Lieve deplorabelen

Mijn lieve mandje deplorabelen, bij deze zou ik jullie willen toespreken. Ik denk dat ik jullie begrijp. Dat wil zeggen, jullie zorgen deel ik, jullie richting van boosheid niet.

Zeker ik was en ben financieel beter af en hoef me over mijn toekomst ietsje minder zorgen te maken. Maar ook ik ben boos dat bij het Lenteakkkoord mij zo’n €10.000 is ontstolen door plots de aow-leeftijd te verhogen. Ik kom er wel overheen, dankzij een redelijk pensioen. Voor jullie zonder die weelde  is dat veel moeilijker. Maar jullie zorg over bijvoorbeeld de zorg deel ik helemaal.

Deze week staat in de Groene Amsterdammer – jammer dat jullie die niet lezen – een schrijnend artikel over de ouderenzorg en de gevolgen van de kortingen hierop. Het is een verhaal dat je het schaamrood op de wangen brengt. En ja, het is het gevolg van politieke beslissingen van het kabinet VVD-PvdA met steun van alles wat rechts staat.

Het geluk is een beetje met mij. Mijn moeder (93) heeft na de dood van mijn vader veertien jaar geleden een aangenaam en betaalbaar verblijf gekregen in een serviceflat. Daar had zij een plezierig en aangenaam zelfstandig leven in een veilige beschermde omgeving. Ook toen het haar minder ging, was er ruim zorg voorhanden van thuiszorg.

Als kinderen hadden we er amper omkijken naar. Ook niet toen zij rap dementeerde. Lange tijd mocht zij onder de hoede van de serviceflat blijven. Toen het echt niet meer ging, kwam zij in een splinternieuw verpleeghuis met een liefdevolle verzorging. Voor ons kinderen wederom een mooie oplossing. We hoeven slechts warmte te brengen, maar ontsnappen aan de zware mantelzorg van de participatiesamenleving.

Ach, mijn mandje met deplorabelen, jullie hebben het goed begrepen, dat is voor jullie en voor ons niet meer weggelegd. Het idee heeft alom postgevat dat wij het liefst in eigen huis doodgaan, al gaat daar een periode van armoedige zorgbehoevendheid aan vooraf, met thuiszorg die uitgekleed is. Eerlijk gezegd vond ik de serviceflat van mijn moeder helemaal zo gek niet. Zelfstandig met een stevige achtervang.

Onze kinderen, net als die van jullie, hebben geen tijd ons straks voor ons te zorgen en wonen te ver weg. Rijk genoeg om zorg zelf maar te kopen, zijn we niet. Ook onze lonen zijn de afgelopen twintig jaar niet gestegen en door reorganisaties zijn veel van onze banen verdwenen. We maken ons zorgen over die toekomst, zonder betaalbare serviceflats of bejaardenhuizen en uitgeklede thuiszorg onder de hoede van krenterige gemeenten.

Wat ik dan weer niet begrijp, dat jullie de verkeerde conclusie trekken en jullie boosheid richten op mensen zoals ik die nogal links stemmen, die niets moeten hebben van Geert Wilders, die werken of werkten voor een krant, op politici aan de linkerkant. Kijk nu toch eens naar wie de maatregelen genomen hebben, waar wij nu de zure vruchten van plukken.

Ja, mijn lieve mandje deplorabelen, dat waren toch vooral rechts partijen. Ik weet het, de PvdA speelde een minder fraaie rol, maar begint bij te draaien. Er is te lang geloofd in de heilzame werking van de vrije markt. Dat ook sommige media die marktwerking steunden, is geen reden boos op hen te zijn. Je kiest gewoon een andere krant. Oh, wacht die lezen jullie niet.

Kunnen we niet samen iets doen. Bijvoorbeeld afspreken dat we boos zijn op bankiers die ook oorzaak waren van de kortingen op de verzorgingsstaat, op rechtse partijen die hen de hand boven het hoofd hielden en houden. Op baasjes die in opdracht van banken bedrijven uitkleedden, waar wij allemaal het slachtoffer van werden.

Dat we een beetje boos zijn op media, die dit systeem nog steeds steunen door mensen aan het woord laten, die almaar roepen dat er geen geld is voor betere zorg en zo. Niet op alle media dus, want sommige staan aan onze kant.

Zullen we afpreken dat we een beetje minder geloven in wat op sociale media allemaal uitgebraakt wordt en ons zelf wat inhouden als we op dat medium te keer gaan. De schuld niet geven aan links, immigranten, ouderen, jongeren, rijkeren, armeren, hoog- of laagopgeleiden.

Het is veel gevraagd, ik weet het, maar misschien moeten jullie, mijn lieve mandje van deplorabelen, je toch eens verdiepen in de oorzaken van de huidige toestand van de wereld en niet alleen maar lezen, wat jullie gelijk bevestigt. Dit geldt overigens ook voor degenen, die net even ontsnappen aan jullie mandje.

Zo nu en dan even luisteren naar Jan Terlouw op Youtube – ja, ik weet het, hij is niet van jullie partij – want ook jullie dromen weer van dat draadje uit de brievenbus. Heb ik overigens nooit gehad. Dan beloven wij, dat als jullie je zorgen uiten over immigranten die aan dat draadje zitten, we jullie niet onmiddellijk zullen uitschelden voor racisten. Samen komen we er wel uit. Want ook die immigranten zijn de schuld niet van onze zorgen.

Mijn lief mandje van deplorabelen, zullen we dan nu afspreken dat jullie volgend jaar zullen nadenken bij de stembus. En dan het hokje rood maken dat in ieder geval niet tegen jullie en mijn eigen belang is. Er zijn echt wel redelijke alternatieven. En onthoud, de stembus is niet om te protesteren. Misschien dat we dan allemaal na die verkiezing in een veel ruimer mandje verder kunnen.