De dag na de onafhankelijkheid

Catalonië is wellicht een uurtje onafhankelijk geweest. Tenslotte besloot de Spaanse senaat enkele minuten na het Catalaanse parlement het artikel 155 in werking te stellen. Daarmee maakte Catalonië in feite zelf niet alleen een einde aan de zelfverklaarde onafhankelijkheid, maar ook aan de autonomie.

Het verzamelde journaille was in Barcelona. Daar gebeurde het allemaal, zo leek het. En inderdaad de cafés, die het slim aanpakten deden goede zaken. Vrijdagavond en zaterdag waren de straten van de separatisten. Zondag van de tegenstanders. Alles in relatieve vrede.

Niemand weet hoe Madrid de machtsovername in Catalonië zal afdwingen. De meerderheid van de Catalanen blijft binnen en verkneukelt zich min of meer over het ingrijpen van Madrid. Een fanatieke minderheid zal alles doen om te voorkomen dat de nationale politie hun leiders arresteert.

Buiten Barcelona was het alom vrede. Natuurlijk in een toeristisch dorp als Torredembarra was het een en al vreugde en verkeerde men nog in de valse veronderstelling dat Catalonië zelfstandig is. Alom vlaggen en spandoeken. Tien kilometer verderop in het even toeristische Roc de Gaieta is er geen sprake van een opgewonden stemming.

Hier volop Spaanse, niet revolutionaire Catalaanse en Europese vlaggen. De bevolking is er niet minder vrolijk om. Men geniet van de zon op het strandje, de voor de tijd van het jaar opmerkelijke warmte en het aangename zeewater. In een familiebadplaats als Cunit zit de stemming er volop in, dat wil zeggen vanweg de voetbalwedstrijd Barcelona-Athletico Bilbao.

Twee naar zelfstandigheid strevende regio's tegen elkaar. Maar daar heeft restauranteigenaar Josep het niet over. Het gaat alleen maar om de punten. Als Barcelona wint, verstevigt het de positie in de eredivisie. Zo niet, dan komt die eerste positie in gevaar.

Twintig jaar min of meer eenzijdig Catalaans onderwijs hebben hun werk gedaan. Studenten die nooit anders hebben gehoord, dan over de Spaanse onderdrukker, die heel fijntjes negatieve zaken in het Castelliaans (officiële Spaans) en positieve in het Catalaans onderwezen kregen, staan nu pal voor de Catalaanse regering.

Als het allemaal ook niet een nogal Spaans komisch tintje had, zou je er treurig van worden. Buitenlanders in Catalonië zijn – natuurlijk eigenbelang speelt een rol – woest op de separatistische regering in Barcelona. ,,Ze maken alles kapot, wat hier goed is'', zo is hier veel te horen.

Daarin vinden ze medestanders van de meer economisch denkende Catalanen. Als er een redelijker regering van bijvoorbeeld linkse signatuur in Madrid had gezeten, dan had men gelachen om die buitenlanders. Maar met de stijfkoppig centralistisch rechtse regering van Mariano Rajoy heeft eigenlijk niemand veel op. Zijn geliefde vice-premier neemt de taken over van de Catalaanse Carles Puigdemont, wiens toekomst uiterst onzeker is. Op zijn daad staat tenslotte een maximale celstraf van dertig jaar.