Het blijft
verbazingwekkend dat conservatieve, rechtse politiek met linkse economische
trekjes zoveel aantrekkingskracht heeft in de wereld. In Frankrijk van oudsher
een links bolwerk zijn de kiezers een beetje van het padje en hebben hun keuze
beperkt tot rechts en extreem rechts.
Het zijn droeve tijden
voor mensen met een links verleden. Fidel dood en de journaals spreken alleen
over aanhangers en tegenstanders, over revolutie en dictatuur. Maar eh, er is
toch wel meer te vertellen. Alles een beetje in historisch perspectief
plaatsen, is dat nu te veel gevraagd?
Natuurlijk Fidel Castro
was een harde dictator voor zijn tegenstanders en liet zich niet zoveel gelegen
liggen aan mensenrechten. Maar over de hele wereld zijn de Cubaanse medici
gewaardeerd vanwege hun vakkennis. De oogheelkundigen staan hoog aangeschreven.
De door oud-dictator
Batista geplunderde bevolking is gemiddeld genomen zeker niet slechter af, ondanks de pogingen van de VS Castro te ondermijnen. Dat
had ik toch graag even gehoord. En
dan hoef je echt niet te verzwijgen dat Castro een boef van het zuiverste water was in de jaren na de
revolutie. Maar om nu alleen de klam te leggen op zijn uren durende toespraken is ook
weer wat overdreven.
Terug naar Europa blijf
je je verwonderen over het gebrek aan aantrekkingskracht van linkse partijen.
Ja zelfs, als ze zelf zeggen de tegenstelling links rechts voorbij te zijn,
maar in feite nog wel aan de linkerkant van het politieke spectrum staan, hebben de kiezers er weinig
boodschap aan.
Er is kennelijk een
wijdverbreid wantrouwen in links. Niet helemaal onterecht natuurlijk. De
sociaaldemocraten hebben het de afgelopen decennia enorm laten afweten. In heel
Europa hebben ze zich laten verleiden de rechtse bezuinigingsagenda van Europa
te volgen. Alleen of in coalities met rechts partijen. Maar de klappen vallen links.
De media zoeken wel naar
de oorzaken van het falen van links, maar blijven steken in platitudes als geen
oog voor de nadelen van de globalisering, de massale immigratie etcetera. Alsof
de traditionele rechtse partijen daar niet even schuldig aan zijn. Hooguit kun
je vaststellen, dat rechts in veel mindere mate beloften hebben geschonden.
En toch blijft het
raadsel dat over de hele wereld progressieve krachten het aan het afleggen
zijn. Enkele jaren terug kon je nog optimistisch zijn over Zuid-Amerika. Na de
crises in Venezuela en Brazilië gaat daar ook rechts weer met de winst aan de
haal. Colombia was bijna door rechtse evangelische christenen de
guerrillaoorlog weer in gedreven.
Het enige wat overal
gelijk op gaat met het verlies van progressieve krachten is de afname in het
geloof in feiten. De wetenschap is zijn geloofwaardigheid kwijt. De
rechterlijke macht wordt niet meer geloofd, vooral de geschreven media zijn
amper meer relevant. Graag zou je hier iemand de schuld van willen geven, een
complot in willen zien, het internet als schuldige aan willen wijzen.
Het voldoet niet als oorzaak.
De correcte informatie is nog steeds evenveel voor handen als tien jaar geleden. En
ook toen al waren er de alu-hoedjes, de complotdenkers. Misschien heeft het toch
iets te maken met onderwijs. In de Scandinavische landen waar het onderwijs
wereldwijd hoog aangeschreven staat, is het ongeloof in feiten minder groot.
En natuurlijk in
Duitsland waar de afschrikkende werking van de historie tot voor kort zijn werk
goed deed en waarop we toch nog een beetje vertrouwen bij het terugdringen van
de malloten van AfD en Pegida. In Nederland, ach Nederland, zijn we straks
veroordeeld tot een regering van rechtse snit. En een ontevreden aanhang van
PVV die uitgesloten wordt van de macht. En wie moet je daar nu de schuld van
geven? De kiezers?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten