De val

Niets is saaier dan een leven zonder risico’s pleeg ik altijd te roepen wanneer ik weer eens iets heb gedaan dat niet echt goed uitpakt.

Hoezo fatsoenlijk schoeisel in een steengroeve? Hoezo letten op bordjes? En zo schuifel je steen voor steen op je sandalen naar het veelbelovende uitzicht. Daar doe je het toch voor.

 

Als dan een steen begint te rollen onder je voet, ach wat zo het. Als nummer twee als een soort domino hetzelfde doet, gevolg door een flink aantal soortgenoten denk je toch even, dat het niet goed gaat.

Enkele momenten later, als je al valt, schiet het nog even door je heen dat dit weer zo’n risico was waarvan het onverstandig is het te nemen. Dom zou een goede bekende zeggen. Op het moment dat mijn hoofd op een scherpe steenrand knalde, verwachtte ik even dat het licht uitging.

Dat deed het niet en zo zag ik meteen dat het niet goed zat. Benen open – tja in korte broek – vingers bebloed en nagel stuk. Je blijft maar even liggen om de eerste pijn te overwinnen en te pogen overeind te komen. Als dat dan na enige minuten lukt denk je dat het wel meevalt.

Tot je weer op je voeten staat en begint te lopen. En scherpe pijn schiet door je schouder en dat is raar. Want daar ben je toch helemaal niet op gevallen. Nou ja, helemaal zeker ben je er niet van gezien het bloed dat overal lijkt te zitten.

Voorzichtig huiswaarts lopend neemt de schouderpijn vormen aan, waarvan je even denkt dat het toch niet zo hoort. Thuis zoek je een houding om de pijn te drukken tot huisgenoten op het heldere idee komen toch maar even naar de eerste hulp te gaan..

Nu gebeurde dit net over de Duitse grens – waar heb je hier steengroeves tenslotte – en belandde ik in een allervriendelijkst Duits hospitaal met een uitzonderlijk voorkomende verpleegkundige, die na wat vragen mij kordaat naar de röntgenafdeling dirigeerde en de eerste foto’s nam.

Niets te zien, dus wachten op de arts. Alweer zo’n heel vriendelijke meneer. Die na wat vragen onmiddellijk de diagnose gesteld leek te hebben en nog een paar beelden liet maken van mijn nek. Kort en goed, ook niets te zien maar de conclusie was onontkoombaar: een op zijn minst gekneusde nekwervel.

Nu zit ik dus thuis na een helse terugrit, waarin vooral de bochten naar links gierende pijn  veroorzaakten – nee geen politieke grapjes nu. Over het slapen zullen we het maar niet hebben. Wel over de prachtige donkerblauwe nekband. Zo eentje heb ik hier nog niet gezien. Alleen verhelpt het de pijn niet en zal ik toch nog een mri-scan moeten laten maken.

Typen lukt wel maar alleen met de handen op de rand van de tafel en niet erg zeker. Wordt vervolgd. De voorlopige conclusie lijkt dat dit weer eens een risico was, dat beter niet genomen was.