gianna nannini "un giorno disumano" official video

Domrechts zet Nederland op klimaatachterstand

En toen, we schrijven najaar 2015, was er plotseling een omslag in het denken over klimaatverandering. Het nieuws van 24 november was de klimaatwet die PvdA en GroenLinks-leiders samen willen indienen. Het heeft natuurlijk alles ten maken met de aanstaande grote klimaatconferentie in Parijs. Maar Nederland blijft achter met dank aan domrechts.

Al decennia lang waarschuwen klimaatonderzoekers voor de gevolgen van het ongelimiteerd in de atmosfeer blazen van het broeikasgas koolstofdioxide (CO2). En even lang is er twijfel gezaaid door echokamers van ontkenners. Jaren zijn er verloren gegaan door de twijfels en de feitelijke onwil van wereldleiders om de gevolgen van de klimaatverandering serieus te nemen.

Eigenlijk is het een rare situatie. Er is allang geen serieuze klimaatonderzoeker meer, die de menselijke invloed op de klimaatverandering betwijfelt. Evenmin is er nog een klimaatonderzoeker die de klimaat verandering niet wil zien. En toch strandden wereldklimaatconferenties op onwil echt in actie te komen, zich baserend op wetenschappers uit veelal andere velden dan het klimaatonderzoek. Vaak betaald door de fossiele industrie.

Die onwil kwam vooral voort uit de gigantische ingrepen die nodig zijn om de menselijke invloed op de opwarming te matigen. Onnavolgbaar veel miljarden zijn er nodig om de wereldeconomie zo te veranderen, dat er merkbaar minder CO2 de lucht in gaat. Dat die ontelbaar vele miljarden economisch wel eens zouden kunnen leiden tot een nieuwe groeiperiode was een boodschap die er niet in wilde.

Begrijpelijk waar de huidige wereldeconomie drijft op fossiele grondstoffen. Afzien van het gebruik hiervan heeft nogal wat gevolgen. De waarde van de voorraden olie, kolen en gas in ’s werelds aardbodem is van Gargantueske proporties. Het afschrijven van die waarde vraagt om een totale ommekeer van het denken in  de financiële wereld. Toch merk je nu al een begin van de afwaardering.

Tien jaar geleden zou het ondenkbaar zijn dat Nederlandse omroepen een clubje milieuactivisten zou volgen op hun voettocht naar Parijs. Nu mogen we elke dag na het journaal van de wetenswaardigheden van de voettocht genieten. Dan komen er nog eens advertenties van meer dan zestig hoogleraren die vragen om sluiting van de kolencentrales ter voorkoming van de uitstoot van CO2. 

In een aantal Europese landen is allang besloten tot de sluiting van veel CO2-uitbrakende kolencentrales. Nederland loopt niet alleen wat dit betreft achter. Juist dit land met een industrie die sterk leunt op energiegebruik zou werk moeten maken van de ontwikkeling van energiebronnen, die geen CO2 uitstoten.

Het bedrijfsleven, althans dat deel dat niet verdient aan de exploitatie van de fossiele grondstoffen, heeft de boodschap inmiddels begrepen en loopt vooruit op politieke besluiten in het gebruik van duurzame energie. De ontkenners van de klimaatopwarming krijgen amper meer aandacht in de aanloop tot conferentie in Parijs en dat is opmerkelijk.

Eindelijk laat de journalistiek het idee varen, dat tegenover elke waarschuwing van klimaatonderzoekers een ontkenner alle ruimte moet krijgen. Hoor en wederhoor, zo iets, maar dan uit het oog verliezend dat de verhouding tussen de omvang van de ontkenning en de erkenning in geen verhouding meer staat tot de aandacht die de ontkenners kregen.

En nu zijn die ontkenners stil. Nou ja, behalve in de VVD en de PVV en helaas zit de VVD in de regering. Met de huidige peiling in het oog mogen Samson en Klaver wel haast maken met hum klimaatwet. Als straks de PVV de grootste partij wordt en VVD en CDA onwillig zijn de wet te ondertekenen, verliezen we weer jaren tijd. Raar toch dat conservatief rechts hier niet behoudend is als het gaat om het milieu.

In de VS mogen alleen de gekkies van domrechts bij de Republikeinen nog tekeer gaan tegen klimaatmaatregelen. Maar gematigder partijgenoten proberen de onzin te pareren. In het Verenigd Koninkrijk besluit een conservatieve regering zelfs de kolencentrales op termijn te sluiten.

Alleen in Nederland schaart de oudste liberale partij zich in de rijen van domrechtse behartigers van belangen van de fossiele industrie. Ooit zullen ze dat op hun brood krijgen. Gelukkig is Nederland een kleine speler in de totale CO2-productie. Hooguit is het een slecht voorbeeld voor twijfelaars. En we moeten ons natuurlijk wel schamen, nu we onderaan alle lijstjes van duurzame onderwerpen bungelen. Die schaamte is domrechts allang voorbij. Dat is het verdriet van Nederland.

Damien Rice - I Remember (Sottotitoli in italiano)

Hoe progressief is afschaffen aanrechtsubsidie?

Het is een merkwaardig meningsverschil tussen de drie christelijke partijen en de zogeheten progressieve en liberale partijen. De drie eerstgenoemden vinden dat alleenverdieners – degenen die in hun eentje een huishouden onderhouden – niet benadeeld mogen worden in een nieuw belastingstelsel. De rest vindt van wel.

Ooit kreeg je als alleenverdiener een flinke vrijstelling van de belastingheffing, juist vanwege dat alleenverdienerschap. Toen werd dit nog als een verdienste gezien. Later veranderde dit in een overdraagbare heffingskorting. Er leek niets te veranderen, want hetgeen de alleenverdiener kwijtraakte kreeg zijn partner als een soort van belastingteruggave wegens het ontbreken van verdiensten. Die alleenverdiener kreeg het belastingvoordeel toch maar dankzij het feit, dat zijn partner niet werkte.

Dat leek maar zo, want er veranderde wel degelijk iets voor gezinnen waar de alleenverdiener een inkomen had waardoor hij – dat was het meestal – in het hoge belastingtarief viel. Door de overdracht aan de niet-verdienende partner verminderde het belastingvoordeel, want de laatste betaalde kreeg €1987 in maandelijkse bedragen van zo’n €180 op de rekening. Minder dan de helft van de korting op de belastinggrondslag van voordien.

Voor progressieve partijen bleef het een steen des aanstoots. Immers vrouwen die dit bedrag kregen werden niet gestimuleerd te werken wanneer ze minder dan €2000 per jaar konden verdienen. En alleen met werken zouden vrouwen financieel onafhankelijk worden van de man. Met €2000 per jaar dus al. De ‘aanrechtsubsidie’ noemden de partijen het neerbuigend.

In 2009 kondigde het kabinet aan dat de heffingskorting zou verdwijnen. Alleen mensen geboren voor 1972 bleven buiten schot. Uiteindelijk zou de overdraagbare heffingskorting in twintig jaar moeten verdwijnen. De enkeling die terecht opmerkte dat hiermee vooral de minst verdienenden werden geraakt – want juist daar komen de alleenverdieners nog veel voor – werd weggehoond als conservatief. Die wilde de vrouw achter het aanrecht houden.

In de aangekondigde belastinghervorming is de  hele overdraagbare heffingskorting weggestreept. Hiermee komt een einde aan een tijdperk. Voor progressieve partijen een tijdperk waarin de vrouw door belastingvoordelen buiten het arbeidsproces werd gehouden, voor anderen een tijdperk waarin alleenverdieners beloond werden voor hun opofferingsgezindheid.

Tja, het is maar hoe je het wilt zien. In ieder geval gaan er veel gezinnen op achteruit en tweeverdieners hebben juist profijt van zo’n belastinghervorming. Het wringt een beetje. Hoe progressief is het mensen te straffen die vaak helemaal niet zo vrijwillig buiten het arbeidsproces staan en partners die daardoor al dan niet gedwongen de bekostiging van een huishouden alleen voor hun rekening nemen?

Probeer maar eens een bijstandsuitkering te krijgen als je een partner hebt met een inkomen. Dan zou je de redenering van de progressieve partijen volgend die bijstandsuitkering moeten toekennen. Het ging toch om de financiële onafhankelijkheid van de vrouw? Zover gaat men liever niet.

Het heeft ook wel iets aparts dat het vooral jongeren treft, die het toch al moeilijk hebben gezin en werk te combineren. De ouderen, vaak al uit de kinderen, blijven min of meer buiten schot. Nee, bij de jongere generaties moeten echt allebei de partners werken, vinden de progressieve partijen en het liefst in volledige banen. Terwijl er steeds minder banen zijn.

Feitelijk past het natuurlijk wel in een patroon van afbraak van de verzorgingsstaat. Een proces waar progressieve partijen, ook die zichzelf socialistisch noemen, van harte aan deelnemen. Maar noem het dan ook zo. Dat drie christelijke partijen het nog voor de alleenverdiener opnemen valt hen te prijzen. Alleen ben ik bang dat het wel wat stigmatiserend werkt, alsof alleen christenen nog alleenverdieners kennen.

Nina Simone: Go To Hell

Het ligt niet aan België

Hoofdredacteur Peter Vermeersch van de NRC maakt zich in de Wereld Draait Door een tikje boos over het uit elkaar groeien van België en Nederland. We kennen elkaar niet meer, zijn niet in elkaar geïnteresseerd. Helaas ben ik bang dat het een Nederlands probleem is.

Vermeersch noemde een aantal voorbeelden. Zoals het Nederlandstalige lied van Frits Spits met in de honderd beste slechts drie Vlaamse liedjes. Of het feit dat Nederlanders amper meer naar de Vlaamse tv kijken, Belgen overigens ook niet naar de Nederlandse.

Raar vind ik dat laatste. Het Belgische journaal is misschien niet echt beter, maar wel zoveel rustiger en misschien ook wel wat meer gericht op het buitenland. Vaak hebben de Vlamingen ook de betere buitenlandse series eerder dan de Nederlanders. En natuurlijk niet de continue ergerlijke reclames.

Belgische kranten ken ik amper, maar dat zegt niet zoveel. Natuurlijk, ik weet het, voor veel Nederlanders is België een weg naar de vakantiebestemming verderop. Oh ja, de Ardennen, hoewel ik me afvraag of Nederlanders wel weten dat het België is. Men spreekt er toch Frans?

Vermeersch zou zich niet zo moeten verbazen als hoofdredacteur van een Nederlandse krant. Hij kan weten dat Nederland zich de afgelopen tien, twintig jaar in zichzelf heeft gekeerd. Zou een land dat zwelgt in het dichtbij huis nieuws van Hart van Nederland en een journaal dat de grootste onzin uit dit land belangrijker acht dan welke gebeurtenis elders dan ook, naar Belgische tv kijken?.

Het is niet zo zeer desinteresse in België, het is algemene treurnis. Een totale in zichzelf gekeerdheid waarin zelfs België buitenland is geworden. Wie nog wel eens in België komt, in steden als Antwerpen en Brussel verbaast zich over het internationale van die steden. Veel meer dan Amsterdam waar we wel veel vreemde talen horen, maar in buitenlanders louter geld uitgevende gasten zien.

De Belgische cultuur is hier volstrekt irrelevant geworden. We zijn louter geïnteresseerd in de eigen, hooguit nog in de Angelsaksische. Al is de Nederlandse tv-ster nog altijd een onechte toneelspeler van wie zelfs de baard aangeplakt lijkt, zoals W.F. Hermans in betere tijden opmerkte, dan nog kiezen we voor de Nederlandstalige serie.

Dat terwijl de Belgische muziek bijvoorbeeld veel beter en echter is dan de Nederlandse Toppers, toch niet veel meer dan derderangs nichten. En al kunnen we het prima verstaan, toch geniet dit land van die talentloze ijdeltuiten, liever dan over de grens te kijken. Vermeersch heeft gelijk, we zijn uit elkaar gegroeid, maar ergens denk ik dat dit niet door de Belgen komt. We zwelgen liever in het eigen gezeur. Het land van de oogkleppen dat denkt dat alleen wij vluchtelingenstromen kennen, dat alleen wij slachtoffers hebben van de MH17-ramp en alleen wij rare moslims hebben.

Joanna Newsom "Leaving The City" (Official Audio)

De ontsporing van het specialisme

  

Wij mensen zitten een beetje verkeerd in elkaar. Er is toch een foutje in de evolutie geslopen. Ooit, als jager-verzamelaars wisten we dat we met alles rekening moesten houden wilden we een lekker hapje verschalken. Of een leuke vrouw aan de haak slaan. Toen kwam de specialisatie, ogenschijnlijk een geweldige vooruitgang.

In de loop der eeuwen was die specialisatie een zegen. En ook niet zo’n probleem. We wisten dondersgoed wat de buurman moest doen om onze werkzaamheden mogelijk te maken. Wie zich toelegde op vissen wist, dat hij voor de rest van zijn bestaan afhankelijk was van de timmerman, de landbouwer, noem maar op. En we wisten ook wat hij deed.

Het ging allemaal nog redelijk goed, zelfs met monniken die zich in een cel toelegden op louter intellectuele zaken. Het ging evenwel de verkeerde kant uit met de komst van de industrialisatie. Langzaam verdween de kennis van de werkzaamheden van de medemens. En daarmee ook van zijn sociale leven.

We verleerden te kijken naar het grote geheel. Dat was geen probleem want ondanks de complexiteit van het leven wist iedereen toch nog wel een beetje wat van hem of haar werd verwacht om een samenleving in stand te houden op een beetje redelijke manier. Al dachten socialisten, liberalen en conservatieven daar dan elk wel weer anders over. Het kostte een beetje sociale strijd, maar we kwamen er redelijk uit.

Ontsporen deed het in de laatste eeuw. We groeiden te veel uit elkaar. Niet alleen maar in rijkdom en daarmee in omgang, maar ook in kennis. En de samenleving werd dusdanig complex dat het bijkans onmogelijk werd het geheel te overzien. Kwam er enkele eeuwen terug een vreemdeling in het dorp - en wat waren steden toen meer - , dan wisten we dat zo iemand een vak moest leren om in zijn onderhoud te voorzien. En zo werd hij een gewaardeerde aanwinst voor het dorp.

We zijn nu een paar eeuwen verder en eigenlijk heeft niemand meer een overzicht van het geheel. Ontwikkeling gaan ook wel erg snel. Er zijn  erg veel meer mensen, dat maakt het al moeilijk genoeg. Want voor al die mensen moeten we een redelijk leven organiseren met onderwijs, zorg en natuurlijk werk. En daar is het de afgelopen decennia een beetje begonnen te steken.

Er was niet voldoende werk voor al die mensen. Omdat er toch voldoende geld werd verdiend wisten we de afgelopen eeuw een mooi sociaal systeem te bedenken, zodat ook wie niet werkte een redelijk inkomen kreeg. Een welbegrepen eigenbelang voor de werkenden. Zo voorkwam je opstanden en het is veel leuker naar je werk te lopen zonder lastig gevallen te worden door bedelaars.

Maar het moet niet allemaal tegelijk komen en daar kampen we nu mee. In Europa of Nederland zo u wilt, is er allang geen werk meer voor iedereen en met de steeds sneller voortgaande automatisering wordt dit alleen maar minder. En tja als je geboren en getogen bent in een welvarend land valt er met een beetje goede voorzieningen mee te leven. En zo doen we het met naar eigen inzicht in te vullen aantal niet werkenden van 600.000 tot anderhalf miljoen nog redelijk goed en mits politici het niet te gek maken, kunnen we nog tijden door. Helaas zijn veel politici behept met een geloof, dat het wel wat minder kan met de sociale voorzieningen.

Als er dan ineens  tienduizenden vluchtelingen voor de deur staan, hebben we een probleem. Want die moeten een toekomst hebben. En die verwerf je – zo is het geloof - met werken en onderwijs. Goedwillende beleidsmakers weten de oplossing wel. Werk, onderwijs en huisvesting. Onderwijs valt in te voorzien en met een beetje moeite en afzien van de marktwerking in de volkshuisvesting ook nog in de tweede.

Maar in dat werk zit een probleem. Het is er niet, al zijn de vluchtelingen nog zo goed opgeleid. Dat zou alleen kunnen als we overgingen op een betere verdeling van het bestaande werk, maar ja met een Centraal Plan Bureau – de adviserende goeroe van politiek Nederland – dat uitgaat van volledige werkgelegenheid, redden we het niet.

Nu de eerste stemmen opgaan de verhoogde AOW-leeftijd dan toch maar weer te verlagen om in ieder geval minder mensen op de arbeidsmarkt te krijgen, zien we de protesten al weer komen. Onbetaalbaar etc. Maar als zelfs jongeren laten weten er weinig voor te voelen tot hun zeventigste zich het schompes te werken, zal de kogel toch een keer door de kerk moeten. 

Het zijn dit soort overwegingen voor wie het grote geheel in het oog probeert te houden, die ontbreken in de politiek. En dat maakt de opvang van vluchtelingen zo moeilijk. Als er hier al honderdduizenden zijn met weinig of geen perspectief tot aansluiting bij het aangenaam levende deel van de bevolking, is dit voor vluchtelingen nog veel moeilijker, bijna onmogelijk.

Eigenlijk is de conclusie dat het land op de schop moet. Werk beter verdelen, onderwijs zo inrichten dat iedereen weer leert om kennis te nemen van het grote geheel en dat bij te houden en dan ook nog eens het nationale inkomen eerlijk te verdelen. Het is een soort Delta-Werken. Het kan en moet. Maar het vraagt om mensen met een doel voor ogen, een visie. En sinds enige tijd houden we daar niet meer zo van. Het maakt een mens soms een beetje moedeloos.