Het zou wat, blue monday.
Vanmorgen is het een schitterende wereld. De doorgaans saaie weilanden zijn
onzichtbaar in de vriesmist. De zon wint aan kracht en is hard bezig zich door
de mist heen te werken. Vogels voelen het aan en laten zich horen. In de verte
klinkt het sonore gebrom van een vrachtschip dat het spiegelgladde
wateroppervlak in beweging brengt met een onmiskenbaar geruis.
Als een spookschip komt
de boeg in zicht om zich daarna kort helemaal te laten zien en weer in de verte
te verdwijnen. Verderop verschijnt een fietser uit de mist. Een jonge vrouw
trapt goedgemutst naar waar ze dan ook maar moet zijn. Haar gezicht licht op
bij de ochtendlijke groet.
De gedachten nemen, niet
gehinderd door sombere uitzichten een uitzonderlijk grote sprong en zeker geen
onaangename vergezichten openen zich. De hond blijft ver achter en doet zich te
goed aan een enkele muisje. En weer wordt de stilte even verstoord door een
gebrom van een schip. Uit de mist komt een botter te voorschijn waarop twee
mannen zonder mij te zien in gesprek zijn en onderwijl omhoog kijken naar de
doorbrekende zon.
De gedachten gaan terug
naar de avond te voren waarin Thomas Piketty en Naomi Klein het droefgeestig
gepalaver van de PvdA-congresgangers doen verbleken met hun optimistische
boodschap. En bovenal het hoopgevende inkijkje in het Iraanse leven van alledag
en de rol van de prachtige vrouwen in die zo andere wereld waar geen harde
geluiden klinken.
Zo zou het moeten
blijven, voor altijd mist en immer vrije gedachten. Geen angst, geen gezeur
over terroristen, even genoeg aan jezelf. Even niet treurig worden over het
feit dat gisteravond meer mensen naar Boer Zoekt Vrouw hebben gekeken dan naar
de inspirerende uitzendingen op het andere net. Ach, laat maar, als later de wolken
weer komen en de wind weer onrustig maakt is er tijd genoeg voor neerslaande
gedachten. Nu is het even een aangename maandagochtend. Blue monday, het zou
wat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten