Dure hekjes

Het kinderlijk genoegen dat veel mensen beleven in de aanbidding van een koningshuis begint steeds pijnlijker te worden met deze koning.

Als klein ventje toonde onze kroonprins al een overduidelijke afkeer van nieuwsgierige lieden, die overigens kritiekloos zijn handel en wandel volgden. Koddig schold hij op journalisten. Helemaal afgeleerd heeft hij die afkeer nooit.

Dat eeuwige gezeur over zijn spending problem hangt hem allang de keel uit. Dat hij in zijn adolescentenjaren de bijnaam Prins Pils verwierf deerde hem niet. Al feestend trok hij de wereld over en trof daar de gelijkgestemde wereldburger Maxima. Ook al een van het type feestbeest met weinig gevoel voor maat houden.

Maar net iets slimmer dan haar aanstaande echtgenoot. Zij wist haar wereldreizen in te kleden als promotie voor microkredieten voor de allerarmsten. Zijn moeder wist hem lange tijd in toom te houden en behoudens enkele uitglijders – een kostbaar optrekje in Mozambique – viel het allemaal nog mee.

Goede pr-lieden en een slaafse premier wisten zijn misstappen met de mantel der liefde te bedekken. Zo nu en dan een bewogen toespraakje en we waren weer overtuigd van de betrokkenheid van onze toekomstige koning.

Helaas, nu hij zelf de baas is zijn de remmen los. Waar het kan laat hij de staat opdraaien voor zijn kostbare ideetjes, zoals aanlegsteigertjes bij zijn naast die van bevriend staatshoofd Poetin gelegen Griekse villaatje, een stuk grond met hekje van een half miljoen erbij. Ach, het moet allemaal kunnen.

En als het dan helemaal niet anders kan weet hij wel eens zelf een leuk speeltje te bekostigen, zoals een speelbootje van acht ton. Ach, hij doet toch ook iets nuttigs met water. Leuke toespraken op watercongressen maken weer veel goed. De omgang met bedenkelijke sportbobo’s is een beetje een smetje op het koninklijk blazoen, maar goed bij sport, ach…

In een bananenmonarchie als Nederland kan veel. Waar iedereen dankzij het beleid uit de oude doos van de opeenvolgende kabinetten Rutte moet inleveren, deert dit de vorst niet. Het gaat hem niet aan, behalve dan bij het verplichte nummer op Prinsjesdag. Vervelend maar ja, je moet toch wat om de schijn op te houden.

Dankzij Maxima scoort de hooggeplaatste nog lekker in de populariteitspolls. Maar het begint een beetje te rommelen. De grote feestpartij in de wereld van de jetset begint een groeiend aantal mensen de keel uit te hangen. Ook mensen die het niet eens zo zeer om het geld gaat. Het is en kwestie van principes geworden.

Helaas wordt hij meer en meer een voorbeeld van Piketty’s ongelijkheidsamenleving. Voor een rijke particulier mag dat en zal het de mensen een hooguit ergerlijke worst zijn. Maar niet voor een op de loonlijst van de Staat der Nederlanden staande werknemer. Geen boodschap hebben aan je werkgever resulteert uiteindelijk in ontslag.

Dat het nog niet zover is, getuigt hooguit van de kinderlijke verheerlijking van het koningshuis door een groot deel van de bevolking. Maar het wordt zo langzamerhand een beetje te pijnlijk. Heel misschien kan Nederland toch nog een beetje volwassen land worden als ook de meest sullige onderdanen het zat zijn. Dan worden we een bananenrepubliek. Dat weer wel.