Catalonië is wellicht een uurtje onafhankelijk geweest. Tenslotte besloot de Spaanse senaat enkele minuten na het Catalaanse parlement het artikel 155 in werking te stellen. Daarmee maakte Catalonië in feite zelf niet alleen een einde aan de zelfverklaarde onafhankelijkheid, maar ook aan de autonomie.
Het verzamelde journaille
was in Barcelona. Daar gebeurde het allemaal, zo leek het. En
inderdaad de cafés, die het slim aanpakten deden goede zaken.
Vrijdagavond en zaterdag waren de straten van de separatisten. Zondag
van de tegenstanders. Alles in relatieve vrede.
Niemand weet hoe Madrid de
machtsovername in Catalonië zal afdwingen. De meerderheid van de
Catalanen blijft binnen en verkneukelt zich min of meer over het
ingrijpen van Madrid. Een fanatieke minderheid zal alles doen om te
voorkomen dat de nationale politie hun leiders arresteert.
Buiten Barcelona was het
alom vrede. Natuurlijk in een toeristisch dorp als Torredembarra was
het een en al vreugde en verkeerde men nog in de valse
veronderstelling dat Catalonië zelfstandig is. Alom vlaggen en
spandoeken. Tien kilometer verderop in het even toeristische Roc de
Gaieta is er geen sprake van een opgewonden stemming.
Hier volop Spaanse, niet
revolutionaire Catalaanse en Europese vlaggen. De bevolking is er
niet minder vrolijk om. Men geniet van de zon op het strandje, de
voor de tijd van het jaar opmerkelijke warmte en het aangename
zeewater. In een familiebadplaats als Cunit zit de stemming er volop
in, dat wil zeggen vanweg de voetbalwedstrijd Barcelona-Athletico
Bilbao.
Twee naar zelfstandigheid
strevende regio's tegen elkaar. Maar daar heeft restauranteigenaar
Josep het niet over. Het gaat alleen maar om de punten. Als Barcelona
wint, verstevigt het de positie in de eredivisie. Zo niet, dan komt
die eerste positie in gevaar.
Twintig jaar min of meer
eenzijdig Catalaans onderwijs hebben hun werk gedaan. Studenten die
nooit anders hebben gehoord, dan over de Spaanse onderdrukker, die
heel fijntjes negatieve zaken in het Castelliaans (officiële Spaans)
en positieve in het Catalaans onderwezen kregen, staan nu pal voor de
Catalaanse regering.
Als het allemaal ook niet
een nogal Spaans komisch tintje had, zou je er treurig van worden.
Buitenlanders in Catalonië zijn – natuurlijk eigenbelang speelt
een rol – woest op de separatistische regering in Barcelona. ,,Ze
maken alles kapot, wat hier goed is'', zo is hier veel te horen.
Daarin vinden ze
medestanders van de meer economisch denkende Catalanen. Als er een
redelijker regering van bijvoorbeeld linkse signatuur in Madrid had
gezeten, dan had men gelachen om die buitenlanders. Maar met de
stijfkoppig centralistisch rechtse regering van Mariano Rajoy heeft
eigenlijk niemand veel op. Zijn geliefde vice-premier neemt de taken
over van de Catalaanse Carles Puigdemont, wiens toekomst uiterst
onzeker is. Op zijn daad staat tenslotte een maximale celstraf van
dertig jaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten