Don't complain

Oudere mensen hebben de gewoonte al snel te vervallen in alles was vroeger beter. Collega’s die net als ik de krant al dan niet gedwongen hebben verlaten doen er doorgaans ongeveer een half jaar over om hierin te vervallen.

Toen mijn hoog gewaardeerde collega Jildert Sudema afscheid nam liet hij ons – toen jonge honden – hem beloven, dat mocht hij ook in deze nare gewoonte vervallen, wij hem zouden waarschuwen. Slechts een keer hebben wij hem hierop kunnen betrappen en toen was slechts een verwijtend ‘Jildert!’ voldoende om hem op het rechte pad terug te brengen.

Anderen zijn niet zo gelukkig dat ze bijtijds jongeren hebben ingeseind hun te waarschuwen. Zo ontmoette ik onlangs een collega, die met een riante bonus is vertrokken. Hij had geen goed woord voor zijn voormalige broodheer over. ,,Ach, daar wil je toch niet meer mee geafficheerd zijn’’. 

Ik begrijp het en ook weer niet. De kritiek op de huidige krant heb ik ook, maar die heb ik wel geuit, toen ik er nog werkte. Nu doe ik er het zwijgen toe. Geen dinsdagavond in een befaamd café om daar gezamenlijk elkaar te bevestigen in de gedachte, dat het niets meer is met de krant.

Dankzij die krant ben ik de hele wereld over geweest. Heb ik in de stoel van Einstein gezeten in Princeton en in de VS alle beroemde instituten bezocht. Heb ik het dna uit het embryo van een fruitvliegje mogen trekken. Heb ik Moskou en St. Petersburg mogen bezoeken in de jaren van glasnost. Heb ik heel Noorwegen mogen doorreizen. Ach wat al niet meer.

Misschien dat zulks allemaal niet meer mogelijk is, maar dat valt de redactie van de krant niet te verwijten. Natuurlijk, elke verandering is een verslechtering, heb ik heel vaak geroepen. Nu zal ik het in verband met de krant niet meer zeggen. Daarvoor heb ik te veel ook goede herinneringen.

En voor de jongere collega’s, mochten jullie mij nog eens tegen komen, waarschuw mij als ik in de zelfde fout als sommige anderen verval.  Een helder ‘Nico!’ moet voldoende zijn. Hoop ik en anders ben ik echt oud geworden.