Radicalisering

Nu ook kleuters lijken te radicaliseren, zal ik er maar eerlijk voor uitkomen: Ik ben stevig aan het radicaliseren. Steeds minder ben ik bereid idiotie te accepteren. Stupiditeit om me heen wijs ik als abject van de hand. Niemand ontkomt eraan.

Lang was het leven in dit land een kwestie van geven en nemen. Ach, rancuneuze gevoelens waren mij vreemd. Ruzies werden in de kiem gesmoord, vooral door toegeeflijk te zijn. In gezelschap hield ik me in, ook bij de meest stompzinnige redenaties. Het motto was me niet in te laten met discussies met domme mensen, omdat ze je onherroepelijk naar beneden trekken.

Rechts of links, ik begon langzaam mee te gaan in de stroom, dat het verouderde begrippen waren. Het is voorbij. Allemaal voorbij. Zelfs de meest linkse partijen vind ik nog te zoetsappig, te veel bezig met niet ter zake doende dingetjes.

Wanneer merkt je zo iets. Misschien was het al veel langer gaande. Maar zo’n bericht van vorige week over de Nederlandse economie maakte het bloed me karnemelk, om een oud Fries spreekwoord te gebruiken. Een uitstekende draaiende economie, beter dan in heel Europa, maar hogere lonen ho maar.

Verklaringen alom. Nieuwe banen vooral flexbanen. Winsten van grote bedrijven gaan naar aandeelhouders. Noem maar op. Tijd voor opstand, stakingen, zou je zeggen.  Nee, meer inkomen moet maar komen van lastenverlichting. Dan word je toch woedend. Het kostte me heel wat biertjes om rustig te kunnen slapen.

Aanslagen in Barcelona stemmen me in eerste instantie tot droefenis. Maar de reacties van extreemrechtse idioten maken je kwaad. Erger wordt het nog als nationalistische dwazen hun idiotie niet even kunnen beheersen en er een toneel van taalstrijd van maken door voor een internationaal bezochte persconferentie de journalisten in het Catalaans zonder vertaling te woord te staan. Dan breekt er iets.

Lang heb ik sympathie gehad voor de Catalaanse strijd voor eigen cultuur en taal. Zeker met een corrupte rechtse regering in Madrid. Nu dreigen ze het land in chaos te storten met een mallotig referendum. Vroeger had je ook in Friesland zulke typen. Gelukkig zijn ze wat stiller geworden. Dat in het mijn geliefde Spanje – het enige land zonder extreemrechtse partij - de gekken een grote mond krijgen, werkt mee aan de groeiende woede.

Over de Verenigde Staten zullen we maar niet spreken. Daar is genoeg over gezegd. De eclips had er wat langer mogen duren.

Dat in dit land een normale discussie niet meer mogelijk is door halve zolen als Geert Wilders, Thierry Baudet, Halbe Zijlstra, Sybrand Buma, het maakt je razend. Dichterbij huis maken doorgedraaide buren je het leven zuur. Vroeger liet het je koud. Nu heb je het gehad en neem je drastische maatregelen. Misschien niet allemaal zo verstandig, maar het is genoeg geweest. Te lang is er misbruik gemaakt van je redelijkheid.

Waar kun je nog heen om al deze gekkigheid te ontlopen? Het maakt wanhopig. De troost zoek je maar in muziek en boeken van schrijvers die zich onttrekken aan de vastgelopen maatschappij en je een parallel universum waar het wel goed toeven is intrekken. En je maakt je op te vertrekken naar een land waar in ieder geval het klimaat en de omgeving aantrekkelijker is. Waar je de taal net genoeg begrijpt om aan al te grote onzin te ontsnappen.

Om alleen nog maar op de veranda in een schommelstoel tot rust te komen. Het is weer tijd voor deradicalisering. Laat de samenzwering van idioten voor wat het is. Laat ze elkaar maar naar de verdoemenis helpen. Ik trek me terug in een bubbel van louter aardige en verstandige mensen. Met alleen zo nu en dan een uitbarsting van boosheid. Al helpt dat niet.