Twin Peaks in Waxahachy

Twin Peaks, de serie komt terug. Het was de eerste Amerikaanse serie die uitsteeg boven de oppervlakkige Amerikaanse rommel waarmee we hier werden overstroomd, te beginnen met Peyton Place. De eeuwige soaps waar miljoenen nog steeds aan verslingerd zijn als beeldvulling in verveelde levens.

David Lynch serie opende een nieuw perspectief voor de televisie. Het hoefde niet allemaal goedkoop amusement te zijn, zo bleek. Mensen waren echt wel in voor kwaliteit en iets ingewikkelder kijkvoer dat hun hersencellen weer in werking stelde. Het was hoopgevend.

Hoe diep die serie ging in de Verenigde Staten en wat het teweeg bracht ontging ons een beetje. Dat merkte ik tijdens een werkreis door de VS in het begin van de jaren negentig, toen de serie daar ten einde liep.

In zo’n typisch Amerikaans dorpje onder Dalles met de oud-Indiaanse naam Waxahachy ook bekend van de Superconducting Supercollider (SCC) - de reden van mijn bezoek - die er werd aangelegd en nooit werd afgemaakt, wachtte ik de laatste dagen af tot mijn terugkeer naar Nederland. In zo’n even typisch motel met pool.

Een van de laatste avonden stroomde het motel vol met jongeren zo rond de achttien jaar. Even dacht ik dat dit ook weer zo’n traditie was. Zo tegen het weekeinde gezamenlijk wat kamers huren en onder elkaar de jeugdige vrijheid te vieren.

Het parkeerterrein stond vol met pick-uptrucks rond de pool. Op de laadklep zaten de jongeren bijeen in de zwoele avond zippend van de onschuldige cola en andere suikerrijke drankjes. Het had iets gezelligs in de onpersoonlijke omgeving van die motels, die toch bekend stonden als onbehaaglijke oorden waar veel gebeurde wat mensen liever niet wisten.

Maar die jongeren leken zo braaf. Dus toch maar even geïnformeerd wat de reden van hun genoeglijk samenzijn was. Dat zo werd mij snel diets gemaakt, was helemaal geen traditie. Nee, het was de viering van de slotaflevering van Twin Peaks. Deze jongeren leefden de serie. Veel meer dan dat later bij ons het geval was.

Ze waren bijzonder geïnteresseerd wat een Nederlander in vredesnaam in zo’n onnozel dorp te zoeken had. De SCC zei hen niets, maar ze wilden mij graag deelgenoot maken van hun beleving van Twin Peaks. En eh, of ik hun wellicht kon helpen aan iets geestrijkers dan die vermaledijde cola.

Want de county was een drankvrije omgeving. Zou het mogelijk zijn dat ik voor hen in de naburige gemeente bij een strategisch op de grens gelegen liquor store enige verboden blikken bier kon  halen. Welwillend als ik in zulke gevallen ben leek me het me wel een goed idee de feestvreugde te verhogen en dus toog ik met een lieflijk Twin Peaks-achtig gidsmeisje naar de winkel. Ze verborg zich onder het dashboard bij de winkel en liet mij een overigens nogal bescheiden bestellijstje zien.

Later hoorde ik welk een risico ik hiermee had gelopen als de plaatselijke sheriff mij had betrapt, maar goed het ging allemaal op rolletjes. Het werd een genoeglijke avond en zo was ik getuige van de afloop van Twin Peaks – ieder slechts een blikje bier en ik veel meer. Een voorbeeld voor de hangketen die hier later ontstonden.

Terug in Nederland was ik een van de weinigen die de afloop van de serie kende. Ik heb het niet verklapt. Daarvoor vond ik het te mooi. Toen was er nog geen internet waarop de pret verstoord werd door discussies over de laatste aflevering.

En nu over twee jaar een nieuwe serie afleveringen. Het zal niet weer zo worden als toen, maar mooie herinneringen zal het wel oproepen.