Het werd inderdaad tijd
dat er aandacht kwam voor het afzakken van de middenklasse, ook in Nederland.
Hoe je met een redelijk inkomen van zeg maar anderhalf keer modaal geen ruimte
meer hebt om te sparen. En daarmee al snel in de gevarenzone zit.
In de artikelen die hier
nu over worden geschreven, wordt de schuld gegeven aan de zorgkosten. Niet
helemaal onterecht, want na de invoering van de zorgverzekering en afschaffing
van het ziekenfonds hebben werkgevers handig gebruik gemaakt van de
omschakeling om hun bijdrage flink te verminderen. Elke stijging van de kosten
kwam zo terecht bij de werknemer.
Ja, ja de invloed van
VNO-NCW in de Nederlandse politiek is groot. Sinds het akkoord van Wassenaar in
de jaren tachtig zijn de salarissen amper meer gestegen, terwijl de kosten van
het levensonderhoud stegen. Niet die van voedsel. Dat was slim, het zijn immers
de meest merkbare dagelijkse kosten.
Maar het was niet alleen
de zorg die de werknemer in het nauw hebben gebracht. Huren stegen door de
privatisering van de woningbouwcorporaties. En wie dacht er met een eigen
woning aan te ontsnappen werd door gemeenten en waterschappen aangepakt. Vele
honderden euro’s per jaar meer knabbelden aan het besteedbare inkomen.
De ogenschijnlijke
stijging van de welvaart van de laatste decennia van de vorige eeuw, was op
schulden gebaseerd bedrog. Het ging sluipenderwijs. Nee, niet door de
financiële crisis van 2008. De genoemde kosten gingen al veel eerder omhoog.
Wel ging het na 2008 in een ongekende versnelling.
Extraatjes van de
werkgevers als telefoonkosten, mobiliteit – kilometervergoeding – werden flink
belast. De werkgevers speelde de vermoorde onschuld en schaften veel van die
extraatjes af onder het mom dat de belasting er mee aan de haal ging. Konden
zij er wat aan doen? Al gingen er toen al geruchten, dat veel van die
maatregels ingegeven waren door VNO-NCW.
Zo kon het gebeuren dat
wie rond 2000 een heel behoorlijk inkomen had en nog wat kon sparen, vijftien
jaar later merkte dat er weinig meer van over was. Het enige wat velen
verbetering bracht, was de toetreding van vrouwen tot de arbeidsmarkt. Wee de
alleenverdiener die dacht dit niet nodig te hebben. Hij of zij werd afgestraft
met het verdwijnen van belastingvoordelen.
En dan hebben we het nog
niet gehad over de kosten van het onderwijs, die zelfs twee tot twee en een
half maal modaal in de gevarenzone hebben gebracht. Velen moeten in de jaren na
het middelbaar onderwijs extra hypotheken afsluiten om het kroost aan een
fatsoenlijke opleiding te helpen.
Zo opgeteld lijkt het
bijkans een complot om de middenklasse onderuit te halen. Geen enkele partij
van enige omvang nam de middenklasse in bescherming. Van links tot rechts ging
vrolijk mee in de afroming van het beetje luxe dat een redelijk inkomen
verschafte. En dan zijn we nog
verbaasd over de ontrouw van de kiezers. Dat die daarop weer tegen hun eigen
belang in op rechtse protestpartijen stemden, is mede de schuld van sommige
media. Media die ten onrechte als links te boek stonden.
In complotten hoef je
niet te geloven. Het is eerder zelfbedrog van politici, vakbonden en andere
beschermers van de werknemers geweest. Ze hebben zitten slapen en hebben de
cumulatie van de alom stijgende kosten niet gezien. Zich niet ingezet voor
hogere lonen. Nu doen de Nederlandsche Bank en het IMF dat. Die het weer
afleggen tegen het sprookje van de voordelen van de export, die niet gebaat is
bij hogere salarissen. Hoe dit gaat aflopen, is nog een raadsel. Maar het is
wel een donkere wolk boven het economisch succes van dit land.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten