Voetbal als ontsnapping

Wie kijkt er naar het wereldkampioenschap voetbal voor vrouwen? Je vraagt het je toch een beetje af, als je stukjes van zo’n eerste wedstrijd van het Nederlandse team ziet. In tegenstelling tot die andere wereldkampioenschappen en alleen al zo’n wedstrijd als Juventus-Barcelona hoor je er verder weinig over.

Behalve dan in de Volkskrant van afgelopen zaterdag, waarin de voetbaldames in veelal sexy poses werden gepresenteerd aan het volk. Er viel mij wel iets bijzonders op. Is het gebruikelijk de geboorteplaats van voetballers te vermelden? Ik herinner me zulks niet van het mannenvoetbal, maar goed, de geboorteplaatsen dus.

Daar is iets mee. Niemand komt uit een bekende stad. Het is allemaal een beetje dat andere Nederland. Keeper Loes Geurts blijkt afkomstig uit het kleine Hichtum. Mandy van den Berg uit Naaldwijk,Vivianne Miedema uit Hoogeveen.  Lieke Martens zag het levenslicht in Nieuw-Bergen en Daniëlle van de Donk in Valkenswaard. Ridderkerk als geboorteplaats van Manon Melis spreekt al evenmin tot de verbeelding. Om maar eens enkele voorbeelden te noemen.

Het zijn allemaal van die plaatsen waar je eigenlijk niet wilt zijn en als het even kan snel weg wilt. Dat verklaart wellicht ook de prestatiedrang van de vrouwen. Doorgaans is de weg naar buiten voor dit soort woonplaatsen een studie elders. Als dit niet voor je is weggelegd moet je andere talenten aanwenden. Voetbal was lange tijd alleen weggelegd voor mannen, maar nu is die weg ook open voor vrouwen.

De genoemde dames zijn uit hun nietszeggende woonplaatsen ontsnapt en spelen nu ver weg, veelal in Scandinavische landen. Daarin zijn bijvoorbeeld volleyballers hun al voorgegaan, al gaan die meestal naar Italië. Alleen herinner ik me niet of er bij de beoefenaars van deze sporten ook geboorteplaatsen genoemd zijn. Wellicht dat het me daarom opviel.

Want, laten we eerlijk zijn, bij hockey en volleybal denk je toch eerder aan Randstedelijke rijkdom. Meisjes die sowieso wel zouden ontsnappen aan de knellende band van de geboorteplaats. Hetgeen natuurlijk ook voor tennisspelers geldt. Nu weet ik natuurlijk niet exact wat zo de sporten in Hichtum zijn, maar ik kan me zo voorstellen dat er weinig toekomst in een hockeyclub zit daar.

Voetbal is een beetje een ander verhaal. Een beetje volkser. Voor jongens misschien de laatste jaren wat in bredere lagen van de bevolking, maar bij meisjes denk je toch al snel aan wat stevige tantes, die een stootje kunnen hebben. Niet dadelijk aan frêle typetjes. Bovendien is de voetbalkledij nu ook weer niet erg sexy. Daar krijg je de koning niet mee het veld op.

Nu het damesvoetbal een beetje in de openbaarheid komt en wat geaccepteerder is als volwaardige sport, verandert dit. Dat wil zeggen, als ik de portretten van de voetballers in de Volkskrant zie. Niets van dat plompe. Dit zijn jonge dames die erin zijn geslaagd uit hun omgeving te ontsnappen via een alleszins toonbare sport. En ik zag warempel een meisje dat aan de Cruyff University studeerde. Nog beter, sport als volksverheffer. 

Waarmee natuurlijk niet gezegd is dat vrouwenvoetbal ooit even populair zal zijn als dat van de mannen. Hoewel, een beetje aardig resultaat bij de WK zou wel eens een handje kunnen helpen. Er is hoop voor de meisjes uit de dorpen en de slaapsteden van de Randstad.