Er is geen probater middel tegen zwaarmoedigheid in de laatste dagen van het jaar dan even het land uit te gaan. Liefst wat verder weg waar met een beetje geluk de zon ook nog wat vaker schijnt.
Dit jaar lijkt dat nog wat fijner. Het zal wel komen door het zo nu en dan toch nog lezen van Nederlandse kranten en sociale media. Moet je eigenlijk niet doen, maar soms is de drang net ietsje te sterk. De berichten van het thuisfront maken je nog blijer ver weg te zijn.
Hier in Spanje is het zeker niet allemaal koek en ei, maar ergens lijkt het net of mensen er minder zeuren. Van ‘The war of X-mas’ heb ik hier helemaal niets meegekregen. De naargeestige verwensingen van de islam blijven hier grotendeels achterwege, al komt het nieuws over aanslagen hier even hard aan. Al zijn ze wat terreur betreft hier wel wat gewend. Ze hebben evenmin een partij voor stakkers.
Maar wat kan een mens even geweldig opfleuren, als op een mooie zonovergoten ochtend een oudere man enkele leeftijdgenoten begroet met de woorden: Disfrutamos de la espalda del verano. Laat ons genieten van de rug van de zomer. Komt het door de warmte van de winterzon, dat mensen zich zo mooi uiten?
Of is het gewoon het Spaans dat zo mooi klinkt op zo’n moment. Net als de receptioniste in het hotel die een net gekregen zakje chocolade omhulde amandelen gelijk opent en ons niet tegenstaande het protest dat het echt voor haar is, de lekkernij aanbiedt met de woorden: compartir es vivir, delen is leven.
Dan doet het gezeur over nepnieuws, Trumps nieuwste tweets, de dode popsterren, de lafheid van Rutte met zijn opmerkingen over kerstmis me niet weg zakken in diepe treurnis. Bijkans elke dag worden we hier verrast door zulke doordachte opmerkingen, een wel heel mooie variant van het ‘ik zeg wat ik denk’.
Natuurlijk, er wordt ook wel wat gemekkerd over de kersttoespraak van de koning hier. Maar je hoort er verder weinig meer van. Het enige wat me in negatieve zin verwondert is het eten. Elk gesprek lijkt te gaan over eten. Op televisie is er weinig anders dan hoe het eten te bereiden. En na de kerstdagen klaagt een ieder over het al te overvloedige eten.
Maar het is een goedmoedig klagen. Het is zo anders als die verongelijktheid van de Nederlanders. Terwijl mensen hier in het generaal net ietsje meer te klagen hebben. Behalve over het weer dan. Al is het grappig mensen ingepakt te zien alsof ze naar de Noordpool gaan in plaats van een wandeling te maken over de boulevard met een temperatuur van zo’n 17 graden. Tja, het is winter tenslotte en die mooie jas moet wel gedragen worden.
In de Leeuwarder Courant van een weekje terug las ik een interview met een oud-collega en schrijver. Of het uit zijn mond kwam of een gedachte van de interviewer was, weet ik niet, maar hij zou gruwen bij de gedachte driemaal daags de boulevard in Spanje af te wandelen, zoals sommigen van zijn generatiegenoten doen. Hij zou het toch eens moeten proberen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten