelijk aandacht. De kranten in Nederland bleken zaterdag in de papieren versie al iets meer bereid beide kanten aan het woord te laten, zij het aarzelend. De NOS hield vol en deed er nog een schepje bovenop.

 

In de kwestie rond de Israëlische genocide in Gaza laten sommige traditionele media het een beetje afweten. Men is toch wat geneigd Israël uit de wind te houden. De vraag die nu toch opkomt, is of de traditionele media het vertrouwen dat ze nog genoten niet ernstig hebben geschaad. Juist bij die groep, die de NPO en de kranten nog altijd als betrouwbaar zagen.

 

Je hoeft geen helderziende te zijn, wat er gebeurt als de kranten volgend jaar een stuk duurder worden. Maar wat dan? Moeten ook redelijk denkende mensen hun nieuws van de sociale media halen? Als ook de krant niet meer te vertrouwen is, wat dan? Israël richt zo nog veel meer schade aan in de wereld, dan alleen maar Trump aan de macht brengen.  

Het spookbeeld

Ieder moment dat je ´s nachts even wakker wordt, spookt dat beeld door je hoofd. Een vader met zijn kind in zijn armen, waarvan het hoofd grotendeels weggeschoten is door Israëlische bommen. Het gezicht is er nog omringd door lillend vlees. Er is een video van een paard en wagen beladen met meelzakken. Een Israëlische soldaat van het meest morele leger ter wereld schept er genoegen in het paard dood te schieten.

 

Hoeveel van deze beelden zijn er nog nodig om de wereld wakker te schudden? De hoop vervluchtigt langzamerhand. De reacties onder heel timide beelden van de NOS van Israëlische oorlogsmisdaden zijn ongelofelijk grof en hartvochtig. De NOS ziet zich verplicht de reactiemogelijkheid uit te schakelen. 

 

In de Verenigde Staten, het land waar de bommen gefabriceerd worden, vieren de Democraten een feestje op de Conventie om de nominatie van Kamala Harris te vieren. Buiten protesteren mensen tegen de levering van bommen en andere wapens aan de moordzuchtige Israëliërs. 

 

Binnen mogen familieleden van door Hamas gegijzelden hun leed verkondigen. Palestijns leed liever niet. Buiten scanderen de demonstranten de namen van vermoorde baby´s. De deelnemers aan de conventie komen met de oren bedekt naar buiten.

 

In Nederland roept de leider van de grootste partij in de 2e kamer, volledig achter de terreurstaat te staan. Hij belt ook nog even met de moordenaar Netanyahu. Het extreemrechtse kabinet vindt het niet erg en wil geen stop op de leverantie van onderdelen van de F35-moordmachines aan Israël. Christenen die menen dat de eindtijd zich zal aankondigen in het Beloofde Land staan pal achter de moordenaars.

 

Maar Hamas. Tja, die aanslag van 7 oktober in de wetenschap dat de reactie gruwelijk zou zijn was erg. Van Mark Rutte mochten we toen niet zeggen: ,,maar´´.  Dat Palestijnen al tachtig jaar als derderangsburgers worden behandeld, vermoord en mishandeld, mocht geen excuus zijn. Dat burgers van een bezet land het recht hebben zich gewapend te verzetten, is even vergeten. Alleen Israël heeft het recht op zelfverdediging.

 

Toen zwarte slaven in de Verenigde Staten in opstand kwamen, begingen ze ook vreselijke misdaden tegen de witte bevolking. Maar dat was geen reden om de slavernij te handhaven. De gruwelen van de slavernij bleken erger. 

 

In de Verenigde Staten en sommige andere landen mag je niet pleiten voor het staken van wapenleveranties aan Israël. Er zijn beelden van politie die wel erg hard optreedt tegen mensen die protesteren tegen de genocide in het Beloofde Land.  De slogan: ´From the river tot he sea, Palestine will be free¨ is verboden in de 2^e kamer. 

 

De ellende zal niet afgelopen zijn, als Israël stopt met moorden. Het land is verrot tot op het bot. Gods gekozen volk heeft de ogen gesloten voor het Palestijnse leed. Door de Westerse wapenleverantie en financiële steun aan Israël te staken, had het Westen een einde aan de genocide kunnen maken en het land kunnen dwingen de Palestijnen als gelijkwaardige burgers te behandelen. Dat wil men niet.

 

 

Voor de rest van de wereld zal dit het keerpunt zijn geweest, waarin het masker van de Westerse hypocrisie is gevallen. Nooit meer kan het Westen optreden tegen misstanden in de wereld met een beroep op mensenrechten. 

Hoe het zover heeft kunnen komen, is het raadsel van deze tijd. 

 

We zullen het niet vergeten en dat beeld van dat kind zonder achterhoofd en dat dode paard evenmin. En een nieuw Hamas zal weinig moeite hebben martelaren te vinder voor aanslagen. En er zal geklaagd worden over een golf van antisemitisme.

De pro-Israël boomers

 

Het is moeilijk voor Westerse landen kritisch te zijn op Israël. Dat geldt zeker voor de oudere bevolking van die landen, dat wil zeggen degenen die we doorgaans rekenen onder de babyboomers. Jongeren hebben er minder moeite mee.

 

Het is eigenlijk niet zo vreemd, dat ouderen Israël niet anders kunnen zien dan als vooruitgeschoven post van het democratische Westen. Een eiland van beschaving te midden van Arabische barbarij. Eenieder boven de vijftig jaar zal zich de sociaalgeografische lessen in het middelbare onderwijs herinneren.

 

Daar waar de leraren, zeker degenen die even in een kibboets hadden gewerkt wat toen gebruikelijk was, de loftrompet staken over het wonder van Israël. Was het niet een wonder hoe de Israëliërs de woestijn tot leven hadden gebracht met geniale irrigatiesystemen. Daar hadden de Palestijnen nooit aan gedacht.

 

En wat waren Israëlische soldaten slim in vergelijking met de Arabische tegenstanders. Daar vertelde de leraar hele leuke grappen over. Nee, Israël is het wonder dat de Westerse democratie vermag. Hoezo land gekaapt van Palestijnen, die deden er toch niets mee? Het was toch leeg land?

 

Dat dit argument nogal koloniale trekjes vertoonde, kwam niet bij ons op. Was dit ook niet de argumentatie waarmee de Europese kolonisators de Amerika´s veroverden? Met de bijbel in de hand kon men aantonen, dat wie het land bewerkt de eigenaar is. 

 

Deze ideologie beheerst het hedendaagse debat nog steeds. Dat Israël helemaal niet een land met een democratische westerse ideologie is, en nooit is geweest wil er maar niet in. Sinds de Verenigde naties de resolutie aannamen, die voorafging aan de oprichting van de staat Israël, hebben de Zionisten niet anders gedaan dan met terreur de Palestijnen verjagen en meer Palestijns land toegeëigend dan toegezegd.

 

Dat Arabische buren poogden de Zionisten te verjagen was helemaal zo gek niet. Al werd dat hier heel anders verteld. Sinds 1948 heeft Israël de voorwaarden van de stichting van de staat met voeten getreden. Nieuwe resoluties van de VN werden steevast genegeerd. 

 

Bovendien werd de jonge natie volop gesteund door de Verenigde Staten, een land met een vergelijkbare stichtingsgeschiedenis. Niet alleen financieel maar vooral ook met wapens. Met dank aan het niet onaanzienlijk Joodse deel van de bevolking daar. Twijfel aan deze politiek is nog altijd politieke zelfmoord in dit land. Pas als de huidige jongere generatie aan het bewind komt, komt daar verandering in.

 

Twijfel aan het bestaansrecht van Israël is nog steeds een taboe in de Westerse wereld.  Graag verwijzen verdedigers van het onverdedigbare naar de beginselen van bijvoorbeeld Hamas waarin de vernietiging van de staat nog immer vermeld staat. Dat vinden wij ondenkbaar. Ons indenken in de positie van Palestijnen kunnen we kennelijk niet.

 

Is het zo gek, als je land je afgenomen is, je verjaagd bent en je inmiddels massaal vermoord wordt, dat je de veroorzakers weg wilt hebben? Dat is geen Jodenhaat. Even ter herinnering: Voor de stichting van Israël in 1948 woonden Joden, Palestijnen en christenen relatief vreedzaam samen. Jodenvervolging was meer een Europees dingetje.

 

Is er een oplossing denkbaar zonder dit indenken in de positie van de Palestijnen? Niet als van Palestijnen gevraagd wordt in te stemmen met een illusionaire tweestaten oplossing.  Voor hen is er maar een oplossing: recht op terugkeer naar hun land met gelijke rechten voor iedereen. 

 

Onmogelijk, zeggen we nu. Maar, inmiddels verschuif de publieke opinie. Israël is niet meer de onvoorwaardelijk te steunen natie. Natuurlijk zou het voor Joden na tachtig jaar onderdrukking van de Palestijnen niet een leuk vooruitzicht zijn onder een Palestijnse meerderheid te leven. Aan Zuid-Afrika is te zien dat het wel min of meer vreedzaam kan na de opheffing van de Apartheid.

 

Er gloort dus wel een beetje hoop, nu de niet-Westerse landen de ogen opengaan. Maar het oprukken van extreemrechts in het Westen, dat zich herkent in het huidige Israël met zijn apartheidspolitiek werkt niet mee. Dat er een groep conservatieve christenen is, die met de eindtijd in gedachten het land door alles zullen steunen, is wellicht nog overkomelijk. Helaas werken die samen met extreemrechts, zoals we zien de VS. En Nederland, ach ja….

 

 

 

 

 

 

De woede zal ongekend zijn

 

Hoe groot zal de woede zijn onder de Amerikanen, die protesteren tegen de aanwezigheid van de aanstichter van de Gazaanse genocide in het Congress, en moeten zien hoe deze staande ovaties krijgt. Hoe groot is de woede van de wereld bij het zien van een Israëlische vlaggendrager op de Olympische Spelen, die eerder de bommen signeerde, die Palestijnen vermoorden?

 

Het kwaad dat de Israëlische kolonisten aanrichten is zoveel groter, dan de idioten ter rechterzijde van het politieke spectrum en de medeplichtige eindtijd christenen kunnen bevroeden. Ik zie berichten voorbijkomen van Amerikaanse, jongeren die vanaf nu weigeren nog langer te stemmen, want er waren ook Democraten onder het fascistische klapvee. De niet-Westerse wereld is verbaasd over de hypocrisie.

 

Het is een kwaadaardige zet van de Republikeinen om de slager van Gaza uit te nodigen om te spreken tot het Congress. En vergeet de handtekening van de Democraten onder de uitnodiging niet. Zo zetten ze Joe Biden voor het blok. En nu onbedoeld staat ook Kamala Harris voor een uitdaging. 

 

Harris was wel zo slim zich niet bij de toespraak van de slachter te laten zien. Tot voor kort was het politieke zelfmoord in de VS tegen de steun voor de bezetters van Palestina te zijn. Nu is het eveneens electoraal gevaarlijk om steun te betuigen aan het afslachten van een volk. Voor het Republikeinse electoraat is dat geen probleem. Voor de Democraten wel. Vooralsnog is Harris niet geslaagd.

 

Amerikaanse Republikeinen zijn allang geen politieke beweging meer. Het is een sekte met een enorme, ongeletterde en bejaarde aanhang. Volk gevestigd op gestolen land na een ongekende genocide dat deels in een ontkennende fase leeft. Die begrijpen de Israëlische kolonisten wel. Alleen Democraten kunnen daar nog doorheen breken, maar durven ze dat ook? Dat is het kwaadaardige van de uitnodiging van deze oorlogsmisdadiger. Dat dwingt de Democraten nu al te kiezen. Met het risico daardoor afgemaakt te worden door de in meerderheid rechtse media.

 

Dat is ook het smerige van de huidige Israëlische politiek van arrogantie en provocatie. Demonstranten uitschelden voor idioten, keihard liegen voor een Congress, zeggen dat er amper burgerslachtoffers zijn, bommen signeren en op woonwijken, ziekenhuizen, scholen en op UN-gebouwen gooien, in de wetenschap dat echte ´nuttige´ idioten hun toch wel steunen. Wat kan de rest van de wereld nu nog doen?

 

Om te beginnen Israëlische sporters op de Olympische Spelen de rug toekeren, uitjouwen. Verneder ze, het zijn stuk voor stuk militairen in sportkledij. En vooral, omarm die mensen, die zich inmiddels schamen voor hun Jood zijn. Laat hen voelen, dat ze niet alleen staan. En dat tegen genocide zijn geen antisemitisme is. De Palestijnen zijn meer Semiet, dan het zootje ongeregeld dat Palestina bezet.

 

Uiteindelijk zullen Amerikaanse jongeren zorgen voor een ommekeer, De demografische ontwikkeling is in hun voordeel. Hopelijk is het dan niet te laat.

 

 

Hoe racisme Israël spaart

 

Hoe vaak kan je maag omdraaien? Het is een vraag die deze dagen te vaak bij een mens opkomt. Al die video´s van dode Palestijnen, van uit elkaar gereten kinderen, vrouwen, verwoeste steden en wegkijkende westerse overheden. Waarom staat de wereld dit toe? Heeft decennia racisme zijn werk gedaan?

 

Hoe kunnen mensen wegkijken en nog steeds roepen dat Israël recht op zelfverdediging heeft en ´maar 7 oktober´, ´maar Hamas´. Hoe kan de wereld het toestaan? Het Westen is zijn geloofwaardigheid verloren sinds 7 oktober, of eigenlijk al bijna tachtig jaar eerder. Dat wil zeggen voor de niet Westerse wereld. 

 

Als de Spaanse premier Pedro Sanchez als enige tijdens de NAVO-top oproept te stoppen met het wegkijken van Gaza, is dat hooguit een komma tijdens de journaals. De misdaden van Israël worden verhullend beschreven in de Westerse media. Zijn we allemaal bevangen door een kwade psychose?

 

Als je de video´s bekijkt zonder vooroordelen, kun je alleen maar afschuw voelen. Waarom gebeurt dat niet massaal? Waarom blijven mensen de schouders ophalen en erger nog, roepen achter Israël te staan. Hoe onmenselijk kan de wereld zijn? Of is dit het resultaat van ontmenselijking van het Palestijnse volk?

 

Want wees eerlijk, bij het zien van het beeld van een wanhopige vader met zijn dode kind in de armen Allah aanroepend, is dat niet het moment dat de decennialange verkettering van moslims zijn werk doet? Dat het werk van Geert Wilders zijn vruchten afwerpt. Het zijn maar moslims. Hoor ze Allah aanroepen, terroristen zijn het.

 

Het verdriet van de nabestaanden van de MH17-slachtoffers kunnen we bevatten. Tranen, rustig uitgesproken rouw, rijen kisten zonder de inhoud te zien. Geen gekrijs van woede, van wanhoop. Zo hoort het, vinden we. Niet zoals dat gillende volk met onthoofde baby´s in de armen, uit die zandbaklanden met die kopvodden. Niet schrikken, dat hebben we toch jarenland in ons eigen parlement gehoord. Onder andere van de voorzitter van de Tweede Kamer.

 

De Palestijnen staan zo per definitie op achterstand. Over de dode Israëliërs horen we van alles, hun namen, hun dromen, het verdriet van de nabestaanden, maar we zien niet hun dode lichamen. Zo doen we dat in het Westen. Jarenlang racisme en ontmenselijking hebben hun werk gedaan. Daarom komt Israël er nu mee weg. 

 

Maar het is gevaarlijk. Voor het eerst klinkt openlijk de roep om opheffing van Israël. En niet door de gebruikelijke verdachten, de antisemieten. Als straks de vernietiging van Gaza afgerond is en slechts puinhopen resten, de doden zijn geteld, de hoop op een oplossing voor de Palestijnen in rook is opgegaan, zal de rest van de wereld niet meer achter het Westen staan, niet meer geloven in de Westerse democratie en andere idealen. En zal bovenal niet meer in Israëls bestaansrecht geloven. En dat is helemaal eigen schuld.