Wat is er toch mis in de
gemeente Menameradiel? De
plattelandsgemeente lijkt er zo vredig bij te liggen op een steenworp afstand
van Leeuwarden. Vrij en blij op het platteland, mooi toch? Toch vertrokken er
vorig jaar wel erg veel mensen richting Leeuwarden. En zijn er van die
incidenten, die een mens aan het denken zetten.
Afgelopen zaterdag
publiceerde de Leeuwarder Courant het treurige verhaal van de 79-jarige Sophia
Bellaart. Zij woont al zo’n veertig jaar in het buitengebied aan het Van
Harinxmakanaal. Sinds haar man is overleden heeft zij het wat moeilijk de zaken
op orde te houden.
Toch geeft ze niet op en
is geregeld te zien op rommelmarkten waar ze haar spullen verkoopt. Ze woont te
midden van veel dieren. Mooi op die leeftijd met een beetje hulp, hoort bij het regeringsbeleid,
zou je denken. Niet helemaal kennelijk, want de gemeente wil nu haar bouwvallige
woning veilen omdat Bellaart de kosten van een opruimbeurt niet kan of wil
betalen.Het gaat om zo’n €30.000. En de hulp wordt de gemeente ook te duur.
Waar doet dit toch aan
denken? Oh ja, aan schipper Adriaan Blanken, die werkte aan zijn droom in
dezelfde plaats – een trotse driemaster voortgekomen uit een roestige
haringlogger. Blanken rommelde graag wat aan en had wat moeite met regels zoals
havenrechten. De gemeente legde hem flinke dwangsommen op, die uiteindelijk ook
resulteerden in de wel heel snel afgeraffelde veiling van Blanken’s droom.
Blanken is nog altijd in
rechtszaken verwikkeld over deze gemeentelijke manoeuvre. Maanden heeft hij
gezocht naar zijn schip, maar nu valt te vrezen dat de sloper haar al tot afval
heeft verwerkt. Naar verluidt was burgemeester Tom van Mourik nogal trots op zijn doortastend optreden tegen
Blanken, die ook in Leeuwarden problemen had gehad.
Van Mourik, was dat niet
die burgemeester die in tegenstelling tot veel van zijn collega’s vond dat
gemeenten uitgeprocedeerde asielzoekers en andere illegaal verblijvende immigranten op straat moest zetten en zeker
niet menselijk moest behandelen? Regels zijn regels tenslotte en dan zouden die
mensen nog menen dat ze welkom waren ook. En hij houdt niet van mensen, die wat
moeite hebben met de regels. Omdat de regels hun droom in de weg staan, of
omdat ze zich niet kunnen aanpassen.
Veilen van hun eigendom
is een geliefde middel van Van Mourik
in de strijd tegen de niet-aangepasten lijkt het. Ging het bij Blanken
nog om een flink bedrag, bij Bellaart sputtert zelfs de Rabobank tegen dat een
veiling wel wat overdreven is voor een relatief klein bedrag. Bovendien bood
Bellaart aan het huis zelf wel te willen verkopen. Daar vertrouwt Van Mourik
niet op. Nee, doortastend optreden is zijn motto.
Want Van Mourik droomt
zelf ook. Van een mooi burgemeesterschap van de straks heel grote gemeente
Waadhoeke. Van waarnemend burgemeester van Menameradiel naar echte burgervader
van de Waadhoeke. Dan moet je van wanten weten. Als nogal conservatieve VVD’er
denkt hij dat het wel goed komt met zijn droom, als hij maar zorgt dat zijn
gemeente – hij woont overigens in Leeuwarden – ordentelijk blijft.
Dat er dorpen aan de
oostkant zijn, die liever bij Leeuwarden willen aansluiten na de aanstaande
herindeling, geeft te denken. Maar waar andere gemeenten die dorpen daarover
mee laten praten en beslissen, is dat in Menameradiel niet het geval. Als de
herindeling een feit is, kunnen ze altijd nog naar Leeuwarden, zo zegt het
gemeentebestuur. Tja, dan moet zo’n nieuwe gemeente dat wel willen. Het valt te
betwijfelen. Zeker als veilingmeester Van Mourik de burgemeester zou worden.
Maar dat moet nog blijken. Alleen doortastendheid is nog geen garantie voor
zo’n mooie baan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten