Lou Reed, David Bowie,
Prince de afgelopen tijd alle drie dood. That’s life, zou je bijna zeggen. Zo
niet onze onvolprezen media. Alleen eh, hoe moet het met de volgende? Lou Reed
werd nog een beetje normaal de hemel in geprezen. David Bowie was zowaar een
muzikaal genie, waar bijkans hele generaties musici door zijn beïnvloed.
En nu dus Prince. Welke
superlatieven zijn er nog over na de loftuitingen op David Bowie? In ieder
geval tijd op tv en ruimte in de dagbladen genoeg. Uren tv, krantenpagina’s vol, iedereen weet nog wel iets.
Stilletjes vraag je je nu af of het misschien een beetje een generatiedingetje
is. De grote sterren van de jaren tachtig en negentig zijn de ijkpunten.
Stel je voor dat Bob
Dylan morgen het tijdelijke met het eeuwige verwisselt. Het zal tenslotte ooit
een keer gebeuren. Hoe moet je hem nog recht doen, na alle hossanah over David
Bowie en Prince. En wat met musici als Tom Waits, Mick Jagger, Leonard Cohen,
allemaal van een of twee generaties eerder, maar zeker invloedrijker dan Prince
of Bowie.
De ietsje geringere
aandacht voor Lou Reed was al een teken aan de wand. Tenslotte was hij ook van
de generatie van de jaren zeventig. En wie zijn de journalisten die hun
necro’s moeten schrijven? Allemaal toch onder of iets boven de vijftig jaar. Ze
hebben de jaren van de opkomst van rock en roll niet bewust meegemaakt, wel die
van de afgeleiden in de decennia erna.
Bowie en Prince, sorry
fans, waren toch vooral begaafde musici die veelal bekender waren vanwege hun
uiterlijke kenmerken, kledij en gewoonten dan hun uitzonderlijke muzikale vernieuwing.
Op de een of andere manier lijkt het me, dat musici die wat minder op uiterlijk
vertoon uit waren, stiekem meer invloed hadden.
Steve Winwood, Eric
Clapton, Ginger Baker om maar eens een trio te noemen, blonken niet uit in
modieuze kledij. Oké, Baker is even gek als begaafd, maar geen icoon in kledij
of uitzonderlijke aankleding van zijn optredens. Alledrie moeten ze het toch
vooral hebben van hun muzikale talent.
Een heel enkele opmerking
op de sociale media, die poogt de ophemeling van de nu gestorven popsterren
ietwat te relativeren, wordt weggehoond. Hoe durft iemand te twijfelen aan de
goddelijke eigenschappen van Prince?
Denk nu niet dat ik ben
blijven hangen in de klassiekers van de rock. Nog iedere week hoor ik weer
nieuwe talenten, of al iets oudere van wie ik niet eerder had gehoord en geniet
ervan. Gek genoeg heb ik dit nooit zo gehad met de nu zo geprezen helden, maar
goed ik was ook niet zo onder de indruk van de dood van Janis Joplin. Evenmin
vond ik alles van Jimi Hendrix zo geweldig.
Maar van alle nieuwkomers
heb ik meer het idee dat ze beïnvloed zijn door Bob Dylan, Stones, Beatles,
Elvis Presley of Tom Waits dan door Prince of Bowie, al zullen ze best eens een
nummer van een van de laatsten op het repertoire hebben. Vinden de mensen die
Prince nu onbekommerd met de gekste superlatieven de kist in prijzen, hun voorgangers nog wel relevant?
Of is dit simpel een verschijnsel van alle tijden? De spraakmakende mediasterren zijn
meestal tussen de veertig en vijftig jaar oud. Dus zijn ze geraakt door de dood
van hun leeftijdgenoten en de helden uit hun jeugd. De tragiek van rock- en
popsterren die te oud worden, is dat ze niet meer belangrijk lijken, net zoals
journalisten die over hen schreven niet meer relevant zijn. Voor hen zijn er
straks geen superlatieven meer. Ze zullen stilletjes sterven en in een kolommetje
uitgezwaaid worden. Dat is het teken van de echt groten, zullen we maar zeggen. They just fade away.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten