De vooruitgang

Er gloort weer licht voor armzalige gemeentes, die met lede ogen moeten aanzien dat publiekstrekkers in het centrum de een na de ander failliet gaan. Althans dat mogen we opmaken uit een juichend verhaal van de Volkskrant over webshops, die nu echte winkels willen. Ja, ja de vooruitgang…

Na jaren van waarschuwingen van banenvernietigende webshops zou dit de omgekeerde wereld worden. Zo zeggen bazen van bijvoorbeeld Coolblue en Neckerman (al eens failliet geweest) dat er honderden, zo niet duizenden nieuwe banen worden gecreëerd. En de zieltogende stadscentra worden gered als winkelparadijs.

Want het is natuurlijk een strop voor al die plaatsen, die decennia geleden met veel bombarie een V&D of Hema binnenhaalden. En wat zou Leeuwarden moeten met het grote gat dat een failliet V&D slaat in de Nieuwstad, om nog maar te zwijgen van al die kleinere gaten van de schoenenwinkels en andere failliete ketens.

Toch past hier een kleine kanttekening. Jaren geleden bedacht de directie van voorheen mijn werkgever dat het niet meer veilig was, dat jan en alleman zo maar het gebouw in kon lopen. Dus kwam er een ingenieus systeem van elektronische sleutels. Die hoefde je maar voor de deur te houden en Sesam Open U roepen. Bij wijze van spreken dan.

Zo nu en dan weigerde het ding nog wel eens dienst en stond je wel degelijk te roepen. Allengs werden de eerst wat onhandige pakjes kleiner tot een creditcard-achtig pasje ergens in je zak de deur immer opende. De vorm was evenwel nog wel eens aan verandering onderhevig en vaag herinner ik mij iets in de vorm van een sleutel.

Spottend merkte ik toen op, dat nog het nog even zou duren voor we die sleutel in een slot zouden moeten steken en moeten omdraaien om de deur te openen. De automatiseerders misten net dat gevoel voor humor om hier de grap van in te zien. De redacteuren overigens ook toen onverhoopt bleek dat de sleutels ook de aankomst- en vertrektijden van het personeel opsloegen, waarop een ietwat kinderlijke sabotage van het systeem begon.

Redacteuren met vakantie gaven hun sleutel aan thuisblijvers en omgekeerd. Hiervan bleek de directie weer niet gecharmeerd en het protest stierf een stille dood, na de garantie dat de gegevens niet misbruikt zouden worden. En zo verdween de klandizie van de sleutelmaker en ontstond er die van de sleutelprogrammeurs. Toen nog wel.

Bij auto’s zagen we een vergelijkbare ontwikkeling, van contactsleutel tot kaart en drukknop en later de keyless entry. Hier bleek toch wel een klein probleem als je onverhoopt zo’n pasje kwijtraakt. Dat kost al snel een €400, want in zo’n pasje zit een antenne etc. Tot mijn vreugde heb ik nu weer een auto met gewoon een contactsleutel. Het was even wennen, maar het doet me goed. Mocht ik hem verliezen, dan ben ik een stuk goedkoper uit.

Toch lijken alle nieuwe auto’s elektronica in de sleutel te stoppen. Dus die ontwikkeling houden we niet tegen. Dus wie nu te hard juicht dat de winkels weer terug komen en daarmee de werkgelegenheid is gered, moet toch goed opletten. Zoveel werknemers als de oude winkels zullen er echt niet komen, en evenmin evenveel winkels. De belangrijkste reden voor die nieuwe gewone winkels zijn de torenhoge kosten van de bezorging.

Dus die winkels halen werkgelegenheid van koeriers onderuit en bezorgen de klanten weer extra werk en kosten Net zoals indertijd eerst die sleutelmakers klandizie verloren door elektronische sleutels. En leek dit nog de werkgelegenheid van IT-personeel te stimuleren, toen het bedrijf in zwaar weer kwam bleek dat ook overbodig en vlogen de IT-ers er even hard uit.

Hoe we het wenden of keren en wat voor mooie verhalen de ondernemers ons ook op de mouw spelden, we gaan snel richting van een bijna baanloze toekomst. Alleen politici begrijpen dit nog niet. CdK John Jorritsma van Friesland orgelde nog iets van zware inzet op werkgelegenheid in zijn nieuwjaarsrede.

Ach, nog even en hij zal pleiten voor afromen van de winsten van de geautomatiseerde bedrijven om al die werkloze monden te voeden en eigenaren van die monden een enigszins zinvolle dagbesteding te geven.  En natuurlijk voldoende geld om al die mooie online producten te kunnen kopen. Want daar hoor je onze ondernemers nog niet over. Ze moeten nog maar eens aan Ford denken, die besefte dat zijn autootjes alleen een succes zouden worden als de mensen voldoende verdienden om er een te kopen