Geagiteerd

In tijden van regeringscrises, al dan niet serieus, daalt de parlementaire journalistiek toch keer op keer tot ongekende dieptes. Schaamteloos babbelt men elkaar na, hecht grote betekenis aan kamerdeuren die al dan niet open gaan en vertrekkende auto’s. Vragen aan betrokken politici blinken uit in onnozelheid en vaker nog in luiheid.

Wat te denken van de vraag aan Diederik Samson of hij geagiteerd was. Kan het stupider? Alleen omdat Diederik in een Telegraafinterview een beetje uitgevallen was. Plots vullen Binnenhofwatchers kolommen over de geestesgesteldheid van Diederik. Simpel gejat van de Telegraaf en welke onbenul ook zo’n vraag durft te stellen aan Diederik over zijn geagiteerdheid, hij verdient het onmiddellijk een beroepsverbod te krijgen. Nee, het hele circuit noteert het antwoord van Diederik.

Natuurlijk hebben kranten geprobeerd uit te leggen waar het om gaat, maar deze analyses sneeuwden onder in het hersenloos geëmmer over vertrekkende auto’s. Ooit was de parlementaire journalistiek de aanvoerder van de journalistiek, het lonkend voorbeeld. Als politiek verslaggever was je wat. Helaas het is verworden tot geneuzel en bewindslieden kunnen gerust hun gang gaan, want van dit soort democratiewaakhonden hoeven ze niet meer bang te zijn.

Ooit sprak een deftige NRC-journalist in Den Haag de woorden: ,,Met parlementariërs spreek je niet, daar schrijf je over’’. Wellicht valt het te overwegen daar weer een ietsje van mee te nemen. En de krant vullen kan ook heel goed met belangrijke zaken, zoals de toenadering van de VS tot Cuba. En dan niet in korte stukjes met weinig zeggende pogingen tot duiding.

Het is en blijft een zaak van originaliteit. Welke Nederlandse journalist is al op het idee gekomen eens te vragen hoe het zit met de concurrentiepositie van bijvoorbeeld Aruba als Cuba - oneindig veel boeiender en bovendien dichterbij - plots open zou gaan voor de immense stroom Amerikanen waarop Aruba zich al sinds jaar en dag richt. En hoe het zit binnen de Amerikaanse politiek met geëmigreerde Cubanen vol ressentiment, die vooral in de Republikeinse Partij het Obama nog wel eens heel moeilijk kunnen maken.

Of wat er nu precies gebeurt in Rusland met een instortende roebel. Behalve dan gemakzuchtig geëmmer over de verzwakte positie van Poetin. Of nuchtere analyses van een aanslag in Australië. Zag ik daar toch weer iets in de trant van ‘Australië is zijn onschuld verloren’’? Australië, dat nooit onschuldig is geweest, ha! Misschien moeten Nederlandse journalisten weer gewoon hun werk doen, en ook eens kijken hoe hun buitenlandse collega’s ter plekke tegen zaken aan kijken. Niet overschrijven, maar tot zich nemen en er eigen conclusies uit trekken. 

Het zou ook aanbeveling verdienen parlementaire verslaggevers enige tijd in het buitenland te laten werken, al was het alleen om te voorkomen dat ze communicatietrainer van politici worden en het een serieuze collega nog moeilijker maken. Kan daar niets over in ontslagclausules komen te staan?