Soko I ll kill her

Boos op de NOS

Er zijn van die momenten dat je de boosheid op het NOS-journaal begrijpt. Niet dat ik nu behoor tot de ‘Lügenpresse’ – roepers, maar ergernis bekruipt me soms wel. Gisteren liep het weer twee keer over. Het is niet zo zeer de onjuiste als wel de al te korte en onvolledige berichtgeving.

Zo poogde Nieuwsuur iets uit te leggen rond de bijna burgeroorlog in Turkije. Zelden heb ik zo’n slechte uitleg gezien. Het klonk op zich redelijk. Na jaren van overleg tussen de regering Erdogan en de Koerden en veel toezeggingen aan de laatsten is het proces vorig jaar afgebroken en is het nu regelrecht oorlog.

Tot zover correct, maar dan gaat het mis wanneer men probeert uit te leggen hoe dat nu zo maar kan. Uitgebreid mag een Erdogan-woordvoerder uitleggen hoe fout de Koerden zijn en dan een boze politieke vertegenwoordiger van de Koerden. Hoor en wederhoor, maar de kijker blijft toch wel achter met het idee, dat die Koerden oorlogszuchtige lieden zijn en de Turken dat proberen in goede banen te leiden.

De fout zit in het overbrengen van enige kennis van de recente geschiedenis. Na de verkiezingen vorig jaar juni verloor Erdogan’s AK-Partij de absolute meerderheid door toedoen van de Koerdische partij waar ook ontevreden Turken hun heil hadden gezocht. Prompt werden er nieuwe verkiezingen uitgeschreven omdat er geen nieuwe regering te vormen zou zijn.

Tegelijkertijd was de toenadering tot de Koerden voorbij en koerste te regering af op een confrontatie. Toen al werd het verband gelegd met de verkoren verkiezing van Erdogan. De opzet lukte. De militaire tak van de Koerdische afscheidingsbeweging PKK ging voluit in  de tegenaanval en aanslagen veroorzaakten onrustgevoelens onder de Turken.

De nieuwe verkiezing in november waren weer succesvol voor Erdogan. Dat zijn ze dus allemaal vergeten bij de NOS en als je het erbij vertelt, krijg je toch een heel andere beeld. Zeker als je daar de merkwaardig rol van Turkije in de strijd tegen IS in Syrië naast legt. De kijker met een kort geheugen kan zich zo geen oordeel vormen.

Nog zo’n voorbeeld van een wat lichtere orde, maar toch. Het Nederlands Interdisciplimair Demografiach Instituut (Nidi) laat een persbericht uitgaan over een onderzoek onder zestigplussers. Die blijken boos over de plotsklapse verhoging van de pensioengerechtigde leeftijd. Dat vertaalt zich naast woede in op de rem trappen, het niet meer investeren in collegiale contacten, weinig werken en weigeren cursussen te volgen.

Het is een redelijk genuanceerd beeld dat de Nidi laat zien. De NOS toont alleen maar, dat het de zestigplussers niet meevalt door te werken. Enigszins sneue voorbeelden komen aan het woord, maar niets van de woede die uit het onderzoek bleek. Toch een niet onbelangrijk onderdeel.

Dit terwijl het Nidi zelf voorbeelden aandroeg voor de reden van die woede. Het gevoel door de politiek voor het blok te zijn gezet en binnen tien jaar de uitstapmogelijk zag verschuiven van 60 naar 62, naar 65 en toen naar 67. En dit in cohorten. Wie voor 1950 is geboren had nergens last van, na 1950 heb je pech. En er viel niets aan te doen, noch op voor te bereiden.

De jongere kijker, die zich dit allemaal niet zo bewust is, krijgt een heel ander beeld. Zeurende ouderen, die toch niets te klagen hebben. Was er nu echt niet een werkloze te vinden, die bijkans aan de bedelstaf wordt gebracht door de verhoging van de pensioenleeftijd, zeker als ie alleen op aow is aangewezen? Dat geeft toch wel een ander beeld.

Wie er dan in andere reportages blijk van geeft totaal niet te begrijpen waar de boosheid van een deel van de bevolking vandaan komt, wekt de indruk zijn werk niet goed te doen. En dat voor een publiek dat steeds minder kranten leest en zich minder verdiept in de werkelijkheid achter maatschappelijke ontwikkelingen. Dat schept verplichtingen voor een publieke omroep. En dit betekent niet alles zo te vereenvoudigen dat je niets meer verduidelijkt en zelfs zonder de waarheid te verdraaien een vertekend beeld naar voren brengt.

Regina Spektor - "Laughing With" [Official Music Video]

Vaarwel voor Britten en Turken

Het is geen nieuws dat de Europese Unie allerminst zeker is van haar voortbestaan op lange termijn. Van te veel kanten wordt er momenteel geknaagd aan de wortels. Na de eurocrisis, een voortdurend democratisch tekort zijn het nu de vluchtelingencrisis met daaraan gekoppeld de Turkse kwestie en het perfide Albion die de eensgezindheid van de EU belagen.

Vanuit het Westen en het Oosten bedreigd zou je nu over de EU kunnen zeggen. Maar anders dan de eurocrisis is het probleem van de Britten oplosbaar, zonder de EU onderuit te halen. Het heeft indertijd al te veel gekost de Britten erbij te halen. Later wellicht nog meer, zoals een vakbondsbestuurder het ooit zei:

,,Toen het Verenigd Koninkrijk bij Europa kwam koesterden we de gedachte dat het harde kapitalisme van aldaar door de EU verzacht zou worden. Het omgekeerde gebeurde. Het harde Angelsaksische liberalisme overwon het Rijnlands model zonder al te veel strijd. Het was of ondernemers er op hadden zitten te wachten.’’

Wanneer we nu afscheid zouden nemen, zou dat wel eens een ‘blessing in disguise’  kunnen zijn. Want weer eisen de Britten dingen, die we niet zouden moeten willen. Het uit de wind houden van de banken in het VK bijvoorbeeld. Voor minder sociale zekerheid voor nieuwkomers gedurende een startfase valt best iets te zeggen, maar bij de Britten zit er altijd meer achter.

Dat het verlies van het VK zo’n verzwakking van de EU zou zijn, is nog maar de vraag, evenals de gedachte dat het de wind in de zeilen zou geven van rechts-populistische partijen in andere lidstaten. Ook hier zou een terugdringen van het harde Angelsaksische kapitalisme juist het omgekeerde kunnen bewerkstelligen.

Dat de vluchtelingencrisis Europa doet kraken is een moeilijker geval. Vooral waar de EU de hoop heeft gericht op Turkije. Welk Turkije men hierbij in gedachte heeft is vooralsnog een raadsel. Het Turkije dat decennia geleden de belofte van een verlicht Europees land in zich had, dat slechts een kleine duwtje nodig had om volwaardig lid van de EU te worden?

De werkelijkheid is dat het land weg is gezakt in het moeras van bedrog der AK-Partij. Een partij die in het begin nog wel eens vergeleken werd met de christendemocratische partijen in West-Europa. Een mooi rad is die begripvolle Turken en Europeanen voor ogen gedraaid. Het is inmiddels een partij met dictatoriale trekjes, die slechts een islamitisch groot Turkije voorstaat.

Een land dat op de drempel van een nieuwe genocide staat terwijl de vorige van een eeuw geleden nog niet eens heeft erkend. Een land dat de strijd tegen de Islamitische Staat voortdurend traineert en de belangrijkste bondgenoot, de Koerden, te vuur en te zwaard bestrijdt. Met een president Erdogan, die in de eerste leugen niet is gestikt. Die het presteert de Navo in de problemen te brengen door een Russische straaljager neer te schieten.

Wellicht dat we hier het zelfde recept als tegen de onwillige Britten kunnen toepassen. Eerlijk gezegd hebben we Turkije niet nodig om de vluchtelingencrisis in te dammen. Naar het zich nu laat aanzien, zal Turkije eerder een nieuwe stroom op gang brengen. Laat het land zijn eigen boontjes doppen.

Er is een complicatie en dat is het Turkse Navo-lidmaatschap. Met zo’n onbetrouwbaar heerschap als Erdogan is dat een gevaarlijke situatie. Als hij feitelijk de strijd aanbindt met de Koerden in Syrïe en de Russen voor de voeten gaat lopen, zou dat wel eens het lont in een wereldwijd kruitvat kunnen zijn.

Turkije uit de Navo is de enige oplossing. De Amerikanen zullen dit niet zien zitten als de meest zuid-oostelijke bondgenoot, maar wat is dat waard moet de vraag zijn. Een bondgenoot die hun strijd dwarsboomt en hen in een gevaarlijk spel betrekt. Daar moet een mouw aan te passen zijn. Er zijn inmiddels andere landen dichterbij Boris de Boef, die Navo-lid zijn. We kunnen zonder Turkije en ook dit zou wel eens een ommekeer kunnen zijn en vrede dichterbij kunnen brengen.

We hebben een andere bril nodig dat is alles.

Regina Spektor - Blue Lips - Live In London [HD]

Die bange burger toch

Wat moeten we toch begaan zijn met de zorgen van de boze witte mensen in dit land. Niet dat het veel helpt, want die mensen zijn voor zoveel bang, dat we het amper kunnen bijhouden. En zijn ze niet bang, zijn ze wel boos. Op moslims, de verliezende voetbalclub, onwillige ambtenaren, de huurbaas.

De lezer zal het begrijpen, ik heb er niet zoveel mee met die bezorgde, bange dan wel boze burger. Nooit heb ik er de meerwaarde van gezien de mening van de man in de straat toe te voegen aan krantenberichten. Daarvoor kon je wel terecht bij de plaatselijke snackbar of de stamtafel in de oude kroeg.

Niet dat die gewone burger geen reden heeft voor zijn ongerustheid en boosheid. Afbraak van sociale zekerheid, afnemende zekerheden op het gebied van werk, zorg, huisvesting, noem maar op. Als er een ding is waar de politiek weinig oog voor heeft gehad, is het wel de impact van al die maatregelen bij elkaar. Zeker waar het de invloed op de middenklasse en ietsje daaronder betrof.

Helaas was die middenklasse niet slim genoeg om verandering aan te brengen via de stembus. Echt linkse partijen die hem nog hadden kunnen helpen zijn gedecimeerd. Onzin verkopende politici met gemakkelijke reclameslogans trokken de meeste stemmen en zo zitten we met een nog steeds overheersende neoliberale politieke meerderheid.

De woede richt zich echter niet op de afbraak van sociale zekerheid. Nee, de aandacht is  afgeleid door het gemekker over de vermeende islamisering van het land. Met dank aan veel moslims zelf. Het afdwingen van gebedsruimtes in openbare instellingen, op het werk, het gezeur op scholen over met de Koran strijdige lesstof, het discrimineren van homo’s en tere zieltjes op het gebied van kuisheid.

Toegegeven, we zijn wel erg toegeeflijk geweest om aan de wensen van de nieuwkomers tegemoet te komen. Hoewel nieuwkomers, eerlijk gezegd waren het veelal al aardig oude nieuwkomers, zoals tweede en derde generaties allochtonen, die zich zo opdrongen. Daar hadden we natuurlijk niet in moeten meegaan.

Potdorie hebben we na decennia strijd eindelijk het juk van al te gelovigen een beetje afgeschud, zullen we ons weer overleveren aan nieuwe gelovigen. Eigen cultuur behouden, inclusief geloof, allemaal prima, maar wel achter de voordeur. En wie in een nieuw land komt, moet maar accepteren dat het hier wat vrijer toegaat. En wie vijf maal daags bidden wil, tja, die zoekt maar een hoekje.

Maar dit mag allemaal niet afleiden van alle ellende die de afgelopen decennia door bezuinigingsgekke politici over de mensen is uitgestort. Want op de golf hiervan is de PVV groot geworden. Die latende onvrede is een uitweg gegeven met de zondebok der allochtonen. Want laten we niet vergeten, politici van rechts tot links hebben hun in beton gegoten bezuinigingsretoriek als onontkoombaar verkocht. Er is zoveel op die drum geslagen, dat een ieder met twijfels als onverantwoordelijk weggezet kon worden.

Inmiddels begint het licht door te dringen in zuidelijke landen, die zich niet zo hebben laten intimideren door foute politici en evenmin door extreme elementen onder nieuwkomende gelovigen. Daar wordt weer gestemd met hoofd en hart en worden oude corrupte partijen weggezet onder druk van echte volksbewegingen. Zelfs in de VS is de middenklasse aan het verlinksen.

Kennelijk heeft de bevolking van Noordwest Europa het nog te goed en leidt traditioneel links hier een zieltogend bestaan. Maar uiteindelijk komt het wel. Als de rechtspopulisten inmiddels de macht niet hebben gegrepen. Want van dat gevaar is de bezorgde boze en bange burger zich niet bewust, historisch onbenullig als hij is.

De narigheid van zingeving

Het leven moet in vroeger tijden toch wel een stuk eenvoudiger geweest zijn, waarmee ik natuurlijk niet wil zeggen dat het zoveel leuker was. Mensen hadden in ieder geval niet zulke problemen met het zoeken naar zingeving. Die werd hen wel aangereikt door ouders, predikers en ideologen waar in die tijd weinig onderscheid in was.

Nu wanhopig gezocht wordt naar de drijfveren van Syrië-gangers, komt weer die zoektocht naar zingeving om de hoek. Jongeren uit gelovige gezinnen hebben daar kennelijk meer moeite mee dan die uit meer seculiere families. Natuurlijk wil je als jongere graag een beetje afstand van het geloof der vaderen nemen. Dat hoort nu eenmaal bij het volwassen worden.

Wanneer je denken niet geheel is gevuld met dat vaderlijk geloof, kun je je redelijk onschuldig afzetten tegen gewoonten, omgangsvormen en ander vermeend ongerief. Dat kan op zich al leiden tot flinke ruzies binnen het gezin, maar ach, de rest van de maatschap;pij heeft er weinig last van. Hooguit als de generatieruzie uit de hand loopt met drugs en drank.

De afgelopen decennia heeft dat tot enige verwarring geleid, waar de generatiekloof nogal gemakkelijk werd overbrugd. Ouders wilden er niet meer aan beginnen en gingen vrolijk mee in de gewoonten hunner nageslacht. Tja, dan valt er weinig meer te protesteren. Zingeving is natuurlijk een ander verhaal, maar dat is in de funshoppende seculiere gezinnen niet zo’n ding.

Nee, daarvoor moeten we bij de streng gelovigen zijn. Zalig zijn zij waar de kinderen keurig in de voetsporen van de ouders treden. Als je het er maar goed inpompt en zorgt dat het je kroost aan niets ontbreekt, dan wil het veelal wel redelijk lukken. Er is natuurlijk wel eens een zwart schaap, maar daar valt met veel geduld wel een mouw aan te passen.

Maar dan hebben we het wel over min of meer hier geaccepteerde geloven. Natuurlijk gaat het ook daar wel eens mis getuige een deel van bevolking in de GGZ, maar als de omgeving ook nog eens je geloof afwijst als niet passend bij ‘onze’ manier van leven, heb je toch wel een probleem.

De voorschriften uit de heilige schriften uit ver vervlogen eeuwen kun je natuurlijk laten voor wat ze zijn en je eigen leven inrichten. Dat lijkt me eigenlijk de aardigste manier van zingeving zoeken. Maar dan moet je als mens wel gemiddeld genomen wel gelijke kansen hebben. En daar hebben de aanhangers van andere geloven toch een probleempje.

Want niet alleen hangen ze een ander geloof aan, ze komen ook nog eens uit andere landen met andere gebruiken en zijn veelal ook nog eens herkenbaar als zodanig. Op de een of andere manier maakt die maatschappij ook nog eens onderscheid tussen al die mensen uit andere landen met andere gebruiken en geloven. Een specifiek geloof wordt er als minst aangenaam uitgepikt, hoewel dat qua hoeveelheid apenkool niet zo sterk afwijkt van de anderen.

Dat kun je natuurlijk wel afzweren en proberen je eigen leven anderzijds zin te geven, maar als de maatschappij je dan nog niet voor vol aanziet is dat weinig tevredenstellend. Dan kun alleen nog heel extreem vloekend en tierend je ouders en die maatschappij de schuld geven, of je gaat eens nauwkeurig kijken in hoeverre je ouders zich wel houden aan de geboden.

De laatste variant heet radicalisering. Jonge mensen op zoek naar zin in door het met behulp van de samenleving als zinloos ervaren bestaan, menen die zin te vinden in het letterlijk nemen van bijeen geraapte teksten van internet. Op zich is het niet zo’n probleem. Helaas menen sommigen dat ze die teksten moeten omzetten in daden en dat, zo weten we wijs geworden door veel schade en schande, is een recept voor ellende.

Dus bedenken bestrijders van radicalisering tal van dingen om dit tegen te gaan. Gek genoeg kijken ze niet naar de teloorgang van het meer geaccepteerde geloof. Daar deden ze de gekste dingen om dwarse jongeren binnen de kerkpoorten te houden. Zo van met een drumstel de hemel in en veel blijheid. Uiteindelijk versnelde het het afscheid van veel jongeren. Zo’n programma in de gebouwen van andere geloven zou best eens net zo effectief kunnen zijn.

Blijven we natuurlijk nog wel zitten met dat dingetje van gelijke kansen. Dat is een lont in het kruitvat van de zingeving. Daar moeten we toch maar eens wat werk van maken. Makkelijk is dat niet, zeker niet met een flinke toestroom van nieuwkomers met een afwijkend geloof en herkenbaar anders. Het vereist geduld en een goed plan. En dat ontbreekt nu. Misschien een goed idee bij een volgende verkiezing, weer iets van een plan, een visie, een zingeving dus. En niet luisteren naar blonde haatzaaiers met heel foute plannen.

Lucinda Williams - The Ghosts of Highway 20 - Berlin 2016 (2/5)