Er zijn van die dagen dat je al heel snel weet, hoe de rest van de dag zal verlopen. En daar heb ik het nu wel mee gehad. Op het moment dat op internet de eerste berichten circuleerden over de aanslagen in Brussel klapte ik de laptop dicht en weigerde verder gesprekken over hoe erg en zo, want de mare van de explosies ging natuurlijk snel rond.
Helemaal spontaan was het niet, want ik had na de aanslagen in Parijs besloten bij Nederland schokkende gebeurtenissen niet meer mee te gaan in het verslavende volgen van verder nieuws. Wie, hoe, waarom etc. Als je erin meegaat, wil je alles weten en blijf je maar zoeken om meer nieuws. Televisie, sociale media, niets laat je gaan.
Dit leidt keer op keer tot ergernissen. Want na de aanslagen in Parijs, Ankara is eigenlijk alleen de plaats nieuw. Verder is het zoals gebruikelijk gissen naar de daders, vragen wat Wilders ervan vindt, kortom niets nieuws. Vandaar het flukse besluit me na de eerste berichten over Brussel alle media even af te sluiten.
Dan pak je een boek om je even helemaal van de wereld te laten zijn. Dat je dan het dichtstbij liggende boek pakt, dat wellicht een link heeft met aanslagen, bracht een lichte aarzeling te weeg. Rodaan al Galidi’s ‘Hoe ik talent voor het leven kreeg’ was wellicht niet beste boek om Brussel even te doen vergeten. Maar vooruit, wat moet je anders na het besluit pas weer naar het nieuws te kijken of te luisteren als je kunt verwachten dat de feiten klip en klaar bekend zijn.
Spijt heb ik er zeker niet van gekregen. Beter nog, ‘Hoe ik talent voor het leven kreeg’ is een van de mooiste boeken die ik de afgelopen tijd heb gelezen. Geschreven vanuit zijn ervaring als asielzoeker in een eerdere stroom van vluchtelingen is het vaak hilarisch en tegelijk dieptreurig. Het zou verplichte kost moeten zijn van al die lieden die besluiten moeten nemen over asielprocedures.
De spiegel die Al Galidi Nederland voorhoudt is pijnijk. De regelzieke ambtenaren, de goedbedoelende vrijwilligers, maar ook de asielzoekers zelf komen er niet geweldig af in deze roman. Erger nog, de uitstapjes naar Duitsland en Noorwegen lijken een opluchting na Nederland. Zo ontstaat er het beeld van mensen die een situatie zijn ontvlucht waar ze het risico op fysieke marteling liepen en dan terecht komen in een land waar ze, onbedoeld wellicht, geestelijk kapot worden gemaakt.
Want laten we eerlijk zijn, mensen jaren laten wachten op het moment om de draad weer op te pakken is moordend, Wellicht dat perioden van tien jaar of langer nu niet meer voorkomen, maar dreigen met lange procedures voor gezinshereniging is met dit boek in het achterhoofd een vorm van martelen.
Zo bracht ik de aanslagdag door zonder ergernis en geestelijk verrijkt door de schrijfstijl van Al Galidi. De krant van de dag erop, was ik snel door. Voorspelbaar tien of meer pagina’s geherkauwd nieuws en speculatieve duiding, alleen een erg scherpe column van Arnon Grunberg en verder weinig echt aardige verhalen over andere onderwerpen. Dat gaf als snel weer de gelegenheid me weer in Al Galidi te verdiepen.
Met een zucht lees je dan de laatste regels - een prachtige afsluiting - en sluit je het boek. Licht verwilderd kijk je om je heen en hoopt het dagelijkse nieuws weer normaal te vinden. Ach, geef me maar weer een vergelijkbaar boek, want het is nog erger dan Brussel: Johan Cruijff is dood. Dat betekent weer een avond wezenloos geleuter op tv en morgen weer pagina’s over het belang van deze voetballer.
Tja, het houdt nooit op en toch zijn de afgelopen dagen me goed bevallen. Ik weet waarschijnlijk even veel over de aanslagen in Brussel als mensen die het dagen hebben gevolgd en heb me niet geërgerd. Zo doen we het meteen weer dus. Over Cruijf weet ik wel zo’n beetje alles. Dat zouden ze bij de media ook eens moeten beseffen. Want ik zal wel niet de enige zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten