Van afstand bekeken ziet Nederland er toch steeds gekker uit. Nu weer die discussie over de af te schaffen dividendbelasting Al weer, ja al weer, omdat het maar niet wil dalen in de hoofden van de Nederlanders.
Van het begin af aan was het duidelijk, dit kabinet is een soort belangenbehartiger van het grootbedrijf, vertegenwoordigd door VNO/NCW – ja in dat laatste staat de C voor christelijk - en voor de landbouw de LTO. De gemiddelde burger doet er in zoverre alleen toe, dat hij uiteindelijk electoraal van belang is.
Hoe lang kan zo iets goed gaan, vraagt een mens zich in gemoede af. Bij de start van het kabinet was de premier al in de fout met de opmerking dat er alleen op kwaliteit gezocht was naar bewindslieden. Dat er zo weinig vrouwen waren, tja. En daar sneefde lichtgewicht Halbe Zijlstra al en bleek minister Sigrid Kaag een gedroomde minister van buitenlandse zaken.
Terug naar de dividendbelasting. Keer op keer blijkt dat Mark Rutte dit op instigatie van het grootbedrijf heeft doorgedrukt. De andere coalitiepartijen waren er door overvallen. Nu blijkt ook nog eens dat het onderzoekje waarop de afschaffing gebaseerd zou zijn, betaald is door VNO/NCW en Shell.
Er moet toch een grens zijn, die overschreden kan worden. Hier in Spanje leek de premier Mariano Rajoy ook zo'n duivelskunstenaar, die zelfs in een minderheidskabinet van teflon leek. Deze week bleek het ook een keer fout te kunnen gaan.
Het corruptieonderzoek in de Gűrtelzaak naar de PP van Rajoy leek hem niet te kunnen raken. Tot de rechter sprak en de hoofdschuldigen tientallen jaren cel toedacht en ja, ook de partij een boete oplegde. Voor Pedro Sanchez van de socialistische Psoe een reden een motie van wantrouwen in te dienen.
Eigenlijk leek hij aanvankelijk zelf niet te geloven in het slagen ervan. En toch bleek er maandag een minieme meerderheid voor. En dan zegt de Spaanse grondwet dat de premier weg moet en de indiener van de motie premier wordt. Mooi zo iets. Kan dat in Nederland niet?
Want er lijkt een zucht van verlichting door het land te gaan. Eindelijk is er licht aan het einde van de tunnel. De Catalaanse kwestie is minder onoplosbaar met een premier die de dialoog wel aan wil gaan. En hoezo geen vrouwen met kwaliteit. Bam, een kabinet met elf van de zestien bewindslieden vrouw en wat voor.
Zou Nederland ook niet zo'n momentum kennen en verdienen, waarop zo langzamerhand velen hopen, waarop Rutte sneeft. Het land zou er met een progressievere regering met een zucht van verlichting uit zijn duister geruzie ontwaken.
Gewoon een kabinet van een linkse minderheid omdat Esther Ouwehand een slimme motie van wantrouwen heeft ingediend, die er door onoplettendheid van de coalitiegenoten doorheen slipt.
Esther als premier en uiteindelijk zo'n stemming van nieuw optimisme dat rechts het niet aandurft dit kabinet meteen te laten vallen. Om dan bij nieuwe verkiezingen eindelijk weer eens een redelijke samenstelling van de Kamer te krijgen. Tja, dat is waar Spanje nu op hoopt. En Nederland sukkelt door met een premier, die dat alleen is omdat zijn partij van alle slinkende partijen nog net de grootste is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten