Trump als redder van de EU

De analyses van de overwinning van Donald Trump buitelen over elkaar heen. Van de Wildersjes, Baudetjes en Roosjes tot de serieuzere Bas Heijne. Het einde van de liberale democratie is nabij. Aan grote woorden geen gebrek.

De echte verklaring voor de onverwachte overwinning van Trump is overigens het thuis blijven van jongeren, zwarten en latino’s. Plus een merkwaardig kiesstelsel en de extra opkomst van de witte mannelijke bevolking. Natuurlijk is het van belang uit te vogelen wat die laatste groep beweegt. Maar eh, dat wisten we wel.

Ze zijn de slachtoffers van het neoliberalisme, ze zijn de verliezers van het cowboy-kapitalisme. Dit is geen revolutie. Helaas, zou je bijna zeggen. Een revolutie zou het zijn, als er ideologische leiders waren geweest, die de mannen hadden geleid naar een kandidaat, die hun positie zal verbeteren. Nu is het een dikke middelvinger naar de leidende klasse en om met Michael Moore te spreken, dat voelt heel lekker. Zeker voor een paar maanden.

De baasjes van de nieuwe nationalisten in Europa kraaien al victorie. Wilders, Le Pen, ze struikelen over hun enthousiasme voor Trump. Immers ook Europa kent zo’n klasse van witte mannen en vrouwen die het allemaal niet kunnen bijbenen. En die schandalig verwaarloosd zijn door de leidende groep.

Na de oorlog was die ondergroep redelijk tevreden. Er was werk en er werd een prachtig vangnet van sociale voorzieningen opgebouwd. Van wieg tot graf amper geen zorgen. Met de opkomst van de neoliberalen werd daar danig aan geknabbeld. Het werk verdween, de lonen bleven achter, ook voor de middenklasse en het sociale vangnet werd afgebroken.

Reden genoeg voor een kleine opstand, zou je zeggen. Die kwam er helemaal niet. Een beetje stiekem op Wilders stemmen. Voor een revolutie moet je niets te verliezen hebben. En ondanks de treurige staat hebben deze mensen dat wel. Maar om ze nu aan te wijzen als degenen, die een ommekeer kunnen bewerkstelligen, lijkt wat overdreven.

De beter gesitueerden met een wrok tegen de heersende culturele elite zullen hier evenmin voor zorgen. Dat is eigenlijk wel jammer. Dat wil zeggen, als er nu eindelijk een revolte zou komen tegen de doordenderende trein van de liberalen. Geen gejammer over immigranten, maar kritiek op en nieuwe regels voor de financiële wereld. Iedereen belasting betalen. Een goed zorgstelsel, minder marktwerking in sectoren die zich daar niet voor lenen.

Daar zijn de nieuwkomers helemaal niet op uit. Ze zijn allemaal rechts georiënteerd en nihilistisch, racistisch ingesteld, tegen de vermeend linkse elite. De enige hoop die je kunt hebben, is dat de Trump-overwinning de nieuwe Muur wordt voor Europa. Een volkse dreiging voor de bovenlaag van de bevolking – zoals voorheen het communisme -, die dan eindelijk serieus aan de slag gaat het project Europa een bescherming te maken tegen wilde ideeën en revolterende bevolking.

Een project dat bescherming biedt aan de verliezers van de vrije markt, dat de financiële markten aan banden legt. Dat stopt met uitknijpen van zuidelijke lidstaten. Dat zorgt dat er geen verpauperde achterblijvers zijn. Dat serieus gaat samenwerken. Dat rotte appels uit de mand gooit en zich echt gaat beschermen tegen dreigingen met een gezamenlijke defensie. 

Zo’n sociaal Europa zou een pracht van een antwoord zijn op de volkse revolte in de VS. En ook op de nog immer neoliberale destructieve krachten van Wall Street, die tot hier doorwerken. En dan maar hopen, dat Trump geen rare brokken maakt.