Leve de gated community

Ergens in een nog niet zo ver verleden leek het helemaal geen straf om na je 55-ste te verhuizen naar seniorenhuis om het maar eens mooi te zeggen. Familiegewijs kwam ik wel eens in zo’n serviceflat en eerlijk is eerlijk, het sprak aan. Een fraaie rode loper bij de entree, vriendelijke meisjes bij de receptie en alleraardigste beschaafde mensen liepen er rond.

Weg met de zorgen van het eigen huis. Geen gedoe meer met tuin, buiten verven, verwarming en een beetje onder gelijkgestemden. Je kunt je amper iets mooiers voorstellen. Toen hier met afschuw werd gesproken over de gated communities in de Verenigde Staten leek het me dat daar wel enige nuance op zijn plaats was.

Natuurlijk het is wel een beetje Amerikaans zo’n  community achter een hek. Maar in een vuurwapengek land als de VS kon ik me er wel iets bij voorstellen. Natuurlijk zou je de omgang met jongeren missen en de normale mix van mensen ook. Anderzijds is dat hek er alleen maar om onwelkome gasten buiten te sluiten. Net zoals de deuren van de favoriete serviceflat die in de avonduren op slot gaan.

Niets staat je in de weg als je de veiligheid even vaarwel wilt zeggen en je wilt begeven onder de niet zo beveiligde maatschappij. Nu is dat laatste natuurlijk helemaal niet zo’n punt. Die maatschappij is voor 50-plussers helemaal niet zo gevaarlijk. Daar hoef je de misdaadstatistieken maar even op na te kijken. Risico’s lopen vooral de jongeren rond de twintig. Met het vorderen der jaren wordt het al maar veiliger.

Nee, het is geen angst dat verlangen naar zo’n serviceflat, maar veeleer het idee van zorgeloosheid. Je kunt er rustig maanden op reis gaan zonder angst voor inbraken. Dat er ook activiteiten zijn voor de thuisblijvers, ach, het hoort erbij en je hoeft niet mee te doen. Je kunt er ongestoord door noodzakelijke bezigheden aan het eigen huis oneindig veel lezen in je eigen hoekje. Tegenwoordig is er ook net als overal internet. Raar dus dat de belangstelling voor dit soort woningen afneemt.

Het wordt ons ook een beetje aangepraat. We moeten zelfstandig blijven wonen. Zo lang mogelijk. Dat is leuker voor ouderen, zo houden beleidsmakers ons voor. Je blijft actiever en zo. Nu zijn er vast mensen die er niet aan moeten denken de dagen te moeten slijten tussen louter ouderen, maar dat dit voor iedereen geldt wil er bij mij niet in.

Toch blijven er appartementen leef staan in de favoriete serviceflat – het woord alleen al. Dus zijn er plannen de zaak maar plat te gooien en luxere flats te bouwen met grotere en minder appartementen. Tja, een kamertje meer is natuurlijk wel prettig. Alleen dat moet je ook weer schoon houden en dan krijg je ook weer familie te logeren. Daar had je toch speciale logeerkamers voor in die serviceflats.

Daarnaast bekruipt me de vrees dat die extra luxe en ruimte duur betaald moet worden. En dat maakt het weer minder aantrekkelijk natuurlijk. Zo zie je maar weer, iedere verandering is uiteindelijk een verslechtering. En toch wil die gedachte aan verhuizen naar een verzorgde flat maar niet wijken. Zeker waar ik al die kwieke ouderen door de gangen zie gaan, op weg naar hun in de benedengarages geparkeerde auto’s of gewoon even een wandeling door het gebouw om een praatje te maken dan wel even koffie te drinken in de aantrekkelijke koffiehoek met grote leestafel.

Ja, jaren geleden woonden er zelfs mensen die nog gewoon werkten. Dat komt vast weer terug als mensen straks tot hun zeventigste moeten werken. Let op mijn woorden, straks wil iedereen weer in zo’n flat. Stop met de afbraak en begin hier ook met gated communities. Het heeft toekomst.