Menameradiel wil geen dromers

Wat is er toch mis in de gemeente Menameradiel?  De plattelandsgemeente lijkt er zo vredig bij te liggen op een steenworp afstand van Leeuwarden. Vrij en blij op het platteland, mooi toch? Toch vertrokken er vorig jaar wel erg veel mensen richting Leeuwarden. En zijn er van die incidenten, die een mens aan het denken zetten.

Afgelopen zaterdag publiceerde de Leeuwarder Courant het treurige verhaal van de 79-jarige Sophia Bellaart. Zij woont al zo’n veertig jaar in het buitengebied aan het Van Harinxmakanaal. Sinds haar man is overleden heeft zij het wat moeilijk de zaken op orde te houden.

Toch geeft ze niet op en is geregeld te zien op rommelmarkten waar ze haar spullen verkoopt. Ze woont te midden van veel dieren. Mooi op die leeftijd met een beetje hulp, hoort bij het regeringsbeleid, zou je denken. Niet helemaal kennelijk, want de gemeente wil nu haar bouwvallige woning veilen omdat Bellaart de kosten van een opruimbeurt niet kan of wil betalen.Het gaat om zo’n €30.000. En de hulp wordt de gemeente ook te duur.

Waar doet dit toch aan denken? Oh ja, aan schipper Adriaan Blanken, die werkte aan zijn droom in dezelfde plaats – een trotse driemaster voortgekomen uit een roestige haringlogger. Blanken rommelde graag wat aan en had wat moeite met regels zoals havenrechten. De gemeente legde hem flinke dwangsommen op, die uiteindelijk ook resulteerden in de wel heel snel afgeraffelde veiling van Blanken’s droom.

Blanken is nog altijd in rechtszaken verwikkeld over deze gemeentelijke manoeuvre. Maanden heeft hij gezocht naar zijn schip, maar nu valt te vrezen dat de sloper haar al tot afval heeft verwerkt. Naar verluidt was burgemeester Tom van Mourik nogal trots  op zijn doortastend optreden tegen Blanken, die ook in Leeuwarden problemen had gehad.

Van Mourik, was dat niet die burgemeester die in tegenstelling tot veel van zijn collega’s vond dat gemeenten uitgeprocedeerde asielzoekers en andere illegaal verblijvende immigranten op straat moest zetten en zeker niet menselijk moest behandelen? Regels zijn regels tenslotte en dan zouden die mensen nog menen dat ze welkom waren ook. En hij houdt niet van mensen, die wat moeite hebben met de regels. Omdat de regels hun droom in de weg staan, of omdat ze zich niet kunnen aanpassen.

Veilen van hun eigendom is een geliefde middel van Van Mourik  in de strijd tegen de niet-aangepasten lijkt het. Ging het bij Blanken nog om een flink bedrag, bij Bellaart sputtert zelfs de Rabobank tegen dat een veiling wel wat overdreven is voor een relatief klein bedrag. Bovendien bood Bellaart aan het huis zelf wel te willen verkopen. Daar vertrouwt Van Mourik niet op. Nee, doortastend optreden is zijn motto.

Want Van Mourik droomt zelf ook. Van een mooi burgemeesterschap van de straks heel grote gemeente Waadhoeke. Van waarnemend burgemeester van Menameradiel naar echte burgervader van de Waadhoeke. Dan moet je van wanten weten. Als nogal conservatieve VVD’er denkt hij dat het wel goed komt met zijn droom, als hij maar zorgt dat zijn gemeente – hij woont overigens in Leeuwarden – ordentelijk blijft.

Dat er dorpen aan de oostkant zijn, die liever bij Leeuwarden willen aansluiten na de aanstaande herindeling, geeft te denken. Maar waar andere gemeenten die dorpen daarover mee laten praten en beslissen, is dat in Menameradiel niet het geval. Als de herindeling een feit is, kunnen ze altijd nog naar Leeuwarden, zo zegt het gemeentebestuur. Tja, dan moet zo’n nieuwe gemeente dat wel willen. Het valt te betwijfelen. Zeker als veilingmeester Van Mourik de burgemeester zou worden. Maar dat moet nog blijken. Alleen doortastendheid is nog geen garantie voor zo’n mooie baan.