Arme Sylvana

Arme Sylvana Simons, ze kan ook helemaal niets goed doen. Is ze het racistisch gescheld na elk televisieoptreden zat en stapt ze in een politieke partij, is het weer niet goed. Verkeerde partij, ontkenning van Armeense genocide (welke Nederlander wist hiervan en ligt er dan echt wakker van?), niet steunen van aangehouden columniste in Turkije. En weer een ondraaglijk grote berg racistische bagger op internet.

Tuurlijk, je mag de politieke voelspriet van Sylvana in twijfel trekken. Maar eerlijk gezegd komen alle bedenkingen eerder voort uit het ongemak over de verwijten van Sylvana. Hoe lang moeten mensen met een iets andere kleur of geloof in dit land wonen voor ze als volwaardig lid worden geaccepteerd?

Dat de derde generatie van de Turkse en Marokkaanse immigranten nog steeds niet geaccepteerd wordt, vanwege enkele uitwassen in hun gemeenschap mag duidelijk zijn. De reflex om je dan maar te richten op het land van herkomst is in het geval van het huidige Turkije niet zo handig, maar wel begrijpelijk.

Niet moslim-immigranten, of eigenlijk liever verhuisde rijksgenoten hadden lange tijd weinig te duchten. Zo lang ze maar hun best deden op school of werk en ze kenden natuurlijk de Nederlandse cultuur een beetje. En toch was er dat enge gevoel niet helemaal geaccepteerd te worden, foute grapjes over je huidskleur en steeds giftiger reacties op je streven voor vol te worden aangezien.

Wat bezielt dit land toch? Een land dat een mooi en doorgaans verstandig mens als Sylvana zo verwenst. Een land dat zo bang is dat de eigen cultuur - wat dat ook maar mag zijn – verdwijnt, dat ze zondebokken zoekt. Laat ze liever die cultuur eens bestuderen, de boeken, de muziek, de beeldende kunst.

Als je op internet de aanstichters van de bagger opzoekt, lijken het ineens heel gewone mensen. Vaak niet slecht opgeleid, soms zelfs in staat zinnen van meer dan vier woorden in fatsoenlijk Nederlands te schrijven. Toch is er iets opvallends, als je ziet welke opleiding die mensen opgeven. Van laag tot hoog, het is bijna allemaal beroepsonderwijs. Van vmbo tot technische universiteit.

Dat onderwijs waarvan werkgevers sinds jaar en dag roepen, dat er geen leerlingen meer af komen, die een hamer kunnen vasthouden. Te veel algemene vorming, daar kwam het door. Dus is dat langzaam op de achtergrond geraakt. De enkele docent, die met de beste bedoeling poogde de leerlingen nog enig maatschappelijk bewustzijn bij te brengen haakte af, gefrustreerd door de desinteresse van mededocenten, ouders en uiteindelijk de leerlingen.

Ooit maakte ik een afscheid van een docent van zo’n opleiding mee. Het was een cultureel hoogstandje, met een kamerorkestje, veel literatuur en een mooi boekencadeau. Op de vraag waarom ze deze waarden niet probeerden over te brengen op hun studenten, werd er alleen maar gezucht.

Niets tegen op beroepsonderwijs. Je hebt in de maatschappij denkers en doeners en niet iedereen hoeft academisch gevormd te worden, maar ook doeners moeten opgevoed worden tot weldenkende burgers. Dat werkgevers dit niet inzien, mag je ze kwalijk nemen. Dat docenten de strijd opgeven, tja wat moet je daar van vinden. Ze doen hun best, maar een beetje steun van maatschappij én de werkgevers en vakbonden zou welkom zijn.

Nu is ruim 40 procent van de bevolking niet in staat een beetje diepgaand artikel van meer dan 140 tekens te begrijpen. Dat maakt het moeilijk genuanceerd maatschappelijke problemen onder de aandacht te brengen. Maar goed, welwillende en geduldige mensen moeten toch in staat zijn door de desinteresse heen te breken. Kom op docenten, politici, journalisten, doe nu eens je best. Denk eens na en geef dan je gedachten door. Vergeet de oplage, de kijkcijfers en de electorale winst nu eens.

Heel misschien is het dan mogelijk eens gewoon naar Sylvana te luisteren zonder te letten op haar uiterlijkheden. En dan tot de conclusie te komen dat ze echt wel een punt heeft. En als iemand het daar niet met eens, kan hij dat ook in een fatsoenlijk betoog weergeven. En over de eigen cultuur zouden mensen alleen nog mogen spreken, als ze voldoende belezen, voldoende op de hoogte zijn van onze hele cultuur. Inclusief de nare kantjes ervan.