Talkshow bijwonen

Soms zijn er dingen die je gewoon eens moet doen om een idee te krijgen zonder direct te oordelen. Zo had ik vaak niet altijd even complimenteuze ideeën over het publiek van talkshows.

In een opwelling schreef ik me in voor het bijwonen van de nieuwe show van Jeroen Pauw. Het was gratis, dat scheelt weer. Gisteravond mochten we ons vervoegen bij de studio op het terrein van de Westergasfabriek in Amsterdam.

Nieuwsgierig, dat wel. In het restaurant leken de ergste vooroordelen te worden bewaarheid. Lawaaierige groepen die er een feestje van leken te maken, maar ook rustiger mensen. Bovenal overheerste het idee van een avondje uit. Ergens leken me leukere dingen denkbaar, maar vooruit. Je hebt je aangemeld en dan moet je het ondergaan.

Onwillekeurig raak je toch onder de indruk van de routineuze vakkundigheid van de medewerkers en alle apparatuur. Dames die met een kennersblik de binnenkomers inschatten en ze een plaatsje rond het podium toewijzen. De afwijzing van ongemakkelijk lijkende krukken is gene probleem en zo kom je dan in een mooi nisje op een redelijke bank.

Een blik op de over een rails schuivende zes camera’s en de tafelsetting leert dat de kans op verschijning op de buis klein is. De nare krukken daarentegen waren een meer voor de hand liggend object, zo bleek al snel. Het publiek is al aan een glas wijn gezet en de sfeer is ontspannen.

Pauw neemt met Arie Slob alvast plaats aan de tafel en lijkt ogenschijnlijk al begonnen met een vraaggesprek. Grappig, zo glijdt een voorafje eigenlijk zonder dat je het echt opmerkt in de echte uitzending. Geen opwinding daardoor bij het publiek als duidelijk wordt dat de talkshow ‘on air’ is.

Het is een wat ongebruikelijk aflevering zonder muziek, zonder lichte onderwerpen. Pauw lijkt het zichzelf bewust dat hij risico loopt met alleen onderwerpen als jihadisten en ebola. Zeker zo in het begin heb je al snel de naam een te zwaar programma te maken. Een doodzonde dezer dagen met Umberto Tan hijgend in de nek op RTL4.

Het vakmanschap van Pauw voorkomt de ervaring van louter zware kost. Eigenlijk is het boeiender dan ik me had ingedacht. Je raakt meer meegesleept in de gesprekken en let al amper meer op het feit dat je er vlakbij zit. Het lijkt ook de andere aanwezigen zo te vergaan.

Er zijn geen bordjes nodig met ‘applaus’ of zo. De reacties zijn natuurlijk. Misschien ook een beetje getraind door het kijken naar de talkshows weten ze wanneer te klappen en van zich te laten horen. Goede gasten, dat maakt zo’n programma en dit keer zijn ze er met een bijzonder deskundige terrorisme-expert Beatrice de Graaf, Ferry Mingelen en principe-politicus Arie Slob. Leuk ook, dat er drie vrouwen deelnemen.

Het verloopt vlekkeloos zonder ook maar een moment saai te worden, ondanks het feit dat het onderwerpen zijn die al behoorlijk uitgekauwd lijken. Mooie inkijkjes in de politiek, ervaring van een ‘lijkendrager’ in het ebola-gebied en een jonge documentairemaakster die een Nederlandse jihad-strijder heeft gevolgd.

Het bewijst voor mij dat de amusementsfactor helemaal niet zo belangrijk is met een goede gastheer. Er gaan weer een aantal vooroordelen richting vergetelheid. Het is gewoon een aangename ervaring en de gasten zijn in doorsnee echt geen belangstellingsjunkies die zo graag op de buis willen. Aan te bevelen derhalve.