De wondere wereld van Kate Bush

Het is alsof de populaire muziek op een soort dood punt is gekomen. Tenminste als we de terugkomst vaan oude soms bijna vergeten artiesten in aanmerking nemen. Kate Bush is daar het voorbeeld van. De BBC maakte hier onlangs een schitterende reportage van, zoals alleen deze zender dit kan.

Anders dan de meeste muzikanten is zij nooit weggezakt in herhaling van zichzelf. Haar eerste album The Kick Inside was zo’n overdonderend debuut dat het bijkans onmogelijk leek dit te verbeteren. Hier was een zangeres die het aandurfde haar inspiratie uit een boek te halen.

Wuthering Heigths was in 1978 een openbaring. Die stem, de merkwaardige dans op de video het sprookjesachtige. Het was voor velen te veel. De hoge, meisjesachtige, lenige stem, je hield ervan of je nam afscheid. Ze was onderwerp van spot en diepe bewondering. In de rockscene leek ze misplaatst.

Ze haalde haar inspiratie uit literatuur – wie durft het aan stukken uit Ullyses voor te lezen – uit wetenschap, het schitterende Pi. Maar op het album The Sensual World toch ook weer uit haar eigen leven. Maar dan op een manier die het uittilde boven het banale.

De muziek is door haar stem en begeleiding ten diepste romantisch, maar ook wat je misschien high brow zou kunnen noemen. In mijn omgeving waren er weinigen die haar konden waarderen. Kate Bush paste niet in een rationele wereld en evenmin in die van de rauwe emotie. Hoewel haar teksten vaak wel degelijk donker en vreemd zijn.

Het is misschien dat intellectuele, soms gekunstelde dat velen deed afhaken. Maar waar dit bij anderen irritaties opriep, leek het bij haar, hoe zweverig ook, echt te zijn. En welke ster uit de popwereld durft het aan twaalf jaar uit beeld te verdwijnen? 

Terwijl ze zich bezig hield met de opvoeding van haar zoon bleven veel van haar songs ijzersterk overeind. Maar ze leek na een aantal alle heel eigen albums definitief verdwenen. Het bespaarde haar misschien de herhaling van een Tori Amos, die teleurstelling op teleurstelling stapelde na het veelbelovende begin. 

Maar ze kwam na twaalf jaar terug met Aerial en hoe. Ze beschaamde alle critici die haar hadden afgeschreven. Een wonderlijke maar indringende dubbel cd. Het duurde niet weer twaalf jaar voor er een opvolger kwam met Fifty Words for Snow. Weer zo’n album met een heel nieuwe Kate Bush. En toch na enkele noten van welk nummer ook, onmiddellijk is daar het stempel van haar onnavolgbare stijl.

Pogingen tot navolging waren er wel. Zelfs rappers haalden inspiratie uit haar songs. Ze heeft bewonderaars onder de groten in de wereld van de muziek. Nog altijd is daar de invloed van David Gilmour van Pink Floyd, haar ontdekker en inspiratie. Maar die stem en nog altijd het prachtige Wuthering Heigts blijven overeind. Voor veel nieuw talent is zij nog altijd een voorbeeld en vergeleken worden met Kate is eigenlijk nooit vervelend. Ze verdient een ode.