Je kunt er bijna niet omheen deze dagen. Berlijn 1989, de Val van de Muur, ja met hoofdletters. Persoonlijk denk ik er dan achteraan, en toen begon alle ellende waar we nog altijd middenin zitten, maar dit terzijde. Wat deed je toen de Muur viel? Ik trok me de haren uit mijn hoofd, moet ik nu bekennen. En dat was niet omdat ik die val zo erg vond.
Het waren de gouden jaren
van de journalistiek. Nog voor het grootkapitaal er een verdienmodel in zag. Zo
is het verklaarbaar dat ik rustig twee weken met een ploegje journalisten in oktober/november
1989 door Duitsland mocht reizen. Van het ene wetenschappelijk instituut naar
het andere.
Ooit geweten dat er een
deeltjesversneller onder Hamburg loopt? Ik had geen idee maar we bezochten
DESY, de versneller van Hamburg. Wonder boven wonder bleek mijn Duits goed
genoeg om alles te begrijpen, voor zover een leek de deeltjesfysica kan
begrijpen. Zo dwarrelden we nog wat door het land van de buren rechts met
genoeglijke en rijkelijk besproeide avonden.
De reis eindigde met een
bezoek aan het Wissenschaftzentrum Berlin. Daaraan was een rondrit gekoppeld
met Fokko Sijbrandij, toen een soort van woningbouwcorporatie woordvoerder en
inderdaad hij kwam uit Wirdum. Sijbrandij bleek de ideale gids voor die dagen.
Hij wist meer van Berlijn dan menig bewoner van de stad.
Natuurlijk kuierden we
ook langs de Muur. Een onding in de ogen van Sijbrandij omdat het uitbreiding
van het woningbestand van de stad in de weg stond. Maar ja, het ding stond er
nu eenmaal en zou er – desgevraagd -
nog wel even blijven staan. De veranderende politieke situatie in de
Sovjet Unie zou daar zeker geen oplossing voor bieden, dacht hij. En wij
accepteerden dit op de 2-de november 1989.
Het was de laatste dag
van ons bezoek en we waren een beetje beurs, dus werd er niet veel
doorgevraagd. Liever lieten we ons vollopen in een Kneipe aan de Kurfürsterdam.
Met een vliegtuig vanaf Tempelhof vertrokken we de volgende dag huiswaarts. Het
hoofd gevuld met nog te schrijven verhalen.
Het valt vanuit die gebeurtenissen
te begrijpen dat ik me op de dag dat de Muur viel de haren uit het hoofd trok.
Er was op dat moment geen journalist van het toenmalige persbureau GPD van de
regionale kranten in Berlijn. Was ik een weekje langer gebleven had ik mijn
naam als correspondent voor eens en altijd kunnen vestigen.
Nee dus en daarna werd
het alleen maar minder met de regionale journalistiek, dat wil zeggen met de
mogelijkheden om de blik eens buiten de provincie- ja zelfs de landsgrenzen te
verruimen. Stiekem denk je wel eens terug aan die dagen en de verandering die
een weekje verschil had kunnen bewerkstelligen. Of bedenk ik dat nu maar en zou
nu niemand het meer weten? Ik ben bang dat dit laatste het geval zou zijn. De
GPD bestaat niet meer en correspondenten moeten schnabbelen om aan de kost te
komen. Zoals ik al zei, toen is alle ellende begonnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten