Het spookbeeld

Ieder moment dat je ´s nachts even wakker wordt, spookt dat beeld door je hoofd. Een vader met zijn kind in zijn armen, waarvan het hoofd grotendeels weggeschoten is door Israëlische bommen. Het gezicht is er nog omringd door lillend vlees. Er is een video van een paard en wagen beladen met meelzakken. Een Israëlische soldaat van het meest morele leger ter wereld schept er genoegen in het paard dood te schieten.

 

Hoeveel van deze beelden zijn er nog nodig om de wereld wakker te schudden? De hoop vervluchtigt langzamerhand. De reacties onder heel timide beelden van de NOS van Israëlische oorlogsmisdaden zijn ongelofelijk grof en hartvochtig. De NOS ziet zich verplicht de reactiemogelijkheid uit te schakelen. 

 

In de Verenigde Staten, het land waar de bommen gefabriceerd worden, vieren de Democraten een feestje op de Conventie om de nominatie van Kamala Harris te vieren. Buiten protesteren mensen tegen de levering van bommen en andere wapens aan de moordzuchtige Israëliërs. 

 

Binnen mogen familieleden van door Hamas gegijzelden hun leed verkondigen. Palestijns leed liever niet. Buiten scanderen de demonstranten de namen van vermoorde baby´s. De deelnemers aan de conventie komen met de oren bedekt naar buiten.

 

In Nederland roept de leider van de grootste partij in de 2e kamer, volledig achter de terreurstaat te staan. Hij belt ook nog even met de moordenaar Netanyahu. Het extreemrechtse kabinet vindt het niet erg en wil geen stop op de leverantie van onderdelen van de F35-moordmachines aan Israël. Christenen die menen dat de eindtijd zich zal aankondigen in het Beloofde Land staan pal achter de moordenaars.

 

Maar Hamas. Tja, die aanslag van 7 oktober in de wetenschap dat de reactie gruwelijk zou zijn was erg. Van Mark Rutte mochten we toen niet zeggen: ,,maar´´.  Dat Palestijnen al tachtig jaar als derderangsburgers worden behandeld, vermoord en mishandeld, mocht geen excuus zijn. Dat burgers van een bezet land het recht hebben zich gewapend te verzetten, is even vergeten. Alleen Israël heeft het recht op zelfverdediging.

 

Toen zwarte slaven in de Verenigde Staten in opstand kwamen, begingen ze ook vreselijke misdaden tegen de witte bevolking. Maar dat was geen reden om de slavernij te handhaven. De gruwelen van de slavernij bleken erger. 

 

In de Verenigde Staten en sommige andere landen mag je niet pleiten voor het staken van wapenleveranties aan Israël. Er zijn beelden van politie die wel erg hard optreedt tegen mensen die protesteren tegen de genocide in het Beloofde Land.  De slogan: ´From the river tot he sea, Palestine will be free¨ is verboden in de 2^e kamer. 

 

De ellende zal niet afgelopen zijn, als Israël stopt met moorden. Het land is verrot tot op het bot. Gods gekozen volk heeft de ogen gesloten voor het Palestijnse leed. Door de Westerse wapenleverantie en financiële steun aan Israël te staken, had het Westen een einde aan de genocide kunnen maken en het land kunnen dwingen de Palestijnen als gelijkwaardige burgers te behandelen. Dat wil men niet.

 

 

Voor de rest van de wereld zal dit het keerpunt zijn geweest, waarin het masker van de Westerse hypocrisie is gevallen. Nooit meer kan het Westen optreden tegen misstanden in de wereld met een beroep op mensenrechten. 

Hoe het zover heeft kunnen komen, is het raadsel van deze tijd. 

 

We zullen het niet vergeten en dat beeld van dat kind zonder achterhoofd en dat dode paard evenmin. En een nieuw Hamas zal weinig moeite hebben martelaren te vinder voor aanslagen. En er zal geklaagd worden over een golf van antisemitisme.

De pro-Israël boomers

 

Het is moeilijk voor Westerse landen kritisch te zijn op Israël. Dat geldt zeker voor de oudere bevolking van die landen, dat wil zeggen degenen die we doorgaans rekenen onder de babyboomers. Jongeren hebben er minder moeite mee.

 

Het is eigenlijk niet zo vreemd, dat ouderen Israël niet anders kunnen zien dan als vooruitgeschoven post van het democratische Westen. Een eiland van beschaving te midden van Arabische barbarij. Eenieder boven de vijftig jaar zal zich de sociaalgeografische lessen in het middelbare onderwijs herinneren.

 

Daar waar de leraren, zeker degenen die even in een kibboets hadden gewerkt wat toen gebruikelijk was, de loftrompet staken over het wonder van Israël. Was het niet een wonder hoe de Israëliërs de woestijn tot leven hadden gebracht met geniale irrigatiesystemen. Daar hadden de Palestijnen nooit aan gedacht.

 

En wat waren Israëlische soldaten slim in vergelijking met de Arabische tegenstanders. Daar vertelde de leraar hele leuke grappen over. Nee, Israël is het wonder dat de Westerse democratie vermag. Hoezo land gekaapt van Palestijnen, die deden er toch niets mee? Het was toch leeg land?

 

Dat dit argument nogal koloniale trekjes vertoonde, kwam niet bij ons op. Was dit ook niet de argumentatie waarmee de Europese kolonisators de Amerika´s veroverden? Met de bijbel in de hand kon men aantonen, dat wie het land bewerkt de eigenaar is. 

 

Deze ideologie beheerst het hedendaagse debat nog steeds. Dat Israël helemaal niet een land met een democratische westerse ideologie is, en nooit is geweest wil er maar niet in. Sinds de Verenigde naties de resolutie aannamen, die voorafging aan de oprichting van de staat Israël, hebben de Zionisten niet anders gedaan dan met terreur de Palestijnen verjagen en meer Palestijns land toegeëigend dan toegezegd.

 

Dat Arabische buren poogden de Zionisten te verjagen was helemaal zo gek niet. Al werd dat hier heel anders verteld. Sinds 1948 heeft Israël de voorwaarden van de stichting van de staat met voeten getreden. Nieuwe resoluties van de VN werden steevast genegeerd. 

 

Bovendien werd de jonge natie volop gesteund door de Verenigde Staten, een land met een vergelijkbare stichtingsgeschiedenis. Niet alleen financieel maar vooral ook met wapens. Met dank aan het niet onaanzienlijk Joodse deel van de bevolking daar. Twijfel aan deze politiek is nog altijd politieke zelfmoord in dit land. Pas als de huidige jongere generatie aan het bewind komt, komt daar verandering in.

 

Twijfel aan het bestaansrecht van Israël is nog steeds een taboe in de Westerse wereld.  Graag verwijzen verdedigers van het onverdedigbare naar de beginselen van bijvoorbeeld Hamas waarin de vernietiging van de staat nog immer vermeld staat. Dat vinden wij ondenkbaar. Ons indenken in de positie van Palestijnen kunnen we kennelijk niet.

 

Is het zo gek, als je land je afgenomen is, je verjaagd bent en je inmiddels massaal vermoord wordt, dat je de veroorzakers weg wilt hebben? Dat is geen Jodenhaat. Even ter herinnering: Voor de stichting van Israël in 1948 woonden Joden, Palestijnen en christenen relatief vreedzaam samen. Jodenvervolging was meer een Europees dingetje.

 

Is er een oplossing denkbaar zonder dit indenken in de positie van de Palestijnen? Niet als van Palestijnen gevraagd wordt in te stemmen met een illusionaire tweestaten oplossing.  Voor hen is er maar een oplossing: recht op terugkeer naar hun land met gelijke rechten voor iedereen. 

 

Onmogelijk, zeggen we nu. Maar, inmiddels verschuif de publieke opinie. Israël is niet meer de onvoorwaardelijk te steunen natie. Natuurlijk zou het voor Joden na tachtig jaar onderdrukking van de Palestijnen niet een leuk vooruitzicht zijn onder een Palestijnse meerderheid te leven. Aan Zuid-Afrika is te zien dat het wel min of meer vreedzaam kan na de opheffing van de Apartheid.

 

Er gloort dus wel een beetje hoop, nu de niet-Westerse landen de ogen opengaan. Maar het oprukken van extreemrechts in het Westen, dat zich herkent in het huidige Israël met zijn apartheidspolitiek werkt niet mee. Dat er een groep conservatieve christenen is, die met de eindtijd in gedachten het land door alles zullen steunen, is wellicht nog overkomelijk. Helaas werken die samen met extreemrechts, zoals we zien de VS. En Nederland, ach ja….

 

 

 

 

 

 

De woede zal ongekend zijn

 

Hoe groot zal de woede zijn onder de Amerikanen, die protesteren tegen de aanwezigheid van de aanstichter van de Gazaanse genocide in het Congress, en moeten zien hoe deze staande ovaties krijgt. Hoe groot is de woede van de wereld bij het zien van een Israëlische vlaggendrager op de Olympische Spelen, die eerder de bommen signeerde, die Palestijnen vermoorden?

 

Het kwaad dat de Israëlische kolonisten aanrichten is zoveel groter, dan de idioten ter rechterzijde van het politieke spectrum en de medeplichtige eindtijd christenen kunnen bevroeden. Ik zie berichten voorbijkomen van Amerikaanse, jongeren die vanaf nu weigeren nog langer te stemmen, want er waren ook Democraten onder het fascistische klapvee. De niet-Westerse wereld is verbaasd over de hypocrisie.

 

Het is een kwaadaardige zet van de Republikeinen om de slager van Gaza uit te nodigen om te spreken tot het Congress. En vergeet de handtekening van de Democraten onder de uitnodiging niet. Zo zetten ze Joe Biden voor het blok. En nu onbedoeld staat ook Kamala Harris voor een uitdaging. 

 

Harris was wel zo slim zich niet bij de toespraak van de slachter te laten zien. Tot voor kort was het politieke zelfmoord in de VS tegen de steun voor de bezetters van Palestina te zijn. Nu is het eveneens electoraal gevaarlijk om steun te betuigen aan het afslachten van een volk. Voor het Republikeinse electoraat is dat geen probleem. Voor de Democraten wel. Vooralsnog is Harris niet geslaagd.

 

Amerikaanse Republikeinen zijn allang geen politieke beweging meer. Het is een sekte met een enorme, ongeletterde en bejaarde aanhang. Volk gevestigd op gestolen land na een ongekende genocide dat deels in een ontkennende fase leeft. Die begrijpen de Israëlische kolonisten wel. Alleen Democraten kunnen daar nog doorheen breken, maar durven ze dat ook? Dat is het kwaadaardige van de uitnodiging van deze oorlogsmisdadiger. Dat dwingt de Democraten nu al te kiezen. Met het risico daardoor afgemaakt te worden door de in meerderheid rechtse media.

 

Dat is ook het smerige van de huidige Israëlische politiek van arrogantie en provocatie. Demonstranten uitschelden voor idioten, keihard liegen voor een Congress, zeggen dat er amper burgerslachtoffers zijn, bommen signeren en op woonwijken, ziekenhuizen, scholen en op UN-gebouwen gooien, in de wetenschap dat echte ´nuttige´ idioten hun toch wel steunen. Wat kan de rest van de wereld nu nog doen?

 

Om te beginnen Israëlische sporters op de Olympische Spelen de rug toekeren, uitjouwen. Verneder ze, het zijn stuk voor stuk militairen in sportkledij. En vooral, omarm die mensen, die zich inmiddels schamen voor hun Jood zijn. Laat hen voelen, dat ze niet alleen staan. En dat tegen genocide zijn geen antisemitisme is. De Palestijnen zijn meer Semiet, dan het zootje ongeregeld dat Palestina bezet.

 

Uiteindelijk zullen Amerikaanse jongeren zorgen voor een ommekeer, De demografische ontwikkeling is in hun voordeel. Hopelijk is het dan niet te laat.

 

 

Hoe racisme Israël spaart

 

Hoe vaak kan je maag omdraaien? Het is een vraag die deze dagen te vaak bij een mens opkomt. Al die video´s van dode Palestijnen, van uit elkaar gereten kinderen, vrouwen, verwoeste steden en wegkijkende westerse overheden. Waarom staat de wereld dit toe? Heeft decennia racisme zijn werk gedaan?

 

Hoe kunnen mensen wegkijken en nog steeds roepen dat Israël recht op zelfverdediging heeft en ´maar 7 oktober´, ´maar Hamas´. Hoe kan de wereld het toestaan? Het Westen is zijn geloofwaardigheid verloren sinds 7 oktober, of eigenlijk al bijna tachtig jaar eerder. Dat wil zeggen voor de niet Westerse wereld. 

 

Als de Spaanse premier Pedro Sanchez als enige tijdens de NAVO-top oproept te stoppen met het wegkijken van Gaza, is dat hooguit een komma tijdens de journaals. De misdaden van Israël worden verhullend beschreven in de Westerse media. Zijn we allemaal bevangen door een kwade psychose?

 

Als je de video´s bekijkt zonder vooroordelen, kun je alleen maar afschuw voelen. Waarom gebeurt dat niet massaal? Waarom blijven mensen de schouders ophalen en erger nog, roepen achter Israël te staan. Hoe onmenselijk kan de wereld zijn? Of is dit het resultaat van ontmenselijking van het Palestijnse volk?

 

Want wees eerlijk, bij het zien van het beeld van een wanhopige vader met zijn dode kind in de armen Allah aanroepend, is dat niet het moment dat de decennialange verkettering van moslims zijn werk doet? Dat het werk van Geert Wilders zijn vruchten afwerpt. Het zijn maar moslims. Hoor ze Allah aanroepen, terroristen zijn het.

 

Het verdriet van de nabestaanden van de MH17-slachtoffers kunnen we bevatten. Tranen, rustig uitgesproken rouw, rijen kisten zonder de inhoud te zien. Geen gekrijs van woede, van wanhoop. Zo hoort het, vinden we. Niet zoals dat gillende volk met onthoofde baby´s in de armen, uit die zandbaklanden met die kopvodden. Niet schrikken, dat hebben we toch jarenland in ons eigen parlement gehoord. Onder andere van de voorzitter van de Tweede Kamer.

 

De Palestijnen staan zo per definitie op achterstand. Over de dode Israëliërs horen we van alles, hun namen, hun dromen, het verdriet van de nabestaanden, maar we zien niet hun dode lichamen. Zo doen we dat in het Westen. Jarenlang racisme en ontmenselijking hebben hun werk gedaan. Daarom komt Israël er nu mee weg. 

 

Maar het is gevaarlijk. Voor het eerst klinkt openlijk de roep om opheffing van Israël. En niet door de gebruikelijke verdachten, de antisemieten. Als straks de vernietiging van Gaza afgerond is en slechts puinhopen resten, de doden zijn geteld, de hoop op een oplossing voor de Palestijnen in rook is opgegaan, zal de rest van de wereld niet meer achter het Westen staan, niet meer geloven in de Westerse democratie en andere idealen. En zal bovenal niet meer in Israëls bestaansrecht geloven. En dat is helemaal eigen schuld.

De ellende van de politieke verslaggeving

Heel even leek het of de Nederlandse parlementaire journalistiek wakker werd. De komst van het kabinet Wilders werd behoorlijke kritisch benaderd. Zeker toen Geert aan kwam draven met drie belachelijk foute minister-kandidaten. Enkele dagen later, het kabinet zit er nu, was die houding weer voorbij.

 

 De parlementaire journalisten wilden ons doen geloven, dat we het kabinet toch maar als gewoon moesten zien en een kans moesten geven. En de oppositie moet meer over de inhoud melden.

 

Wat was er gebeurd? Tja, het bureau Ipsos had een onderzoekje gedaan onder de bevolking en daaruit bleek het vertrouwen in de overheid fors gestegen. Vooral onder lager opgeleiden. Hoe het zat met het nadenkend deel van de bevolking werd niet vermeld. Oei, dachten de heren en dames toen, hebben we toch weer gemist wat het volk denkt. Oké, dan matigen we onze toon.

 

Zover de kwaliteit van de Nederlandse parlementaire pers, zowel die van de schrijvende als de beeldende. Hielenlikkers zijn het, zo niet van de politici dan wel van de krantenbazen. Nee, stel je voor dat gewone lezers zich niet meer herkennen in onze nieuwsgaring. Ben je gek, we schrijven gewoon wat ze willen lezen.

 

Het hier boven beschreven proces was een herhaling van dat van de dagen na de opkomst van en moord op Pim Fortuyn. Potdorie, kregen de journalisten te horen. Jullie hebben niet geluisterd naar wat onder het volk leeft. Dat hadden we wel, maar het leek ons beter dat niet te melden en dat vonden de lezers eigenlijk wel goed ook. Konden ze lekker racistisch brallen in de patatzaak zonder gevolgen.

 

Toen de kranten, vooral de regionale, lezersonderzoeken gingen houden was het hek echt van de dam. De lezers begrepen weinig van wat in de krant stond. Veel te moeilijk allemaal. Tja, en toch waren duizenden, honderdduizenden abonnee. Zou het kunnen, dat het wel ietsje meeviel met dat niet begrijpen. De hoofdredacties wilden daar niet aan.

 

Journalisten waren elitaire betweters. Die moesten terug in het hok. Gewone mensen in de krant, wat voor onzin die ook uitkramen. En als ze gek op Wilders zijn, dan geven we ze Wilders, of Baudet, of welke fascist dan ook. Leuke verhalen maken, geen kritiek op wat domme mensen willen.

 

Dus meer misdaad, meer media over de media en leuke columns over echte mensen. Weg met die cynische oude mannenstukjes. Tegensputteren hielp niet binnen de redacties. Kritiek op de politieke verslaggevers was not done. Dat die verslaggevers stuk voor stuk overliepen naar de politiek als voorlichter of erger nog als mediatrainer, maakte niet uit. In de ogen van de hoofdredacties waren zij de elite. De rest van de redactie moest leuke dingen doen. Het hielp niet, want de abonnees liepen nog harder weg, inmiddels ook de hoger opgeleiden.

 

En nu zitten we dus met een extreemrechtse regering en een parlement met een flink racistisch en fascistisch smaldeel. Zonder echte kritische volgers. En een land dat voor een kwart analfabeet is. Hadden we dat niet kunnen voorspellen? Had gekund, met misschien wat meer cynische oude mannen en vrouwen in de journalistiek en het onderwijs. Geletterde mensen dus, die hadden kunnen zien wie Wilders echt was. 

 

Een uit de VVD gekegelde fascist, die zijn bewondering voor de communistenjager, die de VS op zijn grondvesten had doen trillen, Joseph McCarthy, niet onder stoelen of banken stak. Een hufter met een diepe haat tegen alles wat beter geschoold was dan hij of links. Die na de eerste uitgelokte bedreigingen uit de extreem islamitische wereld het verdienmodel van bescherming vanwege bedreiging ontdekte. Ja, riepen de politieke verslaggevers, hij wordt wel bedreigd.

 

En nu? Van de parlementaire pers moeten we het niet meer hebben. Er is amper een land met een slechtere te vinden in Europa. Zeker die van omroepen. De kwaliteitskranten zijn amper beter maar bereiken geen breed publiek meer. De regionale zijn armlastig ingekapseld door grote concerns. Het is om gek van de te worden. Misschien moeten we weer van onderop beginnen. Maar eerst de mensen weer leren lezen, de journalisten voorop.