Leuk hoor, de viering van
25 jaar commerciële televisie. Nog leuker is de angst van journalisten om een
kritisch geluid te laten horen. Nee, de verzuilde publieke omroep deugde niet
en de commerciëlen hebben omroepland wakker gemaakt en de mensen gegeven waar
ze op zaten te wachten.
Tja, waar blijft de
journalist die eerlijk durft te zeggen dat de commerciële tv bepaald geen
aanwinst is geweest voor het medialandschap. Dat de publieke omroep
besmet is met het commerciële virus en veel van dezelfde emobagger over ons
uitstort.
De enige aanwinst van al
die flutzenders is RTL Nieuws en het overstelpende aanbod van films geweest. Niet allemaal
even geweldig, erg veel van de categorie B, maar toch. Dankzij RTL, Veronica en
zelfs SBS hebben we kunnen genieten van veel meer films dan de publieken ooit
hebben gerealiseerd.
Helaas moeten we hiervoor
natuurlijk wel accepteren dat films veelvuldig worden onderbroken door reclame,
maar ach hier is mee te leven. Erger is het snijden in de films om die reclame
een plaatsje te geven. Vooral in de aftiteling. Dat vinden ze bij de
commerciëlen kennelijk niet nodig en zo lopen mooie films over in rommel. Je
krijgt de kans niet meer iets te laten bezinken.
Voor de rest is het elk
jaar weer denken dat we niet dieper kunnen zinken en elk jaar weer tot de
conclusie komen dat het nog erger kan. Reality-tv, ze kunnen er niet genoeg van
krijgen. Wat begon met Big Brother heeft zijn voorlopig dieptepunt bereikt met
kijken naar mensen die tv kijken. En heel veel kookprogramma's
Over de doden niets dan
goeds luidt het gezegde, maar helaas zijn de commerciëlen helemaal niet dood
maar springlevend. Waarom dan die positieve ondertoon in al die schrijfsels
over het 25 jarig jubileum? Waarom niet geschreven over de bijna ondergang van
de publieke omroep die de opkomst van de nazaten van de piraten heeft veroorzaakt.
Natuurlijk het ligt ook
aan de publieke omroep zelf. In plaats van de kans te grijpen en zich te
richten op kwaliteit die bij de pulpzenders geen kans meer krijgt – te lage
kijkcijfers – ging de publieke omroep de strijd aan op juist de terreinen
waarop de strijd niet te winnen is. En zo verpulpte het aanbod op juist de
omroep die ons ervan moest redden.
Het is een ordinaire
strijd om kijkcijfers geworden in plaats van om kwaliteit. Als Pauw slechter
scoort dan Umberto Tan moet hij weg. In plaats van te volharden in serieuze
televisie moet het lichter, vrolijker, amusanter. We amuseren ons dood, schreef
een tv-criticus al eens.
Laat ons eerlijk zijn, de
publieke omroep was 25 jaar geleden niet ideaal. Maar om nu te zeggen dat de
commerciëlen hierin een positieve verandering hebben gebracht, nou nee. In de
beginfase werd er nog wel eens hoopvol gekeken naar de Britse zenders naast de
BBC. Die wisten toch maar kwaliteit te brengen waar de BBC was ingeslapen. De
BBC is inmiddels de moeite van het kijken amper waard en van die veelgeprezen
concurrentie horen we ook niet zoveel meer.
Het is niet uitgekomen.
Het werd pulp en het blijft pulp. Schaamteloos steken coryfeeën uit de ergste
uitwas van de publieke tv, de TROS, de loftrompet over deze omroep en
beschouwen de kritiek van vertrossing als iets om trots op te zijn. Zij hebben
gebracht wat de mensen wilden. Noem een programma van deze omroep dat echt de
moeite waard en je zou je bijna verslikken.
De echte kwaliteit komt
tegenwoordig uit de Verenigde Staten waar HBO en Showtime schitterende series
laten produceren en dit durven uit te zenden tegen betaling en er nog succes
mee hebben. Dus net als vroeger kijkgeld moet je nu betalen om echt iets goeds
te zien. Behalve als een betaalzender als Netflix op de Nederlandse toer gaat
en de gebruikelijke troep uitzendt. Ach, de tv is definitief een treurbuis
geworden. Misschien moeten we het kijkgeld maar weer invoeren en de publieke
omroep vergen op kwaliteit. Maar het zal wel te laat zijn in dit liberale
tijdperk
Geen opmerkingen:
Een reactie posten