Oplossing zoekt probleem

Kara Cooney

Het is toch wat met die boze kiezer. Eerlijk gezegd kom ik ze niet zoveel tegen. Wel mensen, die het niet eens zijn met sommige politieke besluiten of het ontbreken ervan. Boos zijn ze niet, maar eerder verbluft over de onwil het te begrijpen.

Veel discussies in praatshows gaan voorbij aan waar het werkelijk om gaat. De AOW-discussie lijkt ogenschijnlijk om terug naar 65 jaar te gaan. Roept u maar. Dus zeggen politici dat het niet/wel kan en hebben het vooral over de kosten. Niet over het onbegrip van de kiezer.

Mensen zijn best zo slim dat ze begrijpen, dat op termijn een verhoging van de AOW-leeftijd nodig is. Hoewel, het blijft een kwestie van kiezen natuurlijk. Maar wat veel mensen echt dwars zit, is de plotse verhoging. De wortel die de na 1950 geboren Nederlanders is voorgehouden en waar men steeds langer achteraan moet draven.

Die snelle verhoging had niets te maken met oplopende kosten. Het was een bezuinigingsmaatregel, waar partijen als VVD, D66, GroenLinks goede sier mee wilden maken. Dat hiermee duizenden mensen in grote problemen kwamen, leek niet te deren.

Mensen met uitkeringen tot 65, afspraken na ontslag tot 65, allen hadden ineens een gat van duizenden euro's. Politici hoorden de klachten aan, maar deden alleen iets voor de allerarmsten. De rest moest maar hypotheek opnemen, huis verkopen of elders lenen. Daar zou de discussie over moeten gaan. Praten we niet over.

In bijkans alle prangende zaken waar de burger mee kampt, gaan politici voorbij aan waar het werkelijk om gaat, door de discussie te veralgemeniseren tot het echte probleem amper meer meetelt. Zo probeert de VVD weg te komen met de onzinnige redenering dat iedereen erop vooruit gaat. Behalve niet-werkenden dan.

Een paar keer heb ik ik nu de argumenten erachter gehoord en nog steeds begrijp ik echt niet, dat iemand dit voor waar aanneemt. Ja, ja iedereen gaat erop vooruit want als de bijstand minder wordt, zoeken mensen een baan en voilà, ze gaan erop vooruit. Wie dat niet doet, tja, die heeft het aan zich zelf te danken.

Blaiming the victim, heet dat. Duizenden mensen in Nederland zijn de afgelopen jaren door werkgevers de straat opgestuurd. Vooral kansloze zestig-plussers mochten vertrekken, want die konden mooi de ww in en eventueel de laatste jaren in de aangepaste bijstand. Profiteurs, eigen schuld? Of werkgevers die hun problemen afwentelen op de samenleving? Praten we niet over.

De woonlasten vormen ook zo'n mooi voorbeeld. De discussie gaat alleen maar over veranderingen in aftrekbaarheid en heel misschien huren. Maar wat te denken over de mensen die de ww indraaien, en dan plots tot de ontdekking komen dat ze geen ruim 50 procent aftrek van de rente meer hebben, maar slechts 35 procent. Dat is de onrechtvaardigheid van het bevoordelen van mensen met hoge inkomens en hogere belastingtarieven, die ze dan aan den lijve ervaren. Praten we maar niet over.

Dan hebben we het nog niet gehad over de botte weigering te discussiëren over milieuproblemen, klimaatverandering. Van die zaken die ons straks echt gaan treffen. En dit alles proberen te verhullen met non-discussies over vermeend bedreigde identiteit. Groningers mogen even stoom afblazen over de ongelooflijke gevolgen van gaswinning bij Pauw en Jinek, verder zijn ze geen onderwerp van deze verkiezingen.

De oplossing voor de Groningers is natuurlijk een ruimhartige financiële tegemoetkoming. Zoveel geld, dat ze weg kunnen. Weg uit de strop om hun nek van onverkoopbare huizen. Natuurlijk blijft de schande van het gedwongen vertrek, maar begrip in de vorm van zonder zeuren betalen maakt veel goed. Praten we niet over.

Dat maakt mensen niet boos, eerder wanhopig of razend. Dan mag je nooit meer klagen over polarisatie. Die heb jezelf veroorzaakt. Er is bijna geen partij die zich hier niet schuldig aan maakt. Zeker niet de partijen, die nu op regeringsdeelname lijken af te stevenen. Dus gaan we het weer over oplossingen van niet bestaande problemen hebben en vergeten echte problemen. Echt, zo moeilijk is het niet. Wellicht het overdenken waard bij het inkleuren van het stembiljet.