Eigen kletskoek eerst, luidt de fraaie kop boven een
commentaar in de Leeuwarder Courant van Willem Bosma. In de NRC haalt
oud-journalist Jan Kuitenbrouwer uit naar de parlementaire verslaggeverij. Er
kantelt weer iets.
Toen ik nog werkzaam was in de journalistiek ergerde ik me
nogal eens aan de hoge status van de in Den Haag gedetacheerde verslaggevers.
Politieke verslaggeving leek het hoogst haalbare in de journalistiek. Na een
periode in dit ambt wachtte er thuis vaak een hoge post binnen de redactie.
Waarom eigenlijk vroeg ik me toen vaak af. Hadden ze iets
betekend, iets veranderd? De regionale verslaggeving van de Haagse politiek was
veelal een soort afgeleide van de landelijke met de nadruk op kamerleden uit
Friesland. En dan niet zo zeer wat ze voor elkaar boksten, maar meer wat ze
zeiden.
Het is daar waar Kuitenbrouwer de vinger op de zere plek legt.
Parlementaire verslaggeving is weinig meer dan doorgeven wat politici zeggen.
En als ze niet veel zeggen, maar hun boodschap uitvinden via twitter gaat men
uit arremoede daar maar nieuws van maken. Dat is geen journalistiek maar
public relations.
En dan maar verbaasd zijn dat de mensen toch voor idioten
kiezen in plaats van verstandige politici die veel meer voor elkaar krijgen.
Het is het simpele gevolg van kiezen voor het weergeven van partijprogramma’s, de
geschoktheid, verbijstering -vul maar in- bij gebeurtenissen die mensen raken
in plaats van checken wat politici feitelijk doen om misstanden uit de weg te
ruimen.
Stel je eens voor dat onze wakkere verslaggevers eens zouden
zwijgen over alle tweets van de blonde leider van het idiote deel van dit land,
maar simpel zijn stemgedrag zouden volgen en dit iedere keer in de media zouden
brengen. En gewoon kijken wat zijn volgelingen in het land voor nuttigs voor
elkaar krijgen.
Het valt zwaar om je dan nog voor te stellen dat de PVV veel
voor zou stellen. Zelfs een gillende blondie dat de pers tegen hem is, zou op
termijn in zijn tegendeel verkeren. In de huidige situatie heeft hij de pers
volledig op zijn hand. Ze verkozen hem ooit tot politicus van het jaar. Waarom
eigenlijk? Omdat hij hen weer een jaar lang voor de gek had gehouden?
In de Verenigde Staten buigen journalisten zich nu over de
vraag hoe om te gaan met de idioot Trump. Je zou zeggen, na de vertoning rond
de aantallen aanhangers bij de inauguratie is aanwezigheid bij de
persconferenties van de president niet meer nodig. Een loopjongen kan wel
noteren wat de perschef nu weer raaskalt. En inderdaad, zoals Kuitenbrouwer
voorstelt, kunnen dan de vaak goed opgeleide verslaggevers zich richten op de
resultaten van het beleid.
Dan hoeven we ons niet meer zorgen te maken over de
resultaten van de komende verkiezingen in Nederland. De Hadjememaar-mafketels komen er dan
niet meer aan te pas. Dan kunnen de verslaggevers weer het oude handwerk doen.
Bijvoorbeeld even nadenken voor je bij duiding van de populisten alles
gelijkschakelt wat hard oppositie voert zonder lonken naar de kabinetszetels.
De afgelopen dagen heb ik bijvoorbeeld enige malen mogen
lezen dat onder de noemer populisme partijen als PVV, SP en Partij voor de Dieren
vallen. Op zulke momenten schrik ik even wakker van de slaapverwekkende
artikelen. De SP is op een goede manier licht populistisch, zoals de VVD dat op
een foute manier is. De PvdD kun je met de beste wil van de wereld niet onder
populisme schuiven. Net zo min als
bijvoorbeeld de SGP. Of je moet zeggen dat beginselenpolitliek populisme bedrijven
is. Maar dat lijkt me een erg simpele definitie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten