Britse jihadisten

Het perfide Albion kent de meeste en vaak wreedste jihadstrijders in het Midden-Oosten. Meer dan enige ander land waar sprake is van moslimimmigratie. Wat is er anders in het VK?

Op het eerste gezicht merkt je weinig van boze orthodoxe moslims in Engeland. Nu heb je daar ook minder immigranten uit de Noord-Afrikaanse landen. En lijkt het op straat of er een redelijk samenleven van nieuwkomers en de traditionele bewoners is.

Nu heeft het land wel veel nieuwkomers uit Pakistan, een behoorlijk orthodox islamitisch land. Maar anders dan de arbeidsimmigranten op het vasteland zijn dit mensen met een Brits paspoort uit landen die tot het Gemenebest behoren of behoord hebben. Velen zijn nazaten van hen die al naar het VK verhuisd zijn toen hun land nog tot het Britse imperium behoorde.

Ooit kwamen ze – als Brits burger - naar het beloofde land om daar te blijven en een beter bestaan op te bouwen. Sommigen bleven er na de oorlog, nadat ze aan Engelse zijde mee hadden gevochten tegen Nazi-Duitsland. De gedachte dat ze hiermee wel een plaatsje in het moederland hadden verdiend werd zeker in die tijd snel de kop in gedrukt.

In de roman Klein Eiland van Andrea Levy rijst een ontluisterend beeld op van de ontvangst van de oud-strijders uit Jamaica in de klassenmaatschappij die het VK toen nog meer was dan nu. Nu zijn Jamaicanen geen moslims maar hun behandeling was toen niet veel anders. Aan hun kleur duidelijk herkenbaar moesten de Britten weinig van de nieuwkomers hebben.

De vele Pakistani die hen volgden wachtte een zelfde onthaal. Hun vermeende recht op vestiging in Engeland werd niet gedeeld door de lagere klasse waarin ze veelal belandden. Hun bejegening vervult een mens tegenwoordig met schaamte. Toch wisten velen zich te handhaven en de ladder omhoog te beklimmen.

Desondanks werden ze nooit geheel volwaardig lid van de bleke samenleving. En waar de eerste generatie nog hoopvol was en zich de armoede van het land van herkomst herinnerde, voelden opvolgende generaties de aanhoudende discriminatie als bijzonder onrecht.

En dat is, zo leert de ervaring in andere landen, een goede voedingsbodem voor extremisme. Dat het in Engeland vaker gebeurt is wellicht verklaarbaar uit de voorgeschiedenis. De extreem rechtse regering van Margareth Thatcher in de jaren tachtig heeft zeker ook geen goed gedaan aan de integratie.

Zo valt wellicht iets te begrijpen van de vele jihadisten uit het VK. Ook de in het VK sneller  uit Amerika overgewaaide rapcultuur onder de jongere generaties waar de haat tegen de gevestigde orde werd gevoed was voor recrutisten voor de jihad een dankbaar reservaat. Niet voor niets zijn er nogal wat rappers –niet altijd zo succesvol in eigen land – richting Irak vertrokken. Vaak later bekeerd tot de islam en dat zo weten we inmiddels zijn de wreedste strijders. Of het de grote toeloop van Britse jihadisten geheel verklaart is de vraag.