Zorgen, zoveel zorgen
maken de media in Nederland zich nu. Als in de VS de media de Trump-aanhang zo
onderschat hebben, moeten we dan hier niet onze voelhoorns opsteken bij de boze
witte burger? Tja, Nederland is de VS niet en de boze burger is misschien niet
wat we moeten zoeken.
Je ziet het ook in de
politiek. Volksvertegenwoordigers die zich opwerpen als vertegenwoordigers van
de boze burger. Die boze burger is een begrip geworden door beelden van een
piemelkoor tegen de komst van asielzoekers. Daar was wel echte woede, maar wat
veel fnuikender voor het vertrouwen in de oude instituten is het gevoel niet
meer beschermd te worden. En dan niet boos worden, maar bezorgd.
Het is niet eens zo zeer
een kwestie van gehoord worden. Veeleer voelen deze mensen zich overvallen door
de aanvallen op de verzorgingsstaat. Was dat niet de staat die als een
beschermende vader een schild boven hen hield? Daarvan verwachten ze niet dat
die ww inkort, plots de aow-leeftijd verhoogt, de zorg voor ouderen bijkans
afbreekt.
Zulks baart zorgen. Amper
voorstelbaar bij de beter verdienende burgers met hun vaste banen, maar mensen
maken zich nu zorgen over hun oude dag. Over uitkeringen bij werkloosheid,
waardoor ze veel vaker getroffen worden. Korting op hun pensioentjes, als ze
die al hebben. Over zorg wanneer ze oud en gebrekkig worden en geen geld hebben
om dure particuliere zorg in te kopen.
In een beschaafd land
zouden mensen, die wat moeilijker voor zich zelf kunnen opkomen en dat zijn
niet per se laag opgeleiden of mensen met een minimuminkomen, zich niet zulke
zorgen moeten hoeven te maken. Ze worden bevangen door angst, veel meer dan
door woede.
Kom niet aan met
verliezers van de globalisering. Dat is een leeg begrip voor deze mensen. Moet
je de onbetaalbaarheid van studie voor mensen die net ietsje meer verdienen
wijten aan globalisering? De al genoemde aow-bezuiniging? In de huiskamer gaat
het gesprek daarover.
Je kunt heel mooi
uitleggen dat de ellende is begonnen met de opkomst van het neoliberalisme,
maar dat zegt hen helemaal niets. Alle excuses die politici aanvoeren voor hun
bezuinigingen zijn lege begrippen voor mensen die er hard door getroffen
worden. Ja, eenvoudige explicaties als ‘het wordt onbetaalbaar’, begrijpen
mensen wel.
Maar gaten schieten in de
betogen van de politici met het kortingsmes, dat lukt de mensen niet.
Ongetwijfeld zullen ze zich wel eens de vraag stellen of het allemaal wel
klopt. Waarom juist zij zo hard getroffen worden. Ze zien ook wel dat goed
verdienende tweeverdieners weinig last hebben van wat zij als bedreiging
ervaren.
Vroeger konden ze
vertrouwen op hun PvdA, die zorgde voor een goed vangnet. Maar wat moet je daar
mee, als de voormannen er de vrije markt in de zorg verdedigen, in het openbaar
vervoer waar ze zelf amper mee reizen? Als ze dan toch nog stemmen is het uit
protest. Het is goed dat de goegemeente zich nu buigt over de vraag wat mensen
zo ongerust maakt, maar als men niet van plan is er iets aan te doen, dan
voelen mensen dat haarfijn aan.
Vergelijkingen met de VS
gaan mank. De polarisatie die daar opgang maakt is hier nog ondenkbaar. Wij
hebben geen twee partijenstelsel, waarin een partij de andere het regeren
onmogelijk maakt. Evenmin is Europa gebaseerd op het uitmoorden van
oorspronkelijke bewoners en op slavernij (wel op het profiteren ervan) en veel
minder gewelddadig.
Het enige wat Nederland
een beetje doet lijken op de VS is uitzinnige competentiedrift. Het van alles
een wedstrijd willen maken. Dat maakt je toch een tikje ongerust over de
uitkomst van de verkiezingen in Nederland. Want dat maakt boze burgers die
denken dat ze alleen gehoord worden als het hardst kunnen schreeuwen. Maar er
zijn nog veel meer mensen, die in stilte lijden. Hou die maar eens aan boord,
als je ze niet ziet of niet wilt zien natuurlijk. En die zorgen voor verrassingen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten