De wisseling van de
seizoenen wonend aan een fietspad heeft een bijzonder karakter. Het schoot me
te binnen toen ik me ergerde aan NOS-beelden van beginnende scholen. Dat een
cameraman een beetje geilt op jonge meisjesbillen, mij best. Maar dat hoeft heel
Nederland toch niet te zien.
Toch begrijp ik het ook
wel weer een beetje. Na een zomer waarin het beeld voor onze deur bepaald wordt
door nogal grijzige typen op elektro-bikes, is het nu weer tijd voor de
schoolgaande jeugd. Eerlijk is eerlijk, het is een hele verbetering. In plaats
van het nasale geneuzel van passerende oude zielen, frisse jonge stemmen.
En de onderwerpen
verschillen nogal. Natuurlijk kijken de jonge meisjes en jongens wel naar de
omgeving. Ze nemen het evenwel voor kennisgeving aan. Zo boeiend is het
raaigras niet. Nee, zij hebben zoveel om over te praten. Vol verwondering over
de mensenwereld om hen heen en op school.
Dat is een heel verschil
met het soort opmerkingen, dat er weer een mooie kuilbult ligt bij de boer
verderop. Of dat het hier nu met mooi weer wel mooi wonen is, maar wacht maar
tot het herfst wordt. Of dat het kennelijk mogelijk is hier met auto’s te
komen, getuige het feit dat er bij de meeste huizen auto’s staan.
Het zal de jongeren die
nu naar de nieuwe frisse wereld van de school fietsen worst zijn. Ze keuvelen
heel wat af. Daar niet van. Maar niet op die nasale wat zeurderige toon waar de
oudere Friezen bekend om staan. Het zijn die frisse stemmen die een mens
vrolijk maken.
Nog niet bedorven door de
omgeving en zich absoluut geen zorgen makend om de wereld en wat er niet
allemaal passeert. Je kunt je niet voorstellen dat er uit die jonge
meisjesmonden opmerkingen komen, als eentje die ik onlangs voorbij zag komen op
Facebook : Zwarte Piet is zwart, een smurf is blauw, wie dat niet snapt, hoort
hier niet.
Daar houden de jonge
hoofdjes zich helemaal niet mee bezig. Evenmin met een cameraman die inzoomt op
hun korte broekjes en de regie van het NOS-journaal die dat laat passeren. Oh,
lieve onschuld, daar krijgt je toch geen zondige gedachten bij. Alleen maar
hoopvolle. Je zou de onschuldige vrolijkheid bijna overnemen.
Zouden die meisjes over
dertig, veertig jaar ook zo zeurderig voorbij fietsen en niets meer te
vertellen hebben, dan het luidkeels verkondigen van wat de ander ook wel ziet?
De realiteit gebiedt hier enige zorg over te hebben. Aan de andere kant weet je
ook wel dat deze meisjes op weg zijn naar het voortgezet onderwijs.
Als ze wat in hun mars
hebben, zullen ze over een jaar of zes richting universiteit gaan. Weg van de
benepenheid van het platteland. En geen haar op hun hoofd die erover zal denken
om weer terug te keren. Alleen de langzaam tot zeurpieten verzurende minder
begaafden blijven achter.
Zover gaan je gedachten
op een warme augustuszomermiddag. Was het altijd maar zomer, dan zouden zelfs
de domsten niet vervallen tot zure nassaal neuzelende latent ontevredenen.
Laten we in plaats van praten over rokjesdag, de warme dagen bij het begin van
het schooljaar uitroepen tot de dagen van frisse geesten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten