Het was een opluchting,
die 3,5 miljoen mensen in Frankrijk die toonden niet bang te zijn. Een breuk
met de sfeer van angst die al sinds mensenheugenis over de wereld hangt. Niet
alleen terroristen maken gebruik van angst om hun zin te krijgen. Het is een beproefde
methode van regeringen en eigenlijk iedereen die iets voor elkaar wil krijgen,
waarvan hij of zij weet dat dit niet zonder slag of stoot gaat.
Voor de val van de Muur
hadden we de angst voor Boris. Op zich was dit nog niet zo’n gekke angst. Het weerhield
Europese leiders ervan al te gek te doen met antisociaal beleid, om de
verleiding van het communisme niet te groot te maken. Alleen bekruipt je het
gevoel dat de opbouw van de verzorgingsstaat niet uit angst voor het rode
gevaar had moeten gebeuren. Het reële gevaar dat dit een zwak fundament was,
bleek al ras na het vallen van de Muur en de afbraak van de verzorgingsstaat
onmiddellijk begon.
Keer op keer werd ons
voorgehouden dat we moesten bezuinigen, want het werd onbetaalbaar. We zouden
allemaal tot armoede vervallen. Onzin natuurlijk, maar de angst voor die
aangekondigde armoede dreef alle politieke partijen naar de
bezuinigingsideologie. Toen de eerste problemen met de immigranten zich
aandienden, sprongen xenofoben er meteen bovenop met angst zaaien voor
overstroming van het land door armlastigen uit de hele wereld, die onze
welvaart wilden afpakken.
Nog mooier werd het voor
de angstgebruikers, toen de islam zich aandiende als overheersende religie van
de nieuwkomers. Een ideaal angstonderwerp voor lieden met een duistere agenda.
Hier kon je mensen toch echt bang mee maken. Het was een doorslaand succes, zo
bewees Pim Fortuyn, die pas groeide toen hij de islam gebruikte.
Als de islam even
onvoldoende was bedachten machthebbers andere bedreigingen. Vergrijzing zou ons
aan de bedelstaf brengen. Babyboomers zouden nakomers niets nalaten en hen
slechts met schulden achterlaten. Toen banken in de problemen kwamen door al te
risicovol gedrag moesten ze worden gered, want anders zou de hele economie in
elkaar storten. Wie hiertegen protesteerde zag het gevaar niet.
En zo gingen we al meer
gebukt onder de angst voor minder welvaart, minder bezit, meer buitenlanders,
meer criminaliteit. De aanslagen van fanatieke gelovigen waren een godsgeschenk
voor de angstzaaiers. Religies zijn overigens bijna allemaal gebaseerd op angst
voor straf in het hiernamaals. Het leven mag hier hels zijn, maar daarna wacht
ons de heerlijkheid. Zo ongeveer. Dus niet protesteren, want dan komt die
heerlijkheid in gevaar.
De Fransen hebben het
even begrepen. Angst is een slechte raadgever. Het is tijd je rug te rechten en
de vinger op te steken tegen fanatici. Die neiging hebben Fransen trouwens ook
als het gaat om dreigementen uit Brussel. Het maakt ze sympathiek. Helaas zijn
al die militairen op straat nu niet bepaald een teken van dapperheid.
In Nederland overheerst
die angst alle beleid. Zo laten de inwoners zich alles welgevallen, van
verhogen van de pensioenleeftijd, afbraak van de verzorgingsstaat, opgeven van
privacy en met een beetje hulp van Rusland verhogen van het defensiebudget. En
waar Fransen massaal de straat op gaan, verbergen de Nederlanders zich in hun
huisjes uit angst. Aangewakkerd door lieden als Fred Teeven en Geert Wilders.
Geeft een vakbond voor beter gesitueerden de staking als enige strijdmiddel op
en laten we ons salarisverlagingen aanpraten uit angst voor ontslagen.
Het grappige is dat
mensen die niet bang zijn veel meer voor elkaar krijgen. Dat hebben we gezien
in Frankrijk. Dat zullen we zien in zuidelijke landen waar dappere bewegingen
steeds meer aanhang krijgen en niet meer buigen voor de bangmaker uit Brussel. Dat
zien we in Duitsland waar de protesten tegen de angstige Wutbürgers veel groter
zijn dan bange demonstraties tegen de vermeende islamisering. Bange
Nederlanders vinden daarentegen dat Duitsers moeten luisteren naar de bange
burgers en niet ‘politiek correct’ moeten zijn. Gelukkig houdt Merkel de rug
recht.
Laten we nu maar eens
stoppen met bang te zijn en eerlijk onderzoeken of we werkelijk ergens bang
voor moeten zijn. Dan valt het allemaal wel wat mee. De enige bedreiging is
uitputting van de aarde, die juist door de angstzaaiers ontkend wordt. Daar
kunnen we wel iets aan doen maar zonder angst. Natuurlijk zal het iets inleveren
betekenen, maar daar staat een beter leven tegenover. Geen angst maar kiezen
voor een betere wereld.
Er zullen nog meer
aanslagen komen. Erg voor de slachtoffers maar daarmee is het land nog niet
verloren. Het leven kent risico’s en dood gaan we allemaal. Natuurlijk zijn we daar
bang voor. Maar dat is juist goed. Helemaal geen angst kennen is voor dwazen. Maar
dan wel reële angst. Doodsangst is de enige reële angst. De rest wordt ons
aangepraat. Met opgeheven hoofd en rechte rug de angstzaaiers de deur wijzen
zou het leven veel aangenamer maken, voor we met die laatste angst worden
geconfronteerd. Misschien worden we er zelfs iets minder bang voor na een leven
vrij van angst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten