Een deprimerende dag

Zo’n derde dinsdag in september heeft veelal iets tragisch en tegelijk hilarisch. Enerzijds een poppenkast voor het infantiele deel van de bevolking, anderzijds een soort grabbelton voor media om eens flink uit te pakken met oud nieuws. En niet te vergeten een mooie gelegenheid voor politici om te laten zien dat ze er toch echt wel toe doen.

Het jaarlijks treurig stemmend tafereel van een gouden koets die een rondritje maakt door de hofstad met daarin een zwaaiend echtpaar, gevolgd door koetsen van iets minder allooi met familieleden van het echtpaar. Ja, verschil moet er zijn. De koetsen worden omringd door volwassen mannen in oude kostuums, alles ter lering ende vermaeck van de haag lieden die het geheel met kinderlijke blijdschap aanschouwen.

Alsof dat nog niet voldoende is om tot een diepe treurnis te vervallen, krijgen we ook nog eens een parade van dames politici die met potsierlijke hoedjes en andere uitdossingen een statement willen maken. Om dan enige tijd roerloos gemaakt aandachtig te luisteren naar de boodschap van de vorst, alsof ze niet weten, dat die boodschap louter public relations is voor het kabinetsbeleid, geschreven in opdracht van dat kabinet.

In het afgelopen bijna decennium was het natuurlijk een droevige boodschap van recessie en zo. De boodschap was vooral om de stemming er toch maar in te houden en de bevolking rijp te maken voor draconische maatregelen ten einde een weinig effectief beleid uit te voeren.

Dit jaar was het anders, want voor het eerst was er weer iets vrolijks te melden. Het gaat weer beter. Er is weer economische groei. Althans dat zegt het Centraal Planbureau en iedereen – nou ja bijna iedereen – gaat er een procentje of wat op vooruit. Natuurlijk zegt de vorst dat die economische groei toch vooral te danken is aan het doortasten beleid van dit kabinet.

Dat is natuurlijk het echt naargeestige van de poppenkast. Terwijl iedereen die een beetje economisch onderlegd is, weet dat politiek beleid niet zoveel invloed heeft op die groei in een vooral exporterend land. Erger nog, we hebben jaren langer in een dieper dan nodige crisis gezeten door dat beleid. Gewoon niets doen was beter geweest.

De veroorzakers van de crisis zijn vrijuit gegaan, de sociale zekerheid is fors aangetast, de verzorgingsstaat heeft een forse knauw gekregen, het was allemaal niet zo drastisch geweest met een iets minder vooringenomen liberaal beleid. Het zal jaren duren eer we hier weer enigszins van zullen zijn hersteld. Veel is evenwel onherstelbaar slechter geworden door het onnodige strenge bezuinigingsbeleid.

Nu het iets beter gaat, zo leert de economie, is het verstandig om overschotten te gebruiken om de klappen van de crisis een beetje te herstellen. Maar ja, over een anderhalf jaar zijn er weer verkiezingen en dan wil je het geschonden blazoen wel wat oppoetsen en smijt je even met miljarden, die beter voor iets anders gebruikt kunnen worden. Miljarden waar velen weinig tot niets van zullen merken.

Ja, we hebben wat meer geld te besteden. Maar dat komt vooral doordat we veel minder geld kwijt zijn aan de benzinepomp en dat ligt het hem zeker niet aan het kabinetsbeleid. Dat zal straks doorwerken in de kosten van energie aan huis, dus nog meer geld over. De economie zou moeten exploderen met zoveel extra te besteden. Maar nee, een groei van exact 2,4 procent. Het klinkt heel precies. Heel anders dan ongeveer 2 procent. Hoewel dat laatste waarschijnlijk correcter is.

Onderwijl klappen de onderdanen vrolijk als het vorstelijk echtpaar weer in de koets stijgt. Tot volgend jaar maar weer. Ach nee, dan is de koets in reparatie. Dan wordt het een glazen koets zo hebben de media ons uitgebreid voorgelicht, zodat we niet voor nare verrassingen komen. Het is een rijk land. En we kunnen weer een jaar proberen uit een peilloze depressie pogen te komen. Arme vluchtelingen, die denken dat dit het beloofde land is. Vredig dat wel, maar verder uitzichtloos. Maar daar komen ze nog wel achter.