Het is geen nieuws dat de
Europese Unie allerminst zeker is van haar voortbestaan op lange termijn. Van
te veel kanten wordt er momenteel geknaagd aan de wortels. Na de eurocrisis,
een voortdurend democratisch tekort zijn het nu de vluchtelingencrisis met
daaraan gekoppeld de Turkse kwestie en het perfide Albion die de eensgezindheid
van de EU belagen.
Vanuit het Westen en het
Oosten bedreigd zou je nu over de EU kunnen zeggen. Maar anders dan de
eurocrisis is het probleem van de Britten oplosbaar, zonder de EU onderuit te
halen. Het heeft indertijd al te veel gekost de Britten erbij te halen. Later
wellicht nog meer, zoals een vakbondsbestuurder het ooit zei:
,,Toen het Verenigd
Koninkrijk bij Europa kwam koesterden we de gedachte dat het harde kapitalisme
van aldaar door de EU verzacht zou worden. Het omgekeerde gebeurde. Het harde
Angelsaksische liberalisme overwon het Rijnlands model zonder al te veel
strijd. Het was of ondernemers er op hadden zitten te wachten.’’
Wanneer we nu afscheid
zouden nemen, zou dat wel eens een ‘blessing in disguise’ kunnen zijn. Want weer eisen de Britten
dingen, die we niet zouden moeten willen. Het uit de wind houden van de banken
in het VK bijvoorbeeld. Voor minder sociale zekerheid voor nieuwkomers
gedurende een startfase valt best iets te zeggen, maar bij de Britten zit er
altijd meer achter.
Dat het verlies van het
VK zo’n verzwakking van de EU zou zijn, is nog maar de vraag, evenals de
gedachte dat het de wind in de zeilen zou geven van rechts-populistische partijen
in andere lidstaten. Ook hier zou een terugdringen van het harde Angelsaksische
kapitalisme juist het omgekeerde kunnen bewerkstelligen.
Dat de
vluchtelingencrisis Europa doet kraken is een moeilijker geval. Vooral waar de
EU de hoop heeft gericht op Turkije. Welk Turkije men hierbij in gedachte heeft
is vooralsnog een raadsel. Het Turkije dat decennia geleden de belofte van een
verlicht Europees land in zich had, dat slechts een kleine duwtje nodig had om
volwaardig lid van de EU te worden?
De werkelijkheid is dat
het land weg is gezakt in het moeras van bedrog der AK-Partij. Een partij die
in het begin nog wel eens vergeleken werd met de christendemocratische partijen
in West-Europa. Een mooi rad is die begripvolle Turken en Europeanen voor ogen gedraaid.
Het is inmiddels een partij met dictatoriale trekjes, die slechts een
islamitisch groot Turkije voorstaat.
Een land dat op de
drempel van een nieuwe genocide staat terwijl de vorige van een eeuw geleden
nog niet eens heeft erkend. Een land dat de strijd tegen de Islamitische Staat
voortdurend traineert en de belangrijkste bondgenoot, de Koerden, te vuur en te
zwaard bestrijdt. Met een president Erdogan, die in de eerste leugen niet is
gestikt. Die het presteert de Navo in de problemen te brengen door een
Russische straaljager neer te schieten.
Wellicht dat we hier het
zelfde recept als tegen de onwillige Britten kunnen toepassen. Eerlijk gezegd
hebben we Turkije niet nodig om de vluchtelingencrisis in te dammen. Naar het
zich nu laat aanzien, zal Turkije eerder een nieuwe stroom op gang brengen. Laat
het land zijn eigen boontjes doppen.
Er is een complicatie en
dat is het Turkse Navo-lidmaatschap. Met zo’n onbetrouwbaar heerschap als
Erdogan is dat een gevaarlijke situatie. Als hij feitelijk de strijd aanbindt
met de Koerden in Syrïe en de Russen voor de voeten gaat lopen, zou dat wel
eens het lont in een wereldwijd kruitvat kunnen zijn.
Turkije uit de Navo is de
enige oplossing. De Amerikanen zullen dit niet zien zitten als de meest zuid-oostelijke
bondgenoot, maar wat is dat waard moet de vraag zijn. Een bondgenoot die hun
strijd dwarsboomt en hen in een gevaarlijk spel betrekt. Daar moet een mouw aan
te passen zijn. Er zijn inmiddels andere landen dichterbij Boris de Boef, die Navo-lid
zijn. We kunnen zonder Turkije en ook dit zou wel eens een ommekeer kunnen zijn
en vrede dichterbij kunnen brengen.
We hebben een andere bril
nodig dat is alles.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten