Het Endspiel is
dus begonnen. Griekenland is nu echt op de knieën en moet een kruisje zetten
achter een eisenlijst, die nog zwaarder is dan wat eerder op tafel lag. Brussel
heeft de Grieken even laten zien wie de baas is, met de niet ondenkbare
uitkomst dat Griekenland uit de Eurozone verdwijnt. Maar de schade aan Europa
is immens.
Bijkans iedere
lidstaat heeft het idee van een Europa uit het oog verloren en heeft zo zijn
eigen nationale belangen om de Grieken de duimschroeven aan te draaien.
Duitsland heeft te maken met een groeiende weerzin binnen CDU-CSU, de
voormalige Oostbloklanden menen dat ze er slechter hebben voorgestaan en nog
armer zijn, Finland moet rekening houden met de rechts-populistische Ware
Finnen, Nederland heeft een premier die bang is voor het in gevaar brengen van
zijn strenge bezuinigingspolitiek. Frankrijks Hollande voelt de hete adem van het Front National in de rug.
En dan zijn er
nog de andere probleemlanden als Ierland, Portugal en Spanje. Die landen hebben
al hun burgers zo’n beetje aan de bedelstaf gebracht om aan de Europese eisen
te voldoen en zijn doodsbang dat bij Grieks succes linkse
verkiezingsoverwinningen de bezuinigingen zullen matigen. Dat ze naar eigen
inzicht nu de weg omhoog hebben gevonden, is veelal wishful thinking. De gewone
burgers zullen decennia nodig hebben om de ellende te boven te komen.
De Brusselse
technocraten zullen blij zij dat ze hun neoliberale bezuinigingspolitiek kunnen
voortzetten. En zo blijft alles bij het oude. Terwijl de hele wereld zo
langzamerhand ontdekt dat die politiek de economische crisis veel ernstiger
heeft gemaakt dan nodig was, blijft Europa in de ontkenningsfase. Op grote
schaal zijn private schulden van financiële instellingen afgewenteld op de
belastingbetalers en dat moet zo blijven.
Natuurlijk hebben
de Grieken grote fouten gemaakt aan de onderhandelingstafel en in eendrachtige
samenwerking met de onderhandelingspartners de problemen verergerd. Syriza
heeft de weerzin tegen een linkse regering in Griekenland onderschat. Dat kon
voor Europa niet door de beugel. Een beetje voorzichtigheid en diplomatie was
op zijn plaats geweest, gezien de eerder genoemde nationale belangen van alle
lidstaten.
Mocht dit akkoord
overeind blijven, zal Griekenland als arm lid van de rijke eurozone nog heel
lang gebukt gaan onder streng toezicht. Toezicht op eisen waarvan slechts
stekeblinden niet zien, dat ze onhaalbaar zijn. En gek genoeg heb ik in het
lijstje eisen niks gezien over de aanpak van de belastingontduikende rederijen.
Nee, de gewone burger moet bloeden voor de fouten van zijn politici.
De vraag is natuurlijk
of er in Europa nog mensen zijn, die na dit treurige drama nog enige geloof
hebben in een gezamenlijk Europa, dat meer is dan een neoliberaal economisch
project. Mocht Europa dit als geheel overleven, dan is onherstelbare schade
aangericht aan het ideaal van een federaal Europa, dat een beetje sociaal blok
zou kunnen vormen tegen de economische grootmachten als de VS en China.
Er is nog een
hoop en dat is op zich al treurig, en dat is het voorbeeld van sommige
Zuid-Amerikaanse landen met een wat linksige regering. Landen die het
economisch ook nog redelijk goed doen, zonder de burgers te knechten. Daar zal
men met verbazing naar Europa kijken en met een zekere Schadenfreude. Ach, arm
Europa. Terug in verdeeldheid. Kon de Muur maar weer terug, want met de val hiervan
is de ellende begonnen. Ook Poetin zou dit een goed idee vinden en stoppen met
zijn agressie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten