Niet willen weten

Het is weer zo’n berichtje in de krant: Pappa vergrijpt zich aan dochter en bezwangert haar. Zeven jaar cel voor deze euveldaad. En dan een lawine van verontwaardiging in de reactiemogelijkheid over de lage straf plus de mededeling dat de krant er de volgende dag op terug komt.

Ik wil het niet weten. Dat wil zeggen, natuurlijk is het erg. Natuurlijk moet zo’n man worden gestraft, maar ik wil helemaal niet weten wat al die mensen daar van vinden. We weten dat dit soort dingen gebeuren. Het is een wrede wereld, maar moeten we dan ook alle details weten?

In een tijd waarin de onheilstijdingen al niet van de lucht zijn, zou het misschien verstandig zijn een beetje terughoudendheid te betrachten in de berichtgeving. Ja nogmaals het is erg, zeker voor de dochter die er haar leven lang mee moet zien te leven. Maar moeten wij het allemaal weten?

Zou het anders zijn als het mijn familie was? Ik denk het eerlijk gezegd niet. Blij dat het uitkomt en dat de man wordt gestraft. Maar dat is privé. De rest van de wereld heeft daar niets mee te maken. Hooguit ter geruststelling dat de rechtstaat afrekent met daders van dit soort verschrikkelijkheden.

Dat is evenwel geen nieuws. Ook niet dat het waarschijnlijk vaker voorkomt en soms ook nog ongestraft. Eerlijk gezegd lijkt het me beter de berichtgeving te beperken tot de droge feiten en het hierbij te laten. En zelfs dat is misschien niet eens nodig. Misschien zo nu en dan eens een achtergrondartikel over seksueel misbruik.

We zouden dan verschoond blijven van al die onderbuikgevoelens van de pedojagers. Geen goed woord voor wie zich schuldig maakt aan misbruik van kinderen. Maar zo langzamerhand vind ik die lieden die zo heftig reageren net zo beangstigend en misschien nog wel erger.

Als mensen in de patatzaak waar je vroeger kennis kon nemen hoe sommige lieden denken over dit soort misdrijven hun hart luchten, kun je je omdraaien. Zuchtend, maar ach. Net zoals wanneer het gesprek op buitenlanders komt. Ernstig maar ongevaarlijk zolang niemand het serieus neemt.

Helaas komt het nu allemaal te veel op straat en menen publieke functionarissen, zoals politici en anderen dat ze zich over dit soort dingen moeten uitlaten. Ik wantrouw dit. Het is veelal uit eigen belang. Electoraal gewin, populariteit, whatever. Maar ik ben er bang voor.

Wie een misdrijf begaat moet hiervoor worden gestraft. Als dat misdrijf voorkomt uit een psychische afwijking moet er een behandeling komen, zodat herhaling wordt voorkomen. Helemaal zeker ben je hier natuurlijk nooit van, maar alleen cel is niet voldoende. Dit is wel zeker. Hoe lang die celstraf ook is, ooit komt zo iemand weer vrij. Het doet er niet toe of dit na zeven jaar is of twintig jaar. We moeten hierbij voorkomen dat we mensen beschadigingen met dezelfde afwijking die zich niet overgeven aan daadwerkelijke misdrijven.

Ik wil niet weten wat bedenkelijke lieden hiervan vinden. Evenmin wat ze vinden dat er moet gebeuren met de – potentiële - daders van misdrijven. Daar hebben we rechters voor. En om te zorgen dat die niet in de fout gaan hebben we advocaten. Dit is een mooi systeem, misschien niet onfeilbaar maar oneindig veel beter dan de ongepolijste wil van het volk aangestuurd door foute lieden.

Gelukkig was er vandaag geen vervolg in de krant, maar dit kan nog komen. Ik ben er niet gerust op. Want ook media houden soms er merkwaardige opvattingen over hun taak op na. Om de nieuwe directrice van de NDC Mediagroep te corrigeren, de krant is niet van maar voor de lezers. En de redactie moet deskundig genoeg zijn om dit in goede banen te leiden.