En zo kwam er gisteren
een einde aan Californication. Min of meer een happy end en dat is licht
strijdig met deze tv-serie.
Enkele jaren geleden
raakte ik een beetje verslingerd aan deze serie. Feitelijk was het mijn vrouw die me er attent op maakte, na een artikel in de NRC. De serie was lichtjes gebaseerd op
de boeken van Bukowsky en daarom alleen al had Hank Moody mijn hart gestolen.
Al was hij dan niet het verlopen type dat die schrijver was.
De story-wendingen waren
veelal absurd en naarmate de serie vorderde vaak nogal gezocht. Drank, drugs en
soms ook nog flink rock en roll. Een parade van volstrekte idioten, waarin Hank
een soort van rust gevend middelpunt was.
De mededeling dat ik een
trouw volger was van Californication deed soms bij jongere collega’s de
wenkbrauwen fronzen. Maar ik bedenk nu dat zij wellicht Bukowsky niet kennen.
En dat verklaart veel, want zonder die link had ik het waarschijnlijk niet
zeven seizoenen vol gehouden.
Critici hebben wel gelijk
dat vooral de latere seizoenen veelal teleurstellend waren. En eerlijk is
eerlijk Hank is natuurlijk de klootzak, die Bukowsky ook was. Maar wel een
klootzak om van te houden, zeker als hij in de eerste seizoenen die mooie
eindscènes met dochter Becca had.
Later verdween die tedere
kant een beetje en moesten zijn pogingen Karen terug te winnen die scènes
vervangen. Een beetje een flauwe en veelal mislukte vervanging. Het prachtige
idiote paar de Runkels met hun freaky seksuele avonturen waren een mooi
tegenwicht tegen de op dit gebied al te succesvolle Hank.
Nu is het dan voorbij en
met een licht gevoel van weemoed weet ik dat ik niet meer hoef te wachten op
nieuwe seizoenen, wetend dat die zouden kunnen tegenvallen. Maar ook in de
wetenschap van hebben kunnen genieten van - ik weet het - een clichébeeld van de Amerikaanse
Westcoast. Alle bezwaren op een rijtje gezet tegenover het genieten, blijf ik
tevreden achter. In het verder saaie leven. Weeds is ook al lang verleden tijd.
Wat rest ons nog?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten