Hoe dom kun je zijn? Dat
vraag je je af, nu de kruitdampen zijn opgetrokken in Rotterdam. Een
relletje met Nederland als verliezer en de politiek staat voor schut.
Een kind kon de afgelopen
week zien, dat de dictator Erdogan een tweesporenbeleid voerde.
Enerzijds heeft hij de bijkans zekere stemmen van de doorgaans
conservatieve Nederlandse, Duitse en Franse Turken hard nodig om zijn
machtsreferendum te winnen. Dus wil hij ook in die landen campagne
voeren.
De geslepen volksmenner
weet beter dan geen ander, dat de Europese landen weinig behoefte
hebben aan Turkse bewindslieden die er het integratieproces van de
uit Turkije afkomstige migranten verstoren. Dus stuurt hij ministers
naar de landen waar dit jaar verkiezingen zijn. In de hoop dat dit op
grote bezwaren stuit.
Zo slaat hij twee vliegen
in een klap. Hij haalt stemmen binnen. Voor de eigen bevolking toont
hij de vijandschap van Europa ten opzichte van de grote leider aan.
En hij scoort met zijn harde houding. Dat heeft hij nodig want het is
kiele kiele met dat referendum dat hem meer macht moet geven.
Met open ogen is Nederland
in de opzet getrapt. Een verstandig land zou de Turken stilletjes hun
gang hebben laten gaan. Ze doen feitelijk niets illegaals, al is het
natuurlijk niet fraai ondemocratische plannen te propageren in
democratische landen. Het was rustig gebleven in de zaaltjes in de
steden met Turkse concentraties. Wel in de gaten gehouden natuurlijk.
Zo niet het kabinet Rutte.
Dat zou die Erdogan wel eens lesje democratie leren. Dus lieten ze de
ministers weten niet welkom te zijn. Toen ze zich hier niets van
aantrokken werden landingsrechten van de minister van buitenlandse
zaken ingetrokken. Dat Erdogan voor eigen publiek moord en brand zou
schreeuwen was voorspelbaar.
En heel slim stuurde hij
zijn vrouwelijke minister van onderwijs per auto de Nederlandse grens
over richting Rotterdam. De Turkse consul riep Turkse Nederlanders op naar
Rotterdam te komen en daar had je de perfecte testcase voor de
Nederlandse regering het hoofd koel te houden.
Natuurlijk was het een
vuil spel van de Turken, maar de Fransen hebben Nederland laten zien,
hoe het ook kan. Gewoon hun gang laten gaan. Ze doen niets illegaals.
En niets aan de hand. Maar Rutte c.s. moesten de mouwen oprollen en
laten zien wie hier de baas is. Het is verkiezingstijd tenslotte.
Natuurlijk liep het in de
nacht uit op rellen, al dan niet uitgelokt door provocateurs. Op
Turkse televisie uitvergroot. De minister werd als ongewenste
vreemdeling uitgeleide gedaan – lijkt me een behoorlijke
vernedering – en Turkije speelt de vermoorde onschuld. Merkwaardig
genoeg stelde heel de politieke arena zich op achter Rutte.
Niemand die een verstandig
woord sprak. Ja buitenstaanders, maar geen lijsttrekkers. Allen bang
voor de peroxyde gekleurde PVV-leider. Die moest er geen garen bij
spinnen. Nu zitten we met de gebakken peren. De diplomatieke
verhouding met Turkije is nog het minste probleem.
Turkse jongeren zijn
evenwel nog eens bevestigd in hun slachtofferrol. Ze horen er niet
echt bij. Twitter plofte zo wat door de naargeestige commentaren op
de Turkse medelanders. Wilders kon de eer opeisen de aanstichter van
het al te zijn. Om dit effect te niet te doen gaat veel meer tijd
kosten dan de verhoudingen met Turkije te herstellen.
Het is overduidelijk 2-0
voor Erdogan, met dank aan Rutte c.s. Als onnozele halzen zijn ze in
de val van de vuige dictator gestapt. Natuurlijk de rol van Turkije
is beneden alle peil. De scheldkannonades waren van straatniveau,
terwijl de Nederlandse bewindslieden uiterst fatsoenlijk bleven. Maar
dat is dan ook het enige verstandige geweest.
Het is de vraag in
hoeverre Nederland volkenrechtelijk terecht heeft gehandeld met het
weigeren van Turkse staatslieden. Maar afgezien hiervan is de schade
binnen én buiten Nederland veel groter en die zal niet zo snel hersteld worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten